Άλλο ένα πολύτιμο κομμάτι geek σοφίας από το gkoultouroblog.

 

 

 

Archie Comics + Zombie Apocalypse!

Όχι όμως με κάποιο cute καρτουνίστικο τρόπο, όπως ίσως θυμάστε από τα παιδικά του Archie, αλλά με κανονικό, moody, φρικιαστικό, “proper” horror approach και ένα από τα πιο ξεχωριστά art της χρονιάς, με την υπογραφή του φετινού breakout star Francesco Francavilla (Black Beetle, Secret Avengers).

Παραδέχομαι, ποτέ δεν είχα καταλάβει προς τι όλος αυτός ο ντόρος με τον Archie, όταν ήμουν μικρός. Θεωρούσα τα comics αυτά πολύ παιδικά για μένα, ακόμα και στην ηλικία που ξερωγώ αγόραζα ακόμα κανονικά το εβδομαδιαίο Μίκυ Μάους ή Ποπάι. Αφού ως γνωστόν, «Τα κορίτσια διαβάζουν Archie». Και στατιστικά βέβαια ίσχυε. Σε νησί 2000 κατοίκων, εγώ ήμουν το μόνο παιδί που αγόραζε X-Men και Σπάιντερ-μαν, και μια γειτονοπούλα μου η μόνη που ήξερα που αγόραζε οποιοδήποτε άλλο comic στο νησί. Και ήταν μόνο Archie.

I digress. Το θέμα είναι, δεν έχω καμιά αγάπη για τα Archie, ούτε καν νοσταλγικά. Βασικά ανάθεμα κι αν έχω διαβάσει ποτέ ένα ολόκληρο τεύχος. Είναι πολύ βασικό να το έχετε στο νου σας αυτό σαν στοιχείο, πριν διαβάσατε την παρακάτω γραμμή:

Το “Afterlife With Archie” είναι ένα κομιξικό αριστούργημα.

Η εταιρία του Archie μας έχει συνηθίσει σε αρχιδάτες κινήσεις τα τελευταία χρόνια. Οι τύποι αναγνωρίζουν πως πλασάρουν ακόμα ένα αραχνιασμένο comic βασισμένο σε μια πόλη που αρνείται να ξεκολλήσει από τα αιώνια 60s. Αν θέλουν να μείνουν current, πρέπει να κάνουν μεγάλες κινήσεις για να δείξουν πως έχουν όντως επίγνωση σε τι χιλιετία ζούμε.

Η πρώτη τέτοια κίνηση ήταν μερικά χρόνια πριν, με την εισαγωγή του “Kevin Keller” στα comics τους, του πρώτου ανοιχτά gay έφηβου μαθητή στο γυμνάσιο του Riverale. Το πούλησαν χωρίς αύριο, έγιναν είδηση παγκοσμίως, του έδωσαν δικό του τίτλο, αλλά δεν σταμάτησαν εκεί.

Μετέφεραν τον Kevin στον τίτλο τους “Life with Archie”. Αυτός από μόνος του έχει ένα φευγάτο concept: είναι βασισμένος στο εγγύς μέλλον και δείχνει την ενήλικη ζωή του Archie. Μόνο που, αντί να δεσμευτεί με μια επιλογή στο αιώνια δίλημμα Betty-Veronica, ο τίτλος είναι χωρισμένος στα 2, με μια ιστορία από κάθε ένα πιθανό παράλληλο μέλλον: ένα με τον Archie παντρεμένο με τη Betty, και ένα άλλο με τη Veronica. Ο μόνος που δεν έχει δίλημμα σε οποιοδήποτε από τα δυο αυτά σύμπαντα; O Kevin Keller, ο οποίος είναι πλέον βετεράνος του Αμερικάνικου Στρατού (πρώτο χτύπημα στο Don’t Ask Don’t Tell) και από τα πρώτα κιόλας τεύχη ζητάει σε γάμο (δεύτερο χτύπημα, gay γάμος) τον γκόμενο του, έναν  African American (τρίτο) γιατρό (άτσα, Κέβιν, πάει η μπάνκα). Είναι πολύ σημαντικότερο από οποιαδήποτε Marvel ανακοινώσει πλέον άλλο ένα gay υπερήρωα (που φτάσαμε, να ξεστομίζουμε τέτοια λόγια).

Τα Archie, όσο ξεχασμένα κι αν είναι πλέον, ΕΙΝΑΙ η παραδοσιακή Αμερική, κολλημένη στο χρόνο, παγιδευμένη σε amber, που όμως είναι πια αρκετά έξυπνα πια ώστε να χρησιμοποιούν αυτό το μόνο ατού που τους έχει μείνει για μια δυνατή δήλωση και να είναι πάλι trendsetter, χωρίς να το κουνήσουν ρούπι από εκεί που είναι και θα είναι πάντα.

Αυτό που θέλω να πω, η Archie Comics έχει αρχίδια. Και αυτό το comic είναι η απόλυτη απόδειξη.

Η υπόθεση: ο πιστός σκύλος του Jughead (αυτόν τουλάχιστον τον ξέρω) σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Ο έφηβος joker πηγαίνει το πτώμα στη φίλη του Sabrina (την Έφηβη Μάγισσα που ξέρουμε πιο καλά εδώ) για να τον αναστήσει. Κάτι πάει στραβά, ο σκύλος επιστρέφει σαν zombie και ξεκινάει ένα epidemic το οποίο με κέντρο το Riverdale, πρόκειται στη συνέχεια της σειράς να εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο.

(Ναι, δεν μιλάμε για ξεπέτα τύπου «μινι-σειρά να σπάσουμε πλάκα». Η Archie πιστεύει σε αυτόν τον τίτλο και έχει ήδη σχεδιάσει τουλάχιστον δυο χρόνια ιστοριών. Σουρεάλ)

Ο συγγραφέας είναι ο Roberto Aguirre-Sacasa, τον οποίο γνωρίσαμε κομιξικά μέσω του πολυσυζητημένου σαπουνοπερικού Marvel Knights: 4(με το σκάνδαλο που είχε γίνει όταν αποπειράθηκε να αντικαταστήσει τον αγαπημένο Mark Waid και Wieringo στο πιο ιστορικό FF run της τελευταίας 20ετίας) , Sensational Spider-man, το Marvel Divas (lol) και το comic adaptation του The Stand. E, έκτοτε έχει πιάσει δουλειά και σε μια σειρούλα που ίσως έχετε ακουστά, Glee τη λένε. Τα ατού του ήταν πάντα α) σαπουνόπερα και β) τρόμος, εδώ είναι όμως η πρώτη φορά που πραγματικά καταφέρει να τα δέσει μεταξύ τους αλλά και να ξεχωρίσει σαν ταλέντο αντί για celebrity αρπαχτή.

Μιξάρει κάτι τόσο αθώο, παιδικό, safe όπως το cast του Archie, με ένα ενήλικο genre τρόμου, χωρίς καμία έκπτωση σε καμία μεριά. Είναι ταυτόχρονα και μια ιστορία Archie και μια ταινία τρόμου. Αδύνατο και όμως τέλεια εκτελεσμένο.

Δεν είναι μόνο η ευκολία του “βάζω αγαπημένους παιδικούς χαρακτήρες να τους φάνε τα ζόμπι”. Ο Sacasa επωφελείται του πιο χαλαρού “T” rating της σειράς για να εξερευνήσει πιο ενήλικα θέματα με τους χαρακτήρες του Riverdale και το “what if” σενάριο για να προχωρήσει τις σχέσεις τους σε κατευθύνσεις όπου μόνο η εγγύτητα μιας Zombie Apocalypse μπορεί να επιτρέψει. Στο 2ο τεύχος ήδη κάνει coming out σε δυο δευτεροτριτεύουσες χαρακτήρες της σειράς ως λεσβίες, στο 1ο έχουμε την creepy σκηνή όπου ο Jughead αναγκάζεται να θάψει τον σκύλο του για τη βουντού τελετή σε μια ανατριχιαστικά αναλυτική σεκάνς (πτώση της αθωότητας κτλ κτλ) και στο 3ο υπόσχεται να εξερευνήσει το καταραμένο ερωτικό τρίγωνο Archie-Betty-Veronica με μια πιο βαθιά ψυχολογική σκοπιά.

Ακόμα και τα horror κομμάτια δεν είναι τα αναμενόμενα, με fun αναφορές σε κλασσικές ταινίες (όπως η σεκάνς Pet Semetary της εισαγωγής) και campy σενάρια όπως η εισβολή των ζόμπι στο εφηβικό pool party των επιζόντων.

Μα τι σκεφτόσασταν, ειλικρινά.

Έχουν κυκλοφορήσει 3 τεύχη μέσα στο 2013, μπορείτε να μάθετε περισσότερα στο ειδικό site afterlifewitharchie.com

Ακολουθήστε το γκουλτουρομπλόγκ στο facebook!