Χθες ξεκίνησα να γράφω ένα εκτενές κείμενο κριτικής στο πως αντιμετωπίστηκε η ΕΡΤ από πολλούς που ήθελαν να την παρουσιάζουν ως απονεκρωμένο τεκμήριο εθνικής μνήμης (ένα πράγμα που ισχύει μόνο για το ψηφιακό αρχείο), σβήνοντας τα εκατοντάδες προβλήματα των τελευταίων χρόνων: τη μαζική απόλυση 1047 συμβασιούχων το 2010, τα σκάνδαλα προσλήψεων με την άνοδο του Λιάτσου, τα ΜΑΤ που κάλεσε η διοίκηση να επιτεθούν στους εκπαιδευτικούς όταν πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας αναφορικά με τη μονόπλευρη παρουσίαση των ζητημάτων τους, τη μη-συμπαράσταση στις χιλιάδες απολυμένων και απλήρωτων εργαζόμενων του Alter, της Ελευθεροτυπίας, της Απογευματινής κ.α.

Το κείμενο αυτό δεν θα δημοσιευθεί. Το έγραψα βλέποντας να διαμορφώνεται μία ρητορεία που μιλούσε μόνο για ελληνικές σημαίες και εθνικά κειμήλια, με τη χαρακτηριστική νεκρόφιλη διάθεση των υποτιθέμενων υψηλών ιδανικών. Και αυτή υπάρχει, και είναι προβληματική, ίσως να είναι και πλειοψηφική στην Αθήνα, όμως στην περίπτωση της ΕΤ3 μια τέτοια κριτική θα ήταν σίγουρα άτοπη.

Το σημερινό πρόγραμμά της ΕΤ3 αποδεικνύει ότι όσοι κινητοποιούνται στον βορρά δεν είναι κολλημένοι σε κάποιο μακρινό εθνικό υπερπέραν, αλλά ενδιαφέρονται να συμπεριλάβουν στις δικές τους προσπάθειες και τους αγώνες άλλων: των κατοίκων των Σκουριών που έχουν να υποστούν την ταυτόχρονη επίθεση ρουφιάνων της ελληνικός χρυσός και της χρυσής αυγής, της κυβέρνησης, των ΜΑΤ, των καναλιών και πολλών άλλων· της LGBTQ κοινότητας που δέχεται τα πυρά της φασιστικοποίησης· των εργαζόμενων της ΒΙΟ.ΜΕ. που προσπαθούν να επιβιώσουν κόντρα στις δυσκολίες· στους μετανάστες που έχουν να τα βάλουν με μανωλάδες και συναφή φαινόμενα. Και πολλά άλλα, που δείχνουν μία διάθεση των εργαζόμενων να συνδέσουν αυτό που κάνουν με τις δυσκολίες και τις προσπάθειες πολλών ανθρώπων γύρω τους, αντί να παραδοθούν στον μεμψίμοιρο εθνικόφρονα αυτισμό.

Τεράστιο Respect και καλή συνέχεια.