Αυτό ήταν, αγαπητοί φίλοι και αγαπητές φίλες. Ο Νοέμβριος προχωράει, το καλοκαίρι συνεχίζεται κι εμείς φύγαμε από την Θεσσαλονίκη γιατί τελείωσε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου κι άρα τι λόγο έχουμε να συνεχίσουμε να καθόμαστε εκεί πέρα. Η αλήθεια πάντως είναι ότι περάσαμε πολύ καλά. Όχι μόνο επειδή για 10 μέρες είδαμε όσες περισσότερες ταινίες αντέχουν τα μάτια μας, αλλά και γιατί η φάση του λιμανιού και των αποθηκών είναι γαμάτη, τι να κάνουμε τώρα. Χτες, λοιπόν, την Κυριακή 10 Νοεμβρίου, το φεστιβάλ ολοκληρώθηκε με την τελετή λήξης και την απονομή των βραβείων. Συνοπτικά, για να μην σας κουράζουμε, ο Χρυσός Αλέξανδρος πήγε στο Fire Will Come του Oliver Laxe, με τον αντίστοιχο Αργυρό να πηγαίνει στο The Dever της Maya Da-Rin, και το Βραβείο Σκηνοθεσίας να απονέμεται στην Melina Leon για το Song Without a Name. Επίσης, το Βραβείο Κοινού πήγε στο Ο Απόστρατος του Ζαχαρία Μαυροειδή, ενώ το Mermaid Award για την καλύτερη ταινία lgbt θεματολογίας πήγε στο Moffie του Oliver Hermanus. Φυσικά, μπορείτε να δείτε αναλυτικά τα βραβεία στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα πούμε ότι, παρότι φυσικά το πρόγραμμα του φεστιβάλ περιείχε διαμάντια (και σε πρεμιέρες και σε αφιερώματα, αλλά και σε κόμιξ), ο όγκος του ήταν τόσο μεγάλος και η πληροφορία τόση πολλή που εύκολα πέρναγαν απαρατήρητα κι εσύ έστεκες χαμένος χωρίς να ξέρεις τι να δεις μετά και γιατί. Υπήρχαν βέβαια ταινίες που τις λατρέψαμε, κάποιες εκ των οποίων τις είχαμε δει αλλού κι άλλες που τις βλέπαμε για πρώτη φορά. Παράλληλα, υπήρχαν και κάποιες ταινίες που θέλαμε πολύ να τις δούμε αλλά δεν προλάβαμε, όπως το Vitalina Varela του Pedro Costa, το Jojo Rabbit του Taika Waititi, το Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό του Γιώργου Γεωργόπουλου και ο προαναφερθείς Απόστρατος. Και τώρα που επιστρέψαμε στην βάση μας, τα βάλαμε κάτω και μαζέψαμε τις 10 ταινίες που λατρέψαμε περισσότερο από το φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Να έχετε το νου σας, λοιπόν, γιατί κάμποσες απ’ αυτές αναμένεται να κυκλοφορήσουν σύντομα και στους σινεμάδες της χώρας. 10. Bait Αγαπάμε τη βρετανική ζοφίλα, τι να κάνουμε. Το σκληροτράχηλο αγγλικό σινεμά που στρέφεται στις κοινωνικές συνθήκες ζωής των κατώτερων τάξεων στη Μεγάλη Βρετανία μας δίνει διαμάντια από τα 60s μέχρι σήμερα, κι αυτή μικρή παράξενη ταινία, το Bait, που αφηγείται τη μετατροπή ενός μικρού ψαροχωριού σε τουριστικό παράδεισο είναι άλλο ένα τίμιο δείγμα. Την περιμέναμε κάπως καλύτερη γιατί είχαμε ακούσει πολύ καλά λόγια, αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν μια χαρά. 9. Fire Will Come Έχουμε μια αδυναμία στις λατινοαμερικάνικες ταινίες που εξερευνούν το σύγχρονο κοινωνικο-ιστορικό περιβάλλον των χωρών τους μέσα από την επιστράτευση ενός ύφους μυστηριακού, υπερβατικού, τροπικού, παραισθησιογόνου. Ήδη ο Ciro Guerra έχει αποδειχτεί άρχοντας στη μικρή και την μεγάλη οθόνη, ήδη φέτος στις Νύχτες Πρεμιέρας λατρέψαμε το Bacurau, και φέτος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το Fire Will Come μας χάρισε ένα γαμάτο φιλμ με μια απροσδόκητα έντονη έκπληξη Leonard Cohen. 8. Patrick Ήταν μια ταινία που την περιμέναμε πώς και πώς, παρόλο που πρόκειται για το ντεμπούτο του Tim Mielants στη μεγάλη οθόνη. Ο λόγος είναι ότι ο σκηνοθέτης έχει κάνει ήδη παπάδες στην μικρή, αναλαμβάνοντας κάμποσα πανέμορφα γυρισμένα επεισόδια για εξαίρετες τηλεοπτικές σειρές των τελευταίων χρόνων σαν το Legion και το The Terror. Ευτυχώς μας δικαίωσε, κι αυτή η μαύρη κωμωδία γυμνιστών στο δάσος ήταν υπέροχη. 7. Monos Λοιπόν, αυτό που συμβαίνει οπτικά και ηχητικά στο πρώτο μισό του Monos είναι από εκείνα τα πράγματα που συμβαίνουν σπάνια πλέον στη μεγάλη οθόνη. Για την ακρίβεια, όποτε συμβαίνουν, καλό είναι να τα κυνηγάς, να τα δεις, να τα απολαύσεις στο μάξιμουμ. Το Monos του Alejandro Landes είναι ένα πράγμα παράξενο, σαν να ήρθαν και να ενώθηκαν το Apocalypse Now και το Lord of the Flies, αλλά με έναν πυρήνα θρασέος νεανικού μηδενισμού. Σημειωτέον πως η μουσική είναι της Mica Levi, που μερικά χρόνια νωρίτερα μας διέλυσε με το soundtrack του Under the Skin, και το μοντάζ είναι του Γιώργου Μαυροψαρίδη, σταθερού μοντέρ όλων των ταινιών του Γιώργου Λάνθιμου. 6. Winona Η καλύτερη ελληνική ταινία που είδαμε στο φεστιβάλ. Για την ακρίβεια, το Winona του Αλέξανδρου Βούλγαρη (ή The Boy) ήταν μια ταινία που μας αιφνιδίασε, γιατί μας χτύπησε κατευθείαν στα συναισθήματα με τρόπο που σίγουρα δεν περιμέναμε μπαίνοντας στην αίθουσα. Με έναν τρόπο ζούμε ακόμα στα 80s, ζούμε ακόμα στο καλοκαίρι, ζούμε ακόμα σαν χαμένα παιδιά τις ανολοκλήρωτες περιπέτειές μας. 5. The Souvenir Μπορεί η Joanna Hogg να έκανε το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της το 2007 με το Unrelated, αλλά ήδη από τα 80s ήταν φουλ χωμένη στο βρετανικό κινηματογραφικό underground και στα 90s δούλεψε πολύ στην κυριλέ βρετανική τηλεόραση. Τώρα, λοιπόν, εν έτει 2019, η Hogg μας δίνει μια από τις ταινίες που δικαίως θα συζητηθούν τα μάλα μέσα στο υπόλοιπο της χρονιάς. Με παραγωγό τον Martin Scorsese, πρωταγωνίστρια την Honor Swinton Byrne (κόρη της πάντα τρομερής Tilda Swinton που επίσης παίζει στην ταινία), soundtrack για σεμινάριο ποιοτικής 80ίλας κι ένα σενάριο σκληρού κοινωνικού ρεαλισμού και συναισθηματικού πόνου, το The Souvenir δικαίωσε στο φουλ όλο το hype που είχε από Sundance και Βερολίνο. 4. Babyteeth Μάλλον η πιο μεγάλη έκπληξη του φετινού φεστιβάλ, και γι’ αυτό χαρήκαμε πολύ που τα είπαμε με την δημιουργό του. Το ντεμπούτο της Αυστραλιανής Shannon Murphy είναι μια παράξενη ταινία, γιατί δένει την εφηβεία και τη ζωντάνια με την ασθένεια και τον θάνατο κατά έναν τρόπο απρόσμενο, σαν η Andrea Arnold να πήρε ένα κείμενο της Phoebe Waller-Bridge και να το έστησε πάνω στην Billie Eilish. Γενικά, πανέμορφο. Ελπίζουμε σε κανονική διανομή γιατί το αξίζει. 3. The Lighthouse Οι προσδοκίες μας γι’ αυτήν την ταινία ήταν στο Θεό, και το The Lighthouse έπιασε αυτόν τον Θεό και του έδειρε την ψυχή. Τέσσερα χρόνια μετά το εξαιρετικό ντεμπούτο του The VVItch, ο Robert Eggers αξιοποιεί στο έπακρον δύο απίστευτες ερμηνείες από τον Robert Pattinson και τον Willem Dafoe προκειμένου να φτιάξει μια από τις πιο πνιγηρές ταινίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Τον Γενάρη με το καλό θα το δούμε ξανά, γιατί τότε θα έρθει στις ελληνικές αίθουσες. 2. Marriage Story Βασικά, από τα καλύτερα πράγματα που έχουμε δει φέτος στο σινεμά. Το οικογενειακό δράμα του λατρεμένου Noah Baumbach, για το οποίο τα είπαμε ήδη σ’ έναν βαθμό και θα τα πούμε σίγουρα πιο αναλυτικά στο μέλλον, είναι μια απ’ αυτές τις περιπτώσεις σπουδαίας καλλιτεχνικής ειλικρίνειας και συναισθηματικής ωριμότητας που έχουμε ανάγκη συχνότερα στην μεγάλη ή τη μικρή οθόνη. Το Netflix θα το δώσει για μια σύντομη κινηματογραφική διανομή πριν πάει στην πλατφόρμα του, οπότε ραντεβού 28 Νοεμβρίου στα σινεμά. 1. John Waters Δεν είναι ταινία; Ναι, δεν είναι ταινία. Αν και είδαμε και το Female Trouble, που όντως είναι ταινία. Τέλος πάντων, ελάχιστη σημασία έχει. Η παρουσία του μεγάλου John Waters ήταν από τα καλύτερα πράγματα που έγιναν ποτέ στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, από τα καλύτερα πράγματα που έγιναν ποτέ σε αυτήν την πόλη, από τα καλύτερα πράγματα που έγιναν ποτέ σε εμάς προσωπικά.
