Τι γίνεται όταν ένας μέγαλος άντρας, έκθετος απέναντι στο κοινό του, αντιμετωπίζει μια πρωτόγνωρη, μη-προβλέψιμη κατάσταση? Πώς μεταβάλλεται η σκηνική παρουσία, η performance, το έτοιμο στήσιμο βάσει της ενδεχομενικότητας υποστηρικτών, κακομαθημένων ακροατών ή ορκισμένων τρολ? Τελικά, πώς κάποιες φορές η πολιτική μπλέκεται με την τέχνη, τον οπαδισμό και την οργανωμένη φάρσα, κάνοντας δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού? Για να απαντηθούν τα δύσκολα αυτά ερωτήματα, ας χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα-σταθμούς τέτοιων περιπτώσεων.

Στα μέσα Δεκέμβρη, ο DJ Shadow πηγαίνει να παίξει σε κλαμπ του Miami. Αντίθετα με το ειδικό βάρος του ονόματός του, οι θαμώνες θέλουν ν’ ακούσουν παραδοσιακή, φλώρικη νερόβραστη house. Αντ’ αυτού, ο Shadow πάει να παίξει μια μίξη hip-hop, dubstep και d’n’b (μέτρια κατά την άποψη του γράφοντα αλλά πολύ καλύτερο από το ακούω τψ-τψ-τψ μέχρι να βρω κάποιον/α να φιλήσω). Το αποτέλεσμα είναι μερικά γιουχαίσματα και τελικά ξερό χι και διώξιμο. Παρατηρώντας την αντίδραση του πρώτου διάσημου, τον βλέπω σπασμωδικό, νευρικό και εν τέλει λίγο. Σε καμία περίπτωση δε θα τον χαρακτήριζα λεβέντη. Αργότερα στο twitter ρίχνει με κομψό τρόπο τις παναγίες του:

DJ Shadow ‏@djshadow

I don’t care if I get kicked out of every rich kid club on the planet. I will never sacrifice my integrity as a DJ…ever #AllBassesCovered

Εδώ έχουμε ως υποκείμενο της αντίδρασης το σώμα των (μάλλον) hipsters, το οποίο δρα συνειδητά – όσο συνειδητά μπορεί να δράσει ένα τέτοιο σώμα- και η αντίδραση αυτή είναι αρνητική για τον ήρωα. Έχουμε λοιπόν μια ηθελημένη σοβαρή αποδοκιμασία από ένα αυτοαποκαλούμενο ‘cool’ κοινό. Κρατάμε αυτή την παράμετρο για τη συνέχεια.

Ακολουθεί το βίντεο του συμβάντος, ώστε ο αναγνώστης του Luben να βοηθηθεί στη συγκριτική μελέτη και σχολιασμό σε σχέση με τους παρακάτω. Ζητώ feedback, μπορεί ο τύπος να ήταν σωστός.

Πάμε τώρα να δούμε πώς γίνεται σωστότερα.

Πριν τις εκλογές του 1993, ο τιτανοτεράστιος Β. Λεβέντης έχει κανονίσει προεκλογικές ομιλίες σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Αντί για το τυπικό ακροατήριο των 10-20-50 νοματαίων, έρχεται αντιμέτωπος από το μπαλκόνι όπου εμφανίζεται με ένα πλήθος χιλιάδων οπαδών που τον επευφημεί. Φωνές και χοροί, πυρσοί και συνθήματα, πλακάτ και αφίσες παντρεύονται για να δημιουργήσουν μια πανηγυρική ατμόσφαιρα για τον αυριανό πρωθυπουργό.

Το πλήθος υποδέχεται τον Ηγέτη με την ιαχή “Ε-ε-έρχεται” για να ακολουθήσουν τα πολιτικότατα συνθήματα “Κύπελλοοοοοο, Κύπελλοοοοο” και “Γαμιέται ο Θρύλος και ο Πειραιάς”. Ο Λεβέντης, αρχικά είναι ψαρωμένος – σκιά του εαυτού του – , αλλά μέσα σε λίγα δεύτερα δείχνει ότι είναι πράγματι μεγάλος άντρας κατακεραυνώνοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους με τον χαρακτηρισμό “χούφταλα” (!), ενώ αποθεώνει τη βάση του λέγοντας “Μπορεί αυτή η συγκέντρωση να μην έχει τις κλασικές σημαίες και πανό, αλλά έχει τόσες πολλές προσωπικότητες”. Πράγματι.

Εδώ έχουμε για υποκείμενο της αντίδρασης το σώμα των (μάλλoν) οπαδών, το οποίο επιδίδεται στην μαζικότερη (?) ζωντανή επίθεση τρολ μέχρι σήμερα. Πολλά χρόνια πριν γίνει μόδα στο διαδίκτυο, καταφέρνει να δημιουργήσει μια πραγματικά ψεύτικη κατάσταση. Την υπόθεση καλύπτει ένα πέπλο μυστηρίου, καθώς δε μπορούμε να μάθουμε πώς συγκεντρώθηκε εκεί όλος ο κόσμος. Η υπόθεση του γράφοντος ότι πρόκειται για οπαδούς του Άρη μετά το Κύπελλο Κυπελλούχων μάλλον δε στέκει χρονικά, ενώ στη μοναδική αναφορά σε φόρουμ υπάρχει μαρτυρία για αντίστοιχο γεγονός στην Αθήνα.

Αν μπορείτε και σεις να δείτε την ομορφιά στο πρόσωπο αυτού του Υπέροχου, παρακαλούμε να δώσετε πληροφορίες. Για τους υπόλοιπους ξέρω ένα καλό κλαμπ στο Miami.

http://www.youtube.com/watch?v=CWguj9QPAPw

http://www.youtube.com/watch?v=Wco5Yzcv5Ig

Τέλος, χωρίς πολλά λόγια, παρουσιάζουμε τον bonus hero του άρθρου. Προεκλογική ομιλία του Βασίλη Ζαφειρόπουλου στη Θεσσαλονίκη.

Εδώ έχουμε ένα τένις κοροϊδίας και σεβασμού ανάμεσα στον ομιλητή, που σκάει με Pepsi, και το κοινό, μια κατάργηση της πολιτικής, ένα ξεπέρασμα της άμεσης δημοκρατίας προς ένα ανώτερο στάδιο διαλόγου. O α-πολιτικός ρήτωρ, βαθύς μελετητής του Lefebvre, φέρνει στο προσκήνιο “τη νέα κεντρικότητα του παιχνιδιού, που της αντιστοιχεί η επανάδειξη της πόλης ως έργου, έργου που θα παράγεται συλλογικά από τους κατοίκους της”.