Πριν την εποχή του τηλεοπτικού υπερπληθυσμού, πριν ο όρος golden age της αμερικάνικης τηλεόρασης αρχίσει να δηλώνει πρωτίστως ποσοτικά μεγέθη και όχι ποιοτικά, οι σειρές στις ΗΠΑ ήταν αντιμέτωπες με μια μόνιμη κατάρα: το πρόωρο κόψιμο. Το γεγονός ότι δεν θα κατάφερναν να τελειώσουν όταν έπρεπε και όπως έπρεπε. Καθώς πολλές σειρές πάσχιζαν να καταφέρουν να τελειώσουν, αναπτύχθηκε μια διακριτή τηλεοπτική μυθολογία κομμένων σειρών, με κάποιες από αυτές να δικαιώνονται μετά θάνατον και να επιστρέφουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Κατά μία έννοια, αυτή η κατάρα του να μην μπορείς να τελειώσεις όπως και όταν πρέπει επιβιώνει ακόμα, αλλά παίρνει διαφορετική μορφή. Δεν κόβονται τόσες πολλές πια, αλλά έχουμε όλο και περισσότερες σειρές που ξεχειλώνονται, αρμέγονται, ξεζουμίζονται προκειμένου να διαρκέσουν όσο γίνεται περισσότερο, είτε με περισσότερες σεζόν είτε με prequels/spinoffs. Τα παραδείγματα είναι πολλά, πάρα πολλά – και τόσο το Hollywood όσο κι η αμερικάνικη τηλεόραση ξέρουν πολύ καλά ότι το fan service είναι μια πολύ επικερδής μπίζνα. Και μέσα σ’ αυτό το κλίμα, άρχισε να διαφαίνεται και μια νέα τάση: η επιστροφή σειρών από την απαρχή της golden era με τη μορφή ταινιών. Φέτος η χρονιά ήταν πυκνή απ’ αυτήν την σκοπιά. Είχαμε την ταινία Deadwood, περιμένουμε την ταινία The Sopranos και το σαββατοκύριακο που μας πέρασε κατέφτασε ταινία Breaking Bad. Το El Camino, λοιπόν, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ας επιστρέψουμε εν τάχει στο Breaking Bad, με το οποίο εικάζουμε ότι είστε εν γένει εξοικειωμένοι. Το Breaking Bad κράτησε 5 σεζόν και με τον δημιουργό Vince Gilligan να έχει σε μεγάλο βαθμό τον έλεγχο της πορείας του. Έτσι, κατάφερε να τελειώσει όταν έπρεπε και όπως έπρεπε, δίνοντας την αίσθηση ενός ολοκληρωμένου και συνεκτικού οράματος που έφτασε στο τέλος του μέσα από μια σφιχτή και καλοστημένη τηλεοπτική αφήγηση. Καλή φάση. Έπειτα, σχεδόν στα καπάκια, ξεκίνησε ένα prequel (το Better Call Saul αν έχετε ακουστά) που αποτελεί υπόδειγμα του πώς φτιάχνεις ένα πραγματικά καλό spin-off που ταυτόχρονα βελτιώνει το storytelling της σειράς και εμπλουτίζει την μυθολογία της χωρίς να την φθηναίνει. Κάποιοι θα πουν ότι είναι καλύτερο κι από το Breaking Bad, ίσως συμφωνήσουμε κι εμείς, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας εδώ. Το θέμα μας είναι η ταινία Breaking Bad. Πώς βρεθήκαμε να έχουμε μια ταινία Breaking Bad λίγο πριν τελειώσει το 2019; Οι πρώτες φήμες για κάτι τέτοιο άρχισαν να ακούγονται αμέσως μετά το τέλος της σειράς. Όπως μαθεύτηκε αργότερα, ο Gilligan προσέγγισε τον Aaron Paul με μια πρόταση για ταινία-sequel πάνω στην κατάληξη του Jesse Pinkman το 2017. Η παραγωγή της ταινίας ξεκίνησε την επόμενη χρονιά, ενώ το όλο project είχε παραμείνει τυπικά ανεπιβεβαίωτο μέχρι να ανακοινωθεί από το Netflix τον περασμένο Αύγουστο, μόλις δύο μήνες πριν την κυκλοφορία του El Camino. Άργησα να δω το El Camino γιατί, πραγματικά, δεν με τραβούσε τίποτα να το δω. Το baiting και το hyping ήταν μεγάλο και συχνά άγαρμπο το προηγούμενο διάστημα, προετοιμάζοντάς μας για μια περίπτωση αναμενόμενου fan service. Τα trailers έστηναν την συνέχεια της ιστορίας του Jesse, αλλά εμένα μου φαινόταν ήδη ικανοποιητικός και γενναίος ο τρόπος που αποχαιρέτησε τον χαρακτήρα η σειρά πίσω στο 2013. Βλέποντάς την, βαρέθηκα. Δεν έβρισκα να με κρατάει τίποτα ιδιαίτερο. Δεν προσέφερε κάτι στην μυθολογία, την ιστορία ή την υστεροφημία της σειράς. Δεν κατάφερνε να με ιντριγκάρει το γράψιμο, η αφήγηση, η ανάπτυξη της ταινίας. Πέρα από την όμορφη ατμόσφαιρα αγάπης και μελαγχολίας που περιέβαλε τον Jesse, αμφιβάλλω αν θα θυμάμαι τίποτα από αυτήν την ταινία σε δύο βδομάδες. Με έναν τρόπο, το El Camino ήθελε να κάνει ταυτόχρονα fan service και ανατροπή των προσδοκιών, καταλήγοντας να κάνει κάτι ανάμεσα στα δύο που δεν ικανοποιεί πραγματικά ούτε τους φίλους του πρώτου ούτε τους φίλους του δεύτερου. Εν τέλει, μοιάζει με ένα υστερόγραφο που άργησε 6 χρόνια και πλέον μοιάζει δομικά αχρείαστο, ακόμα κι αν έχει στοιχεία ειλικρίνειας και φροντίδας μέσα του. Παρ’ όλα αυτά, το τηλεοπτικό παρελθόν έχει συνολικά πολλές παραπάνω σειρές που γέννησαν ταινίες απ’ όσες θα περίμενε κανείς. Έτσι κι αλλιώς, μπορεί να φαίνεται σαν η τηλεόραση να ρουφάει τα πάντα πλέον, αλλά μικρή και μεγάλη οθόνη ποτέ δεν ήταν εντελώς και κάθετα διαχωρισμένες μεταξύ τους. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες είναι χειρότερες από το El Camino, αλλά υπάρχουν και πολλές καλύτερες – ή τουλάχιστον πιο ενδιαφέρουσες. Και μ’ αυτές θα ασχοληθούμε σήμερα. Είχαμε λοιπόν περιπτώσεις που μια σειρά μετεξελισσόταν σε ταινία κι αυτό της έκανε καλό. Μπορεί να είχε κοπεί, μπορεί οι δημιουργοί της να μην είχαν την ελευθερία να αποφασίσουν εκείνοι για το μέλλον της, μπορεί να ήταν ένα segment σειράς ή εκπομπής που να άξιζε περισσότερη έκταση, μπορεί να ήταν ένα νοσταλγικό ή πειραματικό re-imagining μιας παλιότερης σειράς για ένα νέο ακροατήριο. Κάποιες περιπτώσεις, τέλος, οδήγησαν σε μεγάλα franchises που ξεπέρασαν κατά πολύ τις τηλεοπτικές ρίζες τους, από το Star Trek και το Mission Impossible μέχρι το Addams Family. Χωρίς άλλες περιστροφές, λοιπόν, περνάμε σε 10 ταινίες που πήραν τις σειρές τους και τις έκαναν κάτι διαφορετικό, κάτι ενδιαφέρον ή κάτι καλύτερο. The Transformers (1986) https://www.youtube.com/watch?v=_25RK5GbJIc Όχι, αλήθεια, μην το κλείσετε. Αλήθεια, είναι πολύ καλή ταινία. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο γεγονός ότι περιείχε τον θάνατο που επηρέασε την παιδική μας ηλικία σχεδόν εξίσου με τον Mufasa, αλλά η ταινία έχει δραματικό βάθος που σε εκπλήσσει λίγο αν την δεις ως ενήλικας. Επίσης, έχει glam metal soundtrack που πετσοκόβει. Επίσης, έχει Orson Welles στον τελευταίο ρόλο που έπαιξε ποτέ γαμώτο. Twin Peaks: Fire Walk With Me (1992) Τα έχουμε πει κατά καιρούς αναλυτικά για το Twin Peaks, και μετά τα έχουμε πει ακόμα αναλυτικότερα. Όπως και να ‘χει, το Fire Walk With Me είναι μια εκπληκτική και αρκετά υποτιμημένη ταινία που μας δίνει να καταλάβουμε τι είχε σκοπό να κάνει ο David Lynch στην τηλεόραση αν τον άφηναν ανεξέλεγκτο. Και, βασικά, τι επρόκειτο να κάνει όταν θα επέστρεφε. Wayne’s World (1992) Ήταν η δεύτερη ταινία που προήλθε από το Saturday Night Live μετά το υπερκλασικό Blues Brothers του 1980 κι είναι σταθερά μια από τις πιο λατρεμένες κωμωδίες των 90s. Επίσης, για την ιστορία, είχε στην σκηνοθεσία την Penelope Spheeris, μια σπουδαία δημιουργό που μας έδωσε επίσης το Decline of Western Civilization και το Suburbia. Batman: Mask of the Phantasm (1993) Χωρίς πλάκα, μια από τις καλύτερες ταινίες Batman ever. Απέτυχε παταγωδώς στο box office αλλά έγινε cult favorite για το πολύ καλό γράψιμο, το gothic/noir στυλ, τις υπέροχες φωνητικές ερμηνείες και τον κατά τη γνώμη μας καλύτερο Bruce Wayne που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη (αν και όχι καλύτερο Batman). The Fugitive (1993) Πριν το Mission Impossible πάρει μια σειρά των 60s για να την κάνει action επιτυχία στα 90s, το ίδιο είχε κάνει το The Fugitive λίγα χρόνια νωρίτερα. Κλασικός Harrison Ford, κλασικός Tommy Lee Jones, κλασικό action thriller, γενικά όλα κλασικά και με το δίκιο τους σ’ αυτήν την ταινία. Serenity (2005) Η αρχετυπική περίπτωση απονομής κινηματογραφικής δικαιοσύνης για το άδικο κόψιμο μιας τηλεοπτικής σειράς. Μπορεί με αυστηρά κινηματογραφικά κριτήρια το Serenity να πάσχει από αρκετές μπάντες, αλλά και μόνο το γεγονός ότι ο Joss Whedon κατάφερε να δώσει τον επίλογο που ήθελε στο Firefly μας συγκινεί βαθύτατα. Miami Vice (2006) Είναι η πρώτη φορά που μια ταινία του Michael Mann δεν εκτιμάται όσο πρέπει στην εποχή της; Ούτε καν. Το ίδιο συνέβη στα 80s με το The Keep και το Manhunter, το ίδιο θα συνέβαινε στα 10s με το Blackhat. Με το Miami Vice, όμως, ο λατρείας σκηνοθέτης δεν έφτιαξε μόνο μια από τις πιο ελεύθερες και φιλόδοξες κινηματογραφικές μεταφορές σειρών ever, αλλά και μια από τις αληθινά υποτιμημένες χολιγουντιανές ταινίες των 00s. In the Loop (2009) Είσαι ένας Βρετανός δημιουργός, ο Armando Iannucci. Έχεις φτιάξει μερικά από τα καλύτερα πράματα της αγγλικής τηλεόρασης, από το Alan Partridge και το The Armando Iannucci Shows μέχρι το The Thick of It (και την αμερικάνικη εκδοχή του, το Veep). Ε, θέλεις να το κάνεις και κινηματογραφικό spin-off. Και βγαίνει γαμάτο. Εκπλήσσεται κανένας; State of Play (2009) https://www.youtube.com/watch?v=1y-SZk8uplg Μιας και είπαμε Veep, έχουμε άλλη μια βρετανική σειρά που μεταφράστηκε ικανοποιητικά και πετυχημένα στο αμερικάνικο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, αλλά αυτήν την φορά σε κινηματογραφική μορφή. Το State of Play ήταν υπερτίμιο λοιπόν, κάτι που θα ευχόμασταν να μπορούσαμε να πούμε και για την χολιγουντιανή εκδοχή του Edge of Darkness την ίδια περίοδο. 21 Jump Street (2012) Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να πάνε λάθος με αυτήν εδώ την μεταφορά της κλασικής 80ίλας που έκανε διάσημο τότε τον Johnny Depp, αλλά πραγματικά όλα βρίσκονταν στην κατάλληλη θέση. Σκηνοθετούσαν οι Phil Lord και Christopher Miller του Cloudy with a Chance of Meatballs και του How I Met Your Mother. Έγραφε ο Michael Bacall του Scott Pilgrim. Πρωταγωνιστούσαν οι Jonah Hill και Channing Tatum. Άνετα μια από τις πιο απροσδόκητες καλές κωμωδίες της δεκαετίας.
