O φοιτητής του Imperial College London και φίλος, Ελευθέριος Αποστολάκης, είχε την τύχη/ατυχία να βρεθεί στην ‘ομιλία’ του Άδωνι την Κυριακή 16 Μαρτίου και κατέγραψε λεπτομερώς την Αυτού Γελοιότητα να ρεζιλεύει για άλλη μια φορά τον εαυτό του και, κυρίως, τον ελληνικό λαό. Παρακάτω ακολουθεί η μετάφραση του άρθρου του, που δημοσιεύτηκε στην φοιτητική εφημερίδα του Imperial, Felix.

Είναι Κυριακή, και ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι καλεσμένος στο Imperial College London  μια πρωτοβουλία της ελληνικής ένωσης του πανεπιστημίου (IC Hellenic Society), σε μια συζήτηση για την ελληνική κρίση και για τους τρόπους με τους οποίους θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε σαν χώρα. Η εκδήλωση υποστηρίζεται παράλληλα απο την αντίστοιχη ένωση του London School of Economics και τους οργανισμούς Promote Greece και Omikron Greece. Περιμένω την ομίλια όλη την εβδομάδα, μη μπορώντας να προβλέψω τι θα ειπωθεί, τόσο από το κοινό, όσο και από τους καλεσμένους ομιλητές.

Κρατάω μολύβι και χαρτί, αναμένοντας την έναρξη της ομιλίας, μέσα σε ένα αμφιθέατρο που αποτελείται κυρίως από Ελληνίδες και Έλληνες: η ατμόσφαιρα είναι βαριά.

Ο υπουργός Υγείας έχει αργήσει 20 λεπτά ενώ, την ίδια στιγμη, μια μερίδα ανθρώπων μοιράζει μια διακύρηξη εναντίωσης της πρόσκλησης Γεωργιάδη, υπογεγραμμένη απο φοιτητές και προσωπικό του Imperial. Καθώς ο χρόνος περνά, τα πνεύματα και οι συζητήσεις οξύνονται. Κάποιος ρωτά ‘για πόσο ακόμα θα περιμένουμε;’ – ‘Ο υπουργός θα έρθει στις πεντέμιση.’ – Έπρεπε να μας το πείτε, έχουμε και δουλειές. Δεν είμαστε όλοι υπουργοί!’ Η αντιπαράθεση έχει ήδη ξεκινήσει.

Ο Γεωργιάδης εμφανίζεται με πάνω απο μισή ώρα καθυστέρηση, συνοδευόμενος τόσο από χειροκροτήμα όσο και από γιουχαϊσματα. Καθώς όλοι οι καλεσμένοι λαμβάνουν τις θέσεις τους, ο πρόεδρος της ελληνικης ένωσης του Imperial, Μιχάλης Ντιναλέξης, βγάζει έναν εισαγωγικό λόγο, κατά τη διάρκεια του οποίου η πόλωση στο δωμάτιο γίνεται φανερή: οι μπροστινές θέσεις απαρτίζονται από μέλη της ένωσης υπεύθυνα για τη διοργάνωση της ομιλίας και άτομα σύμφωνα με την όλη ιδέα, ενώ πίσω κάθονται όσοι εναντιώνονται στην παρουσία του Άδωνι στο πανεπιστήμιο, και γενικότερα στην Ελληνική κυβέρνηση. Ακούγονται γέλια και θυμωμένα σχόλια ενώ ο Ντιναλέξης συνεχίζει, αλλά προς το τέλος του λόγου του αναρωτάται, ποιός θα ήταν καλύτερος από τον Υπουργό Υγείας για μία ενδιαφέρουσα και γεμάτη προκλήσεις συζήτηση. Πράγματι, καθώς είναι πολύ δύσκολο να αναγκάσει κανείς τον Γεωργιάδη να απαντήσει σε ερωτήσεις, οι προκλήσεις είναι αναμενόμενες.

Ο Έλληνας πρέσβης λαμβάνει το λόγο και καλωσορίζει τον υπουργό Υγείας. Ο Άδωνις ανεβαίνει στο βήμα και αμέσως επικρατεί χάος: σχόλια για το παρελθόν Γεωργιάδη και ΛΑΟΣ προκαλούν το ξέσπασμα του: “So, this is the Troika resistance, what a resistance! I’ll start crying… I don’t deserve this charade!” Τελειώνει προκαλώντας τους ‘ταραξίες’ να λάβουν το λόγο ανοιχτά. Η Ζωή Μαυρουδή (σκηνοθέτιδα του Ruins) αποδέχεται την πρό(σ)κληση και διαβάζει ένα κείμενο που αποτυπώνει μια θλιβερή, μα συνάμα αληθινή εικόνα για την ελληνική δημόσια Υγεία, στηριζόμενο σε γεγονότα και στατιστικές έρευνες. Μιλά με αυτοπεποίθηση, καθώς το κοινό παρακολουθεί σιωπηλά.

Ενώ ο υπουργός προσπαθεί να απαντήσει στα θέματα που πραγματεύτηκε η ανακοίνωση, ακούγονται ξανά φωνές και προσβολές, με αυτόν να φωνάζει: “What a great democracy you are…. I can reply (but) it will never be possible for us to understand each other”. Τελικά το κοινό ηρεμεί κάπως, αφήνοντας τον να συνεχίσει. Απαλλάσσει τον εαυτό του κάθε πολιτικής ευθύνης πριν το 2011 και καταδεικνύει τα απαραίτητα μέτρα που πήρε και θα πάρει ώστε η Ελλάδα να μην έχει την τύχη της Αργεντινής ή της Βενεζουέλας, αναφέροντας το όνομα του Τσίπρα. Το κοινό αντιδρά και η συζήτηση καταβαραθρώνεται. Σε κάποιο σημείο ο Γεωργιάδης ακούγεται να κατηγορεί του παρευρισκόμενους θεατές: “You are the democrats? You know nothing about democracy…. If you think you are a resistance to the Troika by spending your parents money…”    Το κοινό εξαγριώνεται δικαίως, με πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν φανερά καμία σχέση με το Imperial να φωνάζουν: “We work!”

Σε αυτό το σημείο οι διοργανωτές ζητούν και από τις δύο πλευρές να υπάρξει μια συζήτηση χωρίς προσβολές. Ο  Άδωνις παίρνει το λόγο, απαντώντας σε ερωτήσεις για τις μειώσεις μισθών, τις ιδιωτικοποιήσεις και την αναγκαιότητα τους μέ προκλητικό τόνο: “…the people decided to keep the country in the Eurozone and this is what it’s taken to stay in the Eurozone… Can you find a solution to a country that is bankrupt? …I believe that the state cannot make profitable enterprises. The people voted for me. We believe that privatizing will create revenue. If you are PASOK I don’t know” .

Η συζήτηση συνεχίζεται για άλλες δύο ώρες. Λίγες ερωτήσεις απαντώνται ευθέως, αφού ο υπουργός σπρώχνει την κουβέντα προς την έννοια της δημοκρατίας, το ήθος των παρευρισκόμενων και το πολιτικό τους προφίλ, συχνά απορρίπτοντας τους λέγοντας ότι είναι κομμουνιστές. Οι λίγες στιγμές ποιοτικής συζήτησης διακόπτονται από τις προσβολές που ανταλλάσσουν οι δύο πλευρές.

Μερικά θέματα που τέθηκαν από το κοινό και αξίζει να αναφερθούν περιλαμβάνουν τα ευρήματα του ακαδημαϊκού περιοδικού The Lancet σχετικά με την επίδραση της οικονομικής κρίσης στην ελληνική Υγεία, τα οποία ο Γεωργιάδης απέρριψε ως γνώμες και όχι γεγονότα, τονίζοντας ότι τα στατιστικά στοιχεία της έρευνας σχετικά με τους αριθμούς των αυτοκτονιών και των εμβολίων είναι λανθασμένα (Δειτε εδώ το άρθρο). Επίσης, μια συσχέτιση της ελληνικής κρίσης με την αντίστοιχη βρετανική του 1945 – 46 η οποία οδήγησε στη δημιουργία του NHS (Εθνικό Βρετανικό Συστημα Υγείας) δυστυχώς επισκιάζεται από ένα σχόλιο για την λαθρομετανάστευση, το οποίο χρησιμοποιεί ο υπουργός για να αποφύγει την συζήτηση επί του θέματος, και το γεγονός ότι μια οικονομική κρίση δε θα έπρεπε απαραίτητα να οδηγήσει στην πτώχευση της δημόσιας Υγείας.

Σχετικά με τα φάρμακα και τις μειώσεις τιμών μέσω του ανοίγματος του φαρμακευτικού κλάδου, ο Γεωργιάδης απαντά ότι μια τέτοια πολιτική δε μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα, διότι, καθώς η χώρα έχει από τα περισσότερα κατά κεφαλήν φαρμακεία, κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως θα έπρεπε να κλείσουν τα μισά.

Στη συνέχεια καλείται να εξηγήσει τα λεγομενά του στην ελληνική Βουλή σε σχέση με τους πνιγμούς στο Φαρμακονήσι, μετά από μια ερώτηση για το πώς κοστολογεί την ανθρώπινη ζωή, το αν η ζωή ενός μετανάστη έχει λιγότερη αξία από αυτή ενός Έλληνα, και αν αυτό θα διαφαίνεται στις πολιτικές του εφαρμογές στην Υγεία. Ο Άδωνις κάνει κάποια σχόλια σε σχέση με την μετανάστευση και το ότι η Ελλάδα έχει χτυπήσει πια κόκκινο στο ζήτημα αυτό, λέγοντας στους ερωτούντες ότι χρησιμοποιούν τις δηλώσεις του εκτός του ανάλογου πλαισίου και, εν τέλει, η συζήτηση χάνει το επίπεδό της όταν τους προσφωνεί ξανά κομμουνιστές και αναφέρει πολιτικές του Σταλινισμού.

Όταν ένας γιατρός από το κοινό υποστηρίζει πως ο Γεωργιάδης είναι ο πρώτος υπουργός Υγείας  στην ελληνικη ιστορία που στοχοποιεί μειονότητες, καθώς και ότι η Κυβέρνηση αγνοεί επιστημονικά ευρήματα και απειλεί να λογοκρίνει την ακαδημαϊκή κοινότητα, η συζήτηση στρέφεται σε γενικότητες περί του τι είναι γνώμη και τι γεγονός, χάνοντας παντελώς το νόημά της. Σχετικά με μέτρα ανάκαμψης από την βαθιά ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα, το μόνο που αναφέρει ο υπουργός είναι πως περιμένουν κάποια στατιστικά στοιχεία για να βρεθεί λύση, και ότι θα πρέπει να κατατεθούν προτάσεις μέχρι τον Ιούνιο.

https://www.youtube.com/watch?v=2THVstmFrCo

Η ‘ομιλία’ πλησιάζει προς το τέλος της. Καθ’όλη τη διάρκεια υπήρξε αναβρασμός. Ακόμη και οι διοργανωτές φαίνεται να έχασαν την υπομονή τους, όχι μόνο με το κοινό, αλλά και με τον ίδιο τον Γεωργιάδη, ο οποίος δεν έχασε καμία ευκαιρία να προκαλέσει τους θεατές. Ένας νεαρός άντρας σχολιάζει τα σπαστά αγγλικά του υπουργού, προκαλώντας την έκρηξή του: “You are racist! You are racist! You are a fascist!”.

Το τελευταίο πρόσωπο που θα μιλήσει είναι ξανά η Ζωή Μαυρουδή. Ξεκινά αναφερόμενη σε προσωπική της εμπειρία με μια οροθετική κοπέλα στις φυλακές Κορυδαλλού αναμειγμένη με την πορνεία, ένα θύμα της πρόσφατης επανένταξης των υποχρεωτικών εξετάσεων για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα σε ιερόδουλες, ναρκομανείς και λαθρομετανάστες. Καθώς συγκινείται κατά τη διάρκεια των λεγόμενών της, ο Γεωργιάδης εξοργίζεται και της επιτίθεται, λέγοντας ότι επικαλείται τα συναισθήματα του κοινού.“Like you’re the only (one that’s) human! You should be ashamed! You’re the monster”.

Η εκδήλωση τελειώνει μετά από αυτό. Το κοινό είχε ήδη αρχίσει να μικραίνει κατά τη διάρκεια της συζήτησης, και το τελευταίο συμβάν προκάλεσε τη φυγή μιας μεγάλης μερίδας των θεατών. Μπροστά, οι υποστηρικτές του υπουργού Υγείας τον χειροκροτούν, καθώς αυτός τελειώνει τον λόγο του, περιλαμβάνοντας κάποιες από τις πιο απαράδεκτες προτασεις της βραδιάς. “These people are in our universities, they’re everywhere, they speak of democracy but don’t let anyone that disagrees speak…We have to show them that we are not afraid of them. We are not afraid of them. We represent the free world…They make up the tyranny of the world…”. Συνεχίζει τονίζοντας το πόσο δύσκολο είναι να είναι κανείς πολιτικός στην Ελλάδα του σήμερα “…You have to be proud of these politicians that have the courage to stand up to the people” και μειώνει το ήθος όσων του έφεραν αντίρρηση “…Whenever they took power they killed millions of people (αναφερόμενος στον Στάλιν, συνεχίζοντας να πιστεύει πως το κοινό απαρτίζεται απο σταλινικούς κομμουνιστές) … they will see all the people in Greece die but for them this will be nothing, because they will close the TV and eat their burger … Today’s event was a great event… The Greek politicians are not doing things they’ve ashamed of… We will not let our country fall because some communists want to”.

Πράγματι, η σημερινή εκδήλωση ήταν μεγάλη επιτυχία για τον Γεωργιάδη. Απέφυγε επιτυχώς να απαντήσει σημαντικές ερωτήσεις για τα τεκταινόμενα στον τομέα της Υγείας, στρέφοντας τη συζήτηση σε ανούσια θέματα και προκαλώντας το κοινό.

Η ειρωνία είναι ότι μίλησε για την έννοια της δημοκρατίας, το γεγονός ότι είναι εκλεγμένος εκπρόσωπος και άρα αντιπροσωπεύει τη θέληση του ελληνικού λαού και, ως αποτέλεσμα, όποιος του αντιτίθεται, αντιτίθεται στους Έλληνες πολίτες. Συνέχισε να επαναλαμβάνει τα ίδια επιχειρήματα, και με έκανε να σκεφτώ. Όντως τον ψηφίσαμε. Η ελληνική δημοκρατία τον αφήνει να κάνει αυτά που κάνει. Δεν είναι, λοιπόν, ένα σύστημα που επιτρέπει σε τέτοιους ανθρώπους να έχουν πολιτική εξουσία προβληματικό; Είναι αυτό ένα αποτέλεσμα της τυρρανίας της πλειοψηφίας; Ή είναι ένα πολιτικό παιχνίδι που σκοπό έχει να μας δείξει ότι η δημοκρατία είναι προβληματική, ενώ, στην πραγματικότητα δεν έχουμε δημοκρατία;

 

Διαβάστε το πρωτότυπο άρθρο στα αγγλικά εδώ.