Fuck Eurovision: τις μέρες που μας πέρασε είχαμε μια «σπουδαία» εθνική διάκριση που πέρασε κάπως απαρατήρητη.

H Eλλάδα είναι πλέον στους ταξιδιωτικούς προορισμούς του αμερικάνικου περιοδικού Vice.

 
 

 
 

Για το Vice τα έχουμε ξαναπεί, είναι ένα περιοδικό που –μεταξύ άλλων- αρέσκεται να ασχολείται με πράγματα που ανήκουν στο σκοτεινό υπογάστριο της κοινωνίας γενικά:  το βίαιο, το παράνομο, το παράλογο, το αρρωστημένο, είτε αυτό είναι ο αιματηρός πόλεμος των cross-dressers και οι σφαγές στη Λιβερία, η τεράστια διεθνής έκθεση όπλων στην Υεμένη, oι νεοναζί της Μαλαισίας ή οι νέες χριστιανικές αιρέσεις του Los Angeles. Αυτά πάντα με μια μοντέρνα οπτική, streetwise, on-the-scene και τα λοιπά. Αυτό σημαίνει ότι όταν άκουσαν για το σίσα, το νέο hip ναρκωτικό των δρόμων της Αθήνας, ήρθαν εδώ και κάνανε ρεπορτάζ. Εδώ που τα λέμε για όσους έχουν περπατήσει στο κέντρο της Αθήνας, τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά, αλλάς ας ξαναειπωθούν.

Το σίσα είναι ένα μικρό θαύμα της οικονομικής κρίσης: με δύο ευρώ τη δόση χτυπάει εύκολα, παίρνει το μερίδιο της αγοράς από τον παραδοσιακό ανταγωνισμό της πρέζας και πείθει τους χρήστες να καπνίζουν ένα μείγμα που παρομοιάζει σε ιδιότητες με την crystal meth αλλά αποτελείται από υγρά μπαταρίας, υδροχλωρικο οξύ και απορρυπαντικά ή οτιδήποτε έχει στο μπάνιο του ο κάθε παραγωγός, μιας και είναι σπιτικό προϊόν. Φυσικά σύμφωνα με την Κατερίνα Μάτσα, δημιουργό του «18 Άνω» τα αποτελέσματα είναι σα λιώνουν τα εσωτερικά των ανθρώπων. Φυσικά όταν οι μη-χρήστες άνθρωποι στην Ελλάδα καταλήγουν να ζουν από τα συσσίτια ή από τα σκουπίδια, οι χρήστες ναρκωτικών, τα «τζάνκια», τα «πρεζάκια» θα κάνουν τη δικιά τους παρόμοια διαδρομή.

 
 

 
 

Είχε κανένας την αμφιβολία ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών δεν είναι ζήτημα αστυνομίας, επιχείρησης Θέτις και στρατοπέδου Αμυγδαλέζας; Περίμενε ούτως ή άλλως στην κατάσταση της κοινωνικής ερήμωσης και απογύμνωσης που ζούμε να έχουν απομείνει πόροι για κέντρα απεξάρτησης, βελόνες, κρεβάτια, μεθαδόνη, γιατρούς και ψυχίατρους; Δε δίνεται δεκάρα για κανέναν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, άνθρωποι αυτοκτονούν, είχε κανείς την πεποίθηση ότι θα δωθεί η οποιαδήποτε προσοχή στους άστεγους, τους απόκληρους, τους άρρωστους και ναρκομανείς; Τους «μη κανονικούς»;

Όχι βέβαια, δεν είναι εκεί το νόημα του ντοκιμαντέρ ούτως ή άλλως. Το νόημα είναι άλλο ένα πεδίο εφαρμογής της pop κουλτούρας στην πραγματική ζωή. Λίγη «σκληρή πραγματικότητα». Μια ρεαλιστική εναλλακτική για τους οπαδούς του Breaking Bad. Η ουσία του δημοσιογραφικού hipster: η ενασχόληση με ένα ζήτημα επειδή δεν το κάνει κανένας άλλος, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς κάποια αξίωση για παρέμβαση στην κατάσταση, για μια κάποια αλλαγή. Μόνο σκληρά streetwise πλάνα ανθρώπων που τους έχουν πέσει τα δόντια από το σίσα, για να σοκαριστούν άνθρωποι κάπου πολύ μακριά από την Ελλάδα, για να ταραχτούν λίγο πριν πέσουν για ύπνο και τα ξεχάσουν όλα αυτά, για να βιώσουν την κάθαρση ρίχνοντας κλεφτές ματιές στην αληθινή ζωή. Και το πιο σουρεαλιστικό για να δέσει το γλυκό, βίντεο από διαδηλώσεις «ακραίων ομάδων» με την ευγενική χορηγία της χρυσής αυγής στους συντάκτες της Vice. Ποιες είναι άραγε οι θέσεις της χρυσής αυγής για τους χρήστες ναρκωτικών; Δε θέλω καν να ξέρω.

Αυτό είναι και το πιο πρόσφατο βήμα που κάνει η χώρα μας προς το κενό. Όψεις της κοινωνικής ζωής, καταστάσεις και άνθρωποι, να μετατρέπονται σε περίεργα ζώα, εξωτικά εκθέματα από άγνωστες περίεργες χώρες, σε ένα σύγχρονο μιντιακό ζωολογικό κήπο της κοινωνίας του θεάματος. Η δυστυχία σαν εμπόρευμα σε οπτικοακουστικό υλικό. Θα υπάρχει σίγουρα και παρακάτω. Ας μην το φτάσουμε.