Wu-Tang is for the children. Αυτό, μόνο, τίποτα άλλο. Ήταν 1998 στα βραβεία Grammy. Η νεαρή Shawn Colvin ετοιμαζόταν να παραλάβει το βραβείο για το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς. Λίγο νωρίτερα, ο Puff Daddy είχε κερδίσει το Grammy καλύτερου rap δίσκου για το No Way Out. Ήταν εκείνη η εποχή που, έπειτα από τις δολοφονίες των 2Pac και Biggie, το εμπορικό hip hop καθάριζε την εικόνα του και προσπαθούσε να δείξει ένα πρόσωπο φιλικό για όλη την οικογένεια, αμβλύνοντας τις γωνίες από κάθε πλευρά. Ήταν η jiggy εποχή του rap, κι ο Puffy ήταν η αιχμή του δόρατος ως καλλιτέχνης αλλά πρωτίστως ως επιχειρηματίας. Επιστρέφουμε: η Shawn Colvin ετοιμάζεται. O Ol’ Dirty Bastard ανεβαίνει στη σκηνή και πιάνει το μικρόφωνο. Αρχίζει να μιλάει. Λέει ότι ήταν σίγουρος πως οι Wu θα νικούσαν, οπότε πήγε κι αγόρασε ακριβά ρούχα γι’ αυτήν την βραδιά. Κι απ’ το πουθενά: Wu-Tang is for the children. https://www.youtube.com/watch?v=XuxXSw_4R_c Η δύναμη αυτής της φράσης είναι τεράστια, στον πυρήνα της ανεξήγητη, γεμάτη αμφισημία από όλες τις πλευρές. Θα έπρεπε να μην σημαίνει τίποτα, να μη βγάζει καν νόημα, αλλά σημαίνει τα πάντα, βγάζει το περισσότερο νόημα που έβγαλε ποτέ κάτι. Σαν τους Wu-Tang Clan, το σπουδαιότερο συγκρότημα που γέννησε ποτέ αυτή η μουσική. Πραγματικά, είναι αδύνατον να έχεις περάσει έστω και ξυστά από την rap κουλτούρα και να μην γνωρίζεις ότι οι Wu είναι οι Wu. Απ’ όποια σκοπιά κι αν το δεις, αυτό που έκαναν ήταν απίστευτο. Ήταν 9 μαντράχαλοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων προέρχονταν από το Staten Island, το πιο αόρατο burough της Νέας Υόρκης όσον αφορά το hip hop. Σε μια εποχή που το καλιφορνέζικο gangsta rap κυριαρχούσε, οι Wu ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που ενορχήστρωσαν την αντεπίθεση του νεοϋορκέζικου hip hop κατά τα μέσα των 90s, επιδεικνύοντας ένα είδος hardcore rap γεμάτο σκληρά βιώματα, καρτουνίστικο χιούμορ, πολιτικό ριζοσπαστισμό, ολοζώντανες ιστορίες. Και kung fu. Οι καριόληδες είχαν kung fu. Όποιο κλασικό βιβλίο για το hip hop κι αν διαβάσεις, από το Total Chaos και το Check the Technique μέχρι το Book of Rhymes και το The Big Payback, θα διαβάσεις για τις καινοτομίες των Wu σε επίπεδο μουσικής παραγωγής, δημιουργίας περσόνας κι επιχειρηματικού μοντέλου. Όποιο κλασικό ντοκιμαντέρ για το rap των 90s κι αν δεις, από το Rhyme & Reason και το And You Don’t Stop μέχρι το Freestyle και το σύγχρονο Hip Hop Evolution του Netflix, δεν γίνεται να μην πέσεις πάνω στους Wu-Tang. Με όποιον σοβαρό hip hop ακροατή κι αν μιλήσεις, είναι αδύνατον να μην επιβεβαιώσεις το αυταπόδεικτο: Wu-Tang is for the children. Παρόλα αυτά, κάτι έλειπε. Για κάποιον μυστηριώδη λόγο, αν και το συγκρότημα άλλαξε για πάντα τόσες πολλές πλευρές της rap κουλτούρας και τον τρόπο που αυτή γίνεται αντιληπτή, δεν είχαμε μεγάλες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές για τους Wu. Μέχρι φέτος. Το καλοκαίρι του 2018, πριν από ένα χρόνο, μάθαμε ότι η Sony ετοιμάζει μια βιογραφία του αδικοχαμένου Ol’ Dirty Bastard με παραγωγό τον RZA, σταθερό ιθύνοντα νου του συγκροτήματος. Λίγους μήνες αργότερα κυκλοφόρησε σχεδόν αιφνιδιαστικά το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ For The Children: 25 Years of Enter The Wu-Tang (36 Chambers) που γιόρταζε τα 25 χρόνια του εμβληματικού ντεμπούτου των Wu. Και λίγους ακόμα μήνες αργότερα, το Μάιο του 2019, το Showtime φιλοξενούσε τη νέα μίνι-σειρά ντοκιμαντέρ Wu-Tang Clan: Of Mics and Men, όπου για πρώτη φορά βλέπαμε οπτικοποιημένα και τόσο αναλυτικά την ιστορία της μπάντας από το 1992. Φτάνει κι ο Σεπτέμβρης, λοιπόν, κι έχουμε πλέον την πρώτη σειρά μυθοπλασίας για την ζωή και την πορεία των μελών των Wu-Tang Clan. Είναι το Wu-Tang: An American Saga των RZA και Alex Tse το οποίο σε λίγες μέρες ολοκληρώνεται με το 10ο και τελευταίο του επεισόδιο στην streaming πλατφόρμα του Hulu. Όχι ότι είναι καμιά εξαιρετική σειρά βέβαια, αλλά αν μη τι άλλο όποτε σταματάει να προσπαθεί να γίνει The Wire β΄διαλογής και αφήνεται στην μουσική μαγεία των απαρχών του συγκροτήματος έχουμε σπουδαίες στιγμές. Α, ναι, κι έρχεται κι αυτό. Σε κάποιον εξωτερικό ψύχραιμο παρατηρητή όλο αυτό μπορεί να μοιάζει με ξαφνική και αδικαιολόγητη χιονοστιβάδα. Αν μη τι άλλο, πριν από αυτό το wu-τσουνάμι δεν είχαμε και καμιά ιδιαίτερη αυτοτελή τηλεοπτική ή κινηματογραφική παραγωγή για το συγκρότημα συνολικά. Έπαιζαν βέβαια κάποια ντοκιμαντέρ ήσσονος σημασίας σαν το Rock the Bells και το Wu: The Story of the Wu-Tang Clan στα 00s ή κάποια θαμμένα κι ακυκλοφόρητα κειμήλια από τα 90s που ήρθαν αργότερα στην επιφάνεια, αλλά χοντρικά μέχρι εκεί. Παρόλα αυτά, η ιστορία της σχέσης του συγκροτήματος με την μυθοπλασία στο σινεμά και την τηλεόραση είναι τεράστια. Κι εμείς θα την ξεψαχνίσουμε εδώ πέρα, πιάνοντας τα πράγματα με τη σειρά. Το γκρουπ ΟΚ, πρώτα απ’ όλα ας πιάσουμε τα ονόματα. Η εμμονή του γκρουπ με την kung fu εικονογραφία και shaolin θεματολογία είναι γνωστή και καταγεγραμμένη. Το όνομα του συγκροτήματος προήλθε από την ταινία Shaolin and Wu Tang του 1983 και ο τίτλος του πρώτου δίσκου από το The 36th Chamber of Shaolin του 1978. Αντίστοιχα, πολλά από τα ψευδώνυμα των μελών προέρχονταν από ταινίες πολεμικών τεχνών. Ο Ol’ Dirty Bastard πήρε το δικό του από το Ol’ Dirty and the Bastard, o Method Man από την ομώνυμη ταινία Method Man, o Ghostface Killah από έναν χαρακτήρα του Mystery of Chessboxing κι ο Masta Killa από το Shaolin Master Killer. Όλα αυτά φαίνονται αλλόκοτα για ένα μάτσο φτωχά παιδιά από το Staten Island, αλλά η σύνδεση ανάμεσα στο kung fu και την μαύρη κουλτούρα υπήρχε ήδη σε έναν βαθμό, με εμβληματικότερη σύνδεση την ταινία The Last Dragon όπου βλέπουμε την blaxploitation παράδοση να πλησιάζει τα κλασικά φιλμ πολεμικών τεχνών από το Χονγκ Κονγκ. Κατά τ’ άλλα, όπως και πολλά ακόμα γκρουπ της εποχής, μια πρώτη σύνδεση με τον κόσμο του σινεμά ήταν η σκηνοθεσία των music videos από καλλιτέχνες που είτε ήταν ήδη είτε θα γίνονταν αργότερα κινηματογραφικοί δημιουργοί. Στον πρώτο δίσκο των Wu, είχαμε δύο κλιπ (Can It Be All So Simple και Wu-Tang Clan Ain’t Nuthing ta Fuck Wit/Shame on a Nigga) από τον Hype Williams, θρυλικό βιντεοκλιπά των 90s που λίγο αργότερα θα γύριζε και το κινηματογραφικό Belly με τους rappers Nas και DMX. Στον δεύτερο δίσκο, είχαμε το Triumph που σκηνοθετήθηκε από τον άγνωστο τότε Brett Ratner, πριν γίνει φίρμα με τα Rush Hour και Red Dragon. Και στον τρίτο συλλογικό δίσκο είχαμε το Gravel Pit δια χειρός του επίσης μεγάλου βιντεοκλιπά Joseph Kahn, ο οποίος φημολογούταν για χρόνια ότι θα είναι ο σκηνοθέτης της κινηματογραφικής μεταφοράς του Neuromancer του William Gibson και πρόπερσι σκηνοθέτησε το συναρπαστικό Bodied. Για να βρούμε τον πραγματικό πλούτο των Wu, βέβαια, θα πρέπει να περάσουμε σε κάθε μέλος ξεχωριστά. RZA Ο μουσικός εγκέφαλος των Wu φυσικά, αλλά κι ο κινηματογραφικός επίσης. Πρώτα απ’ όλα, σε μουσικό επίπεδο, έχει φτιάξει μερικά από τα καλύτερα soundtracks των τελευταίων 20 χρόνων. Σπουδαιότερο φυσικά είναι το Ghost Dog, κι έπειτα ακολουθούν τα Kill Bill Vol.1 & Vol.2 και το Afro Samurai. Εκτός της μουσικής επένδυσης ταινιών, όμως, ο RZA έχει εμφανιστεί σε αρκετές ταινίες τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Όντας στενά συνδεδεμένος με τον Jim Jarmusch, τον είδαμε στα Ghost Dog, Coffee and Cigarettes και The Dead Don’t Die, ενώ σκάει επίσης μύτη σε ταινίες σαν τα Funny People, American Gangster και Repo Men μεταξύ άλλων, ενώ για καιρό είχε κι έναν guest ρόλο στο τηλεοπτικό Californication. Ο RZA βέβαια πάντα ήθελε να γίνει σκηνοθέτης ο ίδιος. Ήδη από τα τέλη των 90s ήθελε να φτιάξει μια ταινία πάνω στην περσόνα του Bobby Digital (πρωταγωνιστή του πρώτου του solo δίσκου), αλλά δεν κατάφερε να το κάνει πραγματικότητα. Τελικά, κατάφερε να φτιάξει την πρώτη του ταινία το 2012 με το The Man with the Iron Fists που έγραψε μαζί με τον μετρ του horror Eli Roth και σκηνοθέτησε με την καθοδήγηση του Quentin Tarantino. Πρωταγωνιστής ήταν φυσικά ο ίδιος, ενώ 3 χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε κι ένα ακόμα πιο cult direct-to-video sequel. Method Man O κατεξοχήν ηθοποιός των Wu. Για την ακρίβεια, είναι μια χαρά ηθοποιός. Αγαπημένη μας εμφάνιση είναι ο ρόλος του ως Cheese στο λατρεμένο The Wire, ενώ είναι αδύνατον να μην απολαύσεις τα stoner projects του με τον Redman, δηλαδή τα How High και Method & Red. Από εκεί κι έπειτα, οι εμφανίσεις του γίνονταν όλο και συχνότερες. Τον είδαμε στο Garden State, το The Wackness, το Red Tails, το The Cobbler, το Paterson. Τηλεοπτικά, από την άλλη, είναι στενά δεμένος με την ποιοτική αμερικάνικη τηλεόραση, έχοντας παίξει στο πρωτοποριακό Oz, στο Luke Cage της Marvel και παίζοντας ακόμα στο The Deuce (επίσης του David Simon που μας χάρισε το The Wire). Ol’ Dirty Bastard Όπως είπαμε και νωρίτερα, το βασικότερο είναι ότι περιμένουμε ένα biopic πάνω στη ζωή και το έργο του μεγάλου ODB. Εκτός αυτού όμως, ο Dirty είχε ήδη ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ αφιερωμένο σ’ αυτόν λίγα χρόνια μετά τον θάνατό του: Ενώ ανάμεσα στις guest εμφανίσεις του ξεχωρίζει εκείνη του 1998 στο South Park, τόσο στο επεισόδιο Chef Aid όσο και στον ομώνυμο δίσκο που κυκλοφόρησε αργότερα: Και φυσικά το έπος από το Bulworth: https://www.youtube.com/watch?v=x0UNjZ2O0zY GZA Ξάδερφος των RZA και ODB, κι επομένως επίσης μέλος του αρχικού πυρήνα του συγκροτήματος, ο GZA έχει λίγες και μελετημένες εμφανίσεις. Μαζί με τον RZA εμφανίστηκαν στο υπέροχο segment του Coffee and Cigarettes με τον τίτλο Delirium δίπλα στον Bill Murray. Και ξανά μαζί σε δύο skits από το θρυλικό Chapelle Show, ένα εκ των οποίων ήταν αυτό: Ghostface Killah Σίγουρα ο πιο κινηματογραφικός όσον αφορά το rap, o Ghostface Killah είχε επίσης μερικές πολύ εκλεκτές εμφανίσεις σε σινεμά και τηλεόραση. Σε όλες, βέβαια, εμφανίζεται απλώς ως ο εαυτός του. Ξεκίνησε από το Black and White, το Fade to Black και το Walk Hard, ενώ είχε κι ένα guest ρόλο στο Iron Man (με τον ίδιο έτσι κι αλλιώς να έχει συχνά για ψευδώνυμο το Iron Man ή το Tony Starks) που δυστυχώς κόπηκε στο post-production αλλά επιβίωσε ως deleted scene: Κατά τ’ άλλα, αγαπημένες τηλεοπτικές εμφανίσεις αποτελούν αυτές στο 30 Rock και το Luke Cage, αλλά εκεί που λάμπει ο Ghost είναι στα καρτούν. Πρώτον, είχε αναλάβει το theme song του Skunk Fu! (καλύτερος τίτλος έβερ κλπ), όπως μπορείτε να δείτε εδώ: Δεύτερον, έχει εκθειάσει πολλάκις τον κλασμένο παλιμπαιδισμό της καρτουνίλας: Raekwon Βαθιά κινηματογραφικός rapper, όπως κι ο Ghost, αλλά δυστυχώς σπάνια τον έχουμε δει σε κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές εμφανίσεις που να αξίζουν αναφοράς. Τουλάχιστον, όπως κι άλλα μέλη των Wu, συμμετείχε στο soundtrack του Blade Trinity: Inspectah Deck Γενικά δεν τον βρίσκουμε συχνά μπροστά στην κάμερα, αλλά έχει ενδιαφέρον το εξής. Τα τελευταία χρόνια τρέχει το γκρουπ Czarface μαζί με τους 7L & Esoteric, έχοντας έντονη superhero θεματολογία σε κάθε δίσκο. Ως εκ τούτου, η Marvel τους πρότεινε να κάνουν ένα κομμάτι-soundtrack για το web-series Black Panther του συγγραφέα Ta-Nehisi Coates. Το αποτέλεσμα ήταν το εξής: U-God Ναι, ο λιγότερο αγαπημένος rapper των Wu έχει ένα ντοκιμαντέρ μόνο για την πάρτη του: Masta Killah Κι εδώ λίγα πράγματα γενικά, με κυριότερο μια εξαίρετη συμμετοχή στο soundtrack του He Got Game του Spike Lee που είχαν επιμεληθεί οι Public Enemy. Cappadona Άτυπο μέλος των Wu για πάρα πολλά χρόνια, τυπικό από το 2007 και μετά. Ο Capadonna είναι μέλλον ο ξεχού βασιλιάς των wu-soundtracks, αφού ο τύπος έχει μαζέψει πάμπολλες εμφανίσεις είτε μόνος του είτε μαζί με άλλα μέλη του γκρουπ, από το Don’t Be a Menace to South Central While Drinking Your Juice in the Hood και το The Great White Hype μέχρι το High School High και το Slam. Κυρίως, όμως, είχε αυτήν την solo κομματάρα στο φουλ υποτιμημένο Bulworth:
