Όχι, δεν ξενυχτήσαμε για να δούμε τα φετινά Όσκαρ φίλες και φίλοι, οπότε δεν σας γράφουμε σερί άυπνοι αυτό εδώ το κείμενο. Κοιμηθήκαμε σαν άνθρωποι γιατί, ΟΚ, Όσκαρ είναι – δεν θα χάσουμε και τον ύπνο μας κιόλας. Ξυπνήσαμε, λοιπόν, κι είδαμε τα αποτελέσματα της χτεσινής βραδιάς, η οποία δεν πήγε κι ακριβώς όπως θα περιμέναμε ή θα επιθυμούσαμε. Με λίγα λόγια, αν θέλουμε να συνοψίσουμε την 91η απονομή θα λέγαμε πως ήταν ιδιαίτερη. Από την μία πλευρά, είχε μάλλον τις πιο ριψοκίνδυνες υποψηφιότητες των τελευταίων χρόνων, δείχνοντας μια αρκετά μεγάλη ποικιλία σε ύφος και εύρος ταινιών. Από την άλλη, είχε συνολικά ίσως τις πιο συντηρητικές βραβεύσεις που έχουμε δει την τελευταία δεκαετία – επιβεβαιώνοντας τον εν γένει σαφέστατα συντηρητικό χαρακτήρα της Ακαδημίας. [%contentAd%] Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογούμε, η φάση ήταν η εξής. Ήδη φέτος όλη τη χρονιά η Ακαδημία τα είχε κάνει μπιλμπάο παίρνοντας σερί αψυχολόγητες αποφάσεις που μετά γύρισε τούμπα. Πρώτα ανακοίνωσε νέα κατηγορία «δημοφιλούς ταινίας» (sic). Την πήρε πίσω. Μετά επέλεξε τον Kevin Hart για παρουσιαστεί την τελετή. Κι αυτόν τον πήρε πίσω – κι η τελετή έμεινε χωρίς host (δε μας χάλασε, έτσι κι αλλιώς αδιάφορος ρόλος). Τέλος αποφάσισε να δείξει τα «τεχνικά βραβεία» (sic ξανά) κατά τη διάρκεια των διαφημιστικών διαλειμμάτων, γεγονός που προκάλεσε οργή και μήνη. Επίσης πάρθηκε πίσω. Ε, απ’ ό,τι φαίνεται, το μόνο πράγμα που παρέμεινε σταθερό φέτος στα Oscar ήταν η αγάπη για βιογραφικές, διδακτικίστικες, κυριλέ ταινίες. Όπως και να ‘χει, η απονομή των Όσκαρ είναι μια σύνοψη, ένα στιγμιότυπο μιας πολιτισμικής στιγμής. Ένα ρεζουμέ του πώς βλέπει τον εαυτό της η βιομηχανία του σινεμά σε συνάρτηση με το ευρύτερο πολιτισμικό κλίμα της εποχής. Μ’ αυτήν την έννοια, ναι, τα Όσκαρ είναι σημαντικά. Δεν είμαστε 18 χρονών για να τα βρίζουμε επειδή «δίνουν βραβεία σε αμερικανιές», αφού έτσι κι αλλιώς είναι μάλλον αφελές να πιστεύει κανείς ότι πράγματι μπορούν να βραβευτούν οι καλύτερες ταινίες και καλλιτέχνες της χρονιάς. Είναι, όμως, σημαντικά ως δείκτης της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Μ’ αυτήν την έννοια, περιμέναμε ότι φέτος η Ακαδημία θα κάνει κάμποσα βήματα συγχρονισμού με την πολιτισμική συγκυρία, δεδομένων των άλλων μεγάλων βραβείων της χρονιάς, των οσκαρικών υποψηφιοτήτων και του ευρύτερου hype των φετινών ταινιών. Αντίθετα, όμως, μας εξέπληξε αρνητικά με μια από τις πιο προκλητικά safe τελετές των τελευταίων χρόνων. Για τα επόμενα μερικά λεπτά, λοιπόν, μείνετε μαζί μας καθώς σχολιάζουμε συνοπτικά τα 12 μείζονα βραβεία της χτεσινής τελετής – από το μεγάλο Όσκαρ του Green Book μέχρι την αργοπορημένη βράβευση του Spike Lee, κι από την έκπληξη της Olivia Colman μέχρι τον low-profile θρίαμβο του Spider-Man: Into the Spider-Verse. And the #Oscars winner is… pic.twitter.com/udBCWUKaSI — The Academy (@TheAcademy) February 25, 2019 Εδώ, προφανώς, ήταν το μεγάλο ζητούμενο της τελετής. Η αλήθεια είναι πως φέτος ήταν μια παράξενη κούρσα αυτή της καλύτερης ταινίας, η οποία κατέληξε με το βραβείο να πηγαίνει σε ένα φιλμ του οποίου ο σκηνοθέτης δεν ήταν καν υποψήφιος για βραβείο σκηνοθεσίας – στην μόλις τρίτη φορά που συμβαίνει αυτό στην ιστορία του θεσμού. Εκτός του Roma και του The Favourite, πάντως, οι υπόλοιπες υποψηφιότητες ήταν εξαιρετικά ασφαλείς και προβλέψιμες, επιλέγοντας κυριλέ προκάτ βιογραφικά δράματα και remakes αντί για γνήσια relevant κι ενδιαφέρουσες ταινίες που θα μπορούσαν να είναι εκεί, όπως το Eighth Grade ή το Sorry to Bother You – με τον σκηνοθέτη του τελευταίου, Boots Riley, να εξηγεί φέτος πώς δουλεύει το πράγμα. Όχι, λοιπόν, δεν μας άρεσε η επιλογή του Green Book, αφενός γιατί μας νύσταξε η ταινία (αδιάφορο για σας) κι αφετέρου γιατί είναι ένα κλείσιμο του ματιού στις πιο συντηρητικές στιγμές της ακαδημίας – αυτές που είναι για όοολη την οικογένεια (άντε εκτός από τον φασίστα θείο), αποτελούν ένα αυτο-επαινετικό πατ πατ στην ίδια την πλάτη του Χόλιγουντ κι έχουν κι ένα safe «κοινωνικό μήνυμα» στο τέλος. Το Roma, βέβαια, που θα έπρεπε για μας να βρίσκεται στην θέση του Green Book, θα ήταν μια ζόρικη επιλογή, τόσο γιατί η παραγωγή και κυκλοφορία του συνδέεται άρρηκτα με την αναδιάρθρωση της βιομηχανίας της διασκέδασης (λόγω Netflix αφού) όσο και γιατί θα ήταν η πρώτη βραβευμένη ταινία που δεν είναι αγγλόφωνη. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι θα ήταν η τρίτη ταινία μεξικανού σκηνοθέτη που βραβεύεται μέσα σε πέντε χρόνια. And the #Oscars winner is… pic.twitter.com/QaZJB9CkRs — The Academy (@TheAcademy) February 25, 2019 Ε, εδώ ήταν πολύ δύσκολο να στερήσουν από τον Alfonso Cuaron το βραβείο, το οποίο κερδίζει για δεύτερη φορά μετά το Gravity το 2014. Σίγουρα οι υποψηφιότητες του Λάνθιμου για το The Favourite και του Pawlikowski για το Cold War ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες της ακαδημίας τα τελευταία χρόνια, αλλά το παιχνίδι παιζόταν ανάμεσα στον Cuaron και τον Spike Lee που πήρε φέτος του πρώτο του «κανονικό» βραβείο Όσκαρ (έχει πάρει κι άλλο ένα συνολικά τιμητικό). Θέλαμε να δούμε τον Lee να παίρνει Όσκαρ Σκηνοθεσίας (παρόλο που δεν ενθουσιαστήκαμε με το BlacKkKlansman), αλλά ο Cuaron ήταν αδιαμφισβήτητα εκείνος που θα το έπαιρνε – ειδικά δεδομένης της από πάνω βράβευσης. And the #Oscars winner is… pic.twitter.com/UaEviWwR1D — The Academy (@TheAcademy) February 25, 2019 Ο κόσμος είχε βουίξει ότι το βραβείο πηγαίνει καρφί για την Glenn Close (στην οποία επίσης χρωστάει χρόνια τώρα ένα Όσκαρ η ακαδημία), οπότε η νίκη της λατρεμένης μας Olivia Colman ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ναι, ακόμα οφείλεται ένα Όσκαρ στην Close, αλλά θα ήταν κρίμα να το πάρει ουσιαστικά στα χαρτιά, αφού το The Wife, για το οποίο ήταν υποψήφια, ήταν μια αρκετά έως πολύ μέτρια ταινία. Επίσης, χαιρόμαστε τα μάλα που ήταν υποψήφια η Yalitza Aparicio του Roma, μια 25χρονη μεξικανή ιθαγενής ηθοποιός που δεν είχε καμία σχέση με το σινεμά πριν την ταινία του Cuaron. And the #Oscars winner is… pic.twitter.com/Q6DJG2tQYY — The Academy (@TheAcademy) February 25, 2019 Ουφ, ναι ΟΚ, δεν ήταν καθόλου κακός ως Freddie Mercury ο Rami Malek, αλλά η ταινία ήταν πραγματικά σα να γύρισε κάποιος σε φιλμ την Wikipedia σελίδα των Queen. Και δεδομένου ότι υπάρχει εν γένει ζήτημα με τα προκάτ νυσταλέα biopics του Χόλιγουντ, το να βραβεύονται κιόλας σε τέτοια κλίμακα (το Bohemian Rhapsody πήρε 4 βραβεία, τα περισσότερα στη βραδιά) δείχνει αφενός την αυταρέσκεια της βιομηχανίας κι αφετέρου την ακατανίκητη επιθυμία της να κάτσει εδώ με τη νεολαία, μιας και η ταινία ήταν σαφέστατα εισπρακτική επιτυχία. Για την ιστορία, εμείς προτιμούσαμε αδιαμφισβήτητα τον Willem Dafoe του At Eternity’s Gate, ο οποίος δεν βραβεύθηκε ούτε τώρα με την 4η υποψηφιότητα της καριέρας του. And the #Oscars winner is… pic.twitter.com/dzNspicmhm — The Academy (@TheAcademy) February 25, 2019 Δεδομένου ότι ήταν μια από τις ελάχιστες υποψηφιότητες μιας ταινίας που μας έλειψε από τα Όσκαρ, στηρίζουμε την βράβευση της Regina King για το If Beale Street Could Talk του Barry Jenkins. Κατά τ’ άλλα, αμφότερες οι Rachel Weisz και Emma Stone του The Favourite θα άξιζαν το βραβείο, ενώ η σταθερά αδικημένη Amy Adams μάζεψε αισίως την 6η υποψηφιότητά της. And the #Oscars winner is… pic.twitter.com/ylyEkEBSzh — The Academy (@TheAcademy) February 25, 2019 Ο Mahershala Ali είναι σίγουρα ένας εξαιρετικός ηθοποιός, αλλά ήταν κρίμα που η ακαδημία δεν έκανε το βήμα παραπάνω ώστε να βραβεύσει τον Richard E. Grant του Can You Ever Forgive Me?, ο οποίος ήταν υποψήφιος για πρώτη φορά στα 61 του χρόνια έπειτα από μια μεγάλη κινηματογραφική πορεία. Επίσης, ΟΚ, φτάνει, όχι άλλα Όσκαρ φέτος σε βιογραφίες. And the #Oscars winner is… pic.twitter.com/WG58yR8EMx — The Academy (@TheAcademy) February 25, 2019 Ε γάμησέ μας. Δηλαδή έχεις δύο εξαιρετικά πρωτότυπα σενάρια (First Reformed του Paul Schrader και The Favourite της Deborah Davis) και καταλήγει στην χλιαρή βιογραφία, την οποία μάλιστα κράζει αβέρτα η οικογένεια του ενός εκ των δύο προσώπων που πρωταγωνιστούν, την ώρα που η ταινία φοράει σαν παράσημο το «βασίζεται σε αληθινή ιστορία». And the #Oscars winner is… pic.twitter.com/x03BJgsMIQ — The Academy (@TheAcademy) February 25, 2019 Ναι, φίλες και φίλοι, αυτό είναι το πρώτο Όσκαρ που παίρνει στα χέρια του ο Spike Lee για ταινία που έχει σκηνοθετήσει ή γράψει. Αργήσανε 30κάτι χρόνια, αλλά τα καταφέρανε. Επίσης, ο Spike Lee ήταν απολαυστικότατος στην τελετή. And the #Oscars winner is… pic.twitter.com/whke7GN0Cq — The Academy (@TheAcademy) February 25, 2019 Εδώ είχαμε εμφανώς το λεγόμενο ξεχού, και προφανώς το πρώτο ψύλλιασμα ότι το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας δεν θα πάει στην ταινία του Cuaron. Εδώ, λοιπόν, είχαμε τόσο το Χρυσό Λιοντάρι της Βενετίας (το Roma δηλαδή) όσο και τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών (το Shoplifters), με το πρώτο να κερδίζει το τρίτο του Όσκαρ μετά την σκηνοθεσία και την φωτογραφία. And the #Oscars winner is… pic.twitter.com/HQyRoqy6d5 — The Academy (@TheAcademy) February 25, 2019 Ναι, λοιπόν, εδώ χαρήκαμε πολύ. Ήταν μια low profile νίκη, αλλά ήταν και μια από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, αφού η νέα animated ταινία Spider-Man είναι μακράν μια από τις καλύτερες και πιο περιπετειώδεις superhero ταινίες που έχουμε δει ποτέ στη μεγάλη οθόνη – κι είναι κρίμα που δεν την είδε περισσότερος κόσμος στην Ελλάδα. And the #Oscars winner is… pic.twitter.com/pjZMOwX7rz — The Academy (@TheAcademy) February 25, 2019 Δεν έχουμε να σχολιάσουμε και πολλά εδώ, αφού το Free Solo είχε μεγάλο hype και θα ήταν ψέματα αν λέγαμε ότι είχαμε δει όλα τα υποψήφια ντοκιμαντέρ της λίστας. Από την άλλη, όμως, ήταν μεγάλη αμαρτία που δεν είχε καν μία υποψηφιότητα το υπέροχο Shirkers της Sandi Tan που είδαμε φέτος στο Netflix. And the #Oscars winner is… pic.twitter.com/VzJZoRX3QA — The Academy (@TheAcademy) February 25, 2019 Όχι ότι μας χάλασε το Black Panther, ωραίο original score είχε, αλλά η λίστα των υποψηφιοτήτων δεν περιελάμβανε δύο περσινούς δυναμίτες: το soundtrack του Thom Yorke για το Suspiria και το soundtrack των Scott Walker και Sia για το Vox Lux. Αλλά τι να λέμε, εδώ δώσανε το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού στο τυρένιο country pop Shallow του A Star Is Born αντί για το All the Stars των Kendrick Lamar και SZA για το Black Panther. Δε σχολιάζουμε άλλο. [%contentAd2%] Κατά τ’ άλλα, δείτε παρακάτω αναλυτικά όλα τα βραβεία της βραδιάς: Καλύτερη Ταινία: «Το Πράσινο Βιβλίο», Τζιμ Μπερκ, Τσαρλς Μπ. Γουέσλερ, Μπράιαν Κάρι, Πίτερ Φαρέλι, Νικ Βαλελόνγκα Σκηνοθεσία: Αλφόνσο Κουαρόν για το «Ρόμα» Α’ Ανδρικός Ρόλος: Ράμι Μάλεκ για το «Bohemian Rhapsody» Α’ Γυναικείος Ρόλος: Ολίβια Κόλμαν για την «Ευνοούμενη» Β’ Ανδρικός Ρόλος: Μαχερσάλα ‘Αλι για το «Πράσινο Βιβλίο» B’ Γυναικείος Ρόλος: Ρετζίνα Κινγκ για το «Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει» Διασκευασμένο Σενάριο: Tσάρλι Βάχτελ, Ντέιβιντ Ραμπίνοβιτζ, Κέβιν Γουίλμοτ και Σπάικ Λι για το «BlacKkKlansman: H Παρείσφρηση» Πρωτότυπο Σενάριο: Νικ Βαλελόνγκα, Μπράιαν Κάρι και Πίτερ Φαρέλι για το «Πράσινο Βιβλίο» Φωτογραφία: Αλφόνσο Κουαρόν για το «Ρόμα» Κοστούμια: Ρουθ Ε. Κάρτερ για το «Black Panther» Μοντάζ: Τζον Ότμαν για το «Bohemian Rhapsody» Μακιγιάζ και Κομμώσεις: «Vice: Ο Δεύτερος στην Ιεραρχία», Γκρεγκ Κάνομ, Κέιτ Μπίσκο και Πατρίσια Ντιχέϊνι Μουσική: Λούντβιγκ Γκόρανσον για το «Black Panther» Τραγούδι: Shallow από το «Ένα Αστέρι Γεννιέται» (Lady Gaga, Μαρκ Ρόνσον, Αντονι Ροσομάντι και Αντριου Γουάιατ) Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Χάνα Μπίτσλερ για το «Black Panther» Μοντάζ Ήχου: «Bohemian Rhapsody», Τζον Γουρχερστ, Νίνα Χάρτστοουν Μιξάζ Ήχου: «Bohemian Rhapsody», Πολ Μάσεϊ, Τιμ Καβάτζιν, Τζον Καζάλι Οπτικά Εφέ: «Ο Πρώτος ‘Ανθρωπος», Πολ Λάμπερτ, Ίαν Χάντερ, Τρίσταν Μάιλς, Τζέι Ντι Σουόλμ Ταινία Κινουμένων Σχεδίων: «Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-Σύμπαν» των Μπομπ Περσιτσέτι, Πίτερ Ράμσεϊ και Ρόντνεϊ Ρόθμαν Ξενόγλωσση Ταινία: Ρόμα του Αλφόνσο Κουαρόν (Μεξικό) Ντοκιμαντέρ (Μεγάλου Μήκους): Free Solo, Ελίζαμπεθ Τσάι Βασαρχέλι, Τζίμι Τσιν, Ίβαν Χέιζ, Σάνον Ντιλ Ντοκιμαντέρ (Μικρού Μήκους): «Period. End of Sentence.», Ρέικα Ζεχταμπτσί, Μελίσα Μπέρτον Μικρού Μήκους Ταινία (Animation): «Bao», Ντόμι Σι, Μπέκι Νάιμαν-Κομπ Μικρού Μήκους Ταινία (Live Action): «Skin», Γκι Νατίβ, Τζέιμι Ρέι Νιούμαν
