Απ’ όλα τα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ του πλανήτη, εκεί όπου δηλαδή γίνονται οι μεγάλες πρεμιέρες κι ανάβουν τα μεγάλα φλας, η Βενετία είναι μάλλον εκείνο που διάκειται πιο φιλικά προς την τηλεοπτική παραγωγή και τις streaming πλατφόρμες. Δεν είναι μόνο το ότι, σε αντίθεση με τις Κάννες, διατηρεί μια καλή σχέση με το Netflix (έχοντας φέτος στο διαγωνιστικό τμήμα 2 ταινίες της πλατφόρμας κι εκτός διαγωνιστικού άλλη 1), αλλά κι ότι συχνά φιλοξενεί λιγότερο ή περισσότερο πολυαναμενόμενες πρεμιέρες τηλεοπτικών σειρών στη μεγάλη οθόνη. Τέτοιες μέρες πριν από τρία χρόνια, το 2016, η Βενετία είδε για πρώτη φορά το The Young Pope του Paolo Sorrentino, σε διεθνή συμπαραγωγή των Sky Atlantic, HBO και Canal+. Χτες, είχαμε την χαρά να δούμε το The New Pope. Και μας άρεσε πολύ. Συνολικά, δεν θα έλεγα ότι είμαι μεγάλος φαν του Sorrentino. Μ’ αρέσει πολύ η σπιρτάδα του The Consequences of Love και του Il Divo, αλλά η βιρτουόζικα φιλήδονη φάση του The Grand Beauty και του Youth δεν μου είπε πολλά – ενώ το μπερλουσκονικό Loro ήταν οριακά ανυπόφορο. Παρόλα αυτά, καταλαβαίνω πλήρως την αγάπη προς το έργο του. Ο άνθρωπος είναι τεχνίτης και ποιητής του φιλμ μαζί, ένας συνδυασμός που ποτέ, ποτέ δεν πρέπει να υποτιμάται. Σε κάθε περίπτωση, λόγω αυτής της σχέσης με το σινεμά του, ξεκίνησα να βλέπω με χλιαρή διάθεση το The Young Pope πίσω στο 2016, αλλά το σοκ ήταν μεγάλο. Για την ακρίβεια, βρήκα μέσα σ’ αυτό πράγματα που μου αρέσανε πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στις ταινίες του. Και βρήκα επίσης έναν Jude Law εξαιρετικό, σαγηνευτικό, φαντασμαγορικό. Μου φαίνεται ότι με αυτήν τη σειρά ο Sorrentino χτύπησε μια φλέβα που οι περισσότεροι δημιουργοί της εποχής του δεν θα διανοούνταν καν ότι μπορεί να βρίσκεται εκεί. Παίρνοντας προφανή πάσα από το σινεμά του Fellini (κι ιδιαίτερα από την fabulous περίοδό του που περιλαμβάνει και την θρυλική σκηνή του παπικού fashion show στο Roma), ο σκηνοθέτης βρήκε τον αόρατο κρυμμένο σύνδεσμο ανάμεσα στην κοινωνική και οικονομική οργάνωση της θρησκείας, την θεολογία και τον στοχασμό πάνω στην πίστη, την θεατρικότητα και την performance, την σουαγκίλα και το στυλ, το μελόδραμα και την σάτιρα, την σεξουαλική λίμπιντο και την πολιτική (μικρο)εξουσία. Το αποτέλεσμα ήταν παράξενο, μεθυστικό, πυκνό, πληθωρικό, γκλαμουράτο. Μου φαινόταν ότι την σειρά περιέβαλε μια σχεδόν μαγική αύρα – κι αυτό την έκανε τρομερά αναζωογονητική, με τρόπο που συμβαίνει όταν σημαντικοί κινηματογραφικοί δημιουργοί πειραματίζονται με το τηλεοπτικό μέσο, όπως ο David Lynch στο μακρινότερο παρελθόν κι ο Nicolas Winding Refn κι ο Ciro Guerra στο πιο πρόσφατο. Φυσικά, το hype για την δεύτερη σεζόν ήταν και είναι μεγάλο. Ο πρώτος λόγος είναι βέβαια το cliffhanger με το οποίο ολοκληρώθηκε ο πρώτος κύκλος κι η πολυαναμενόμενη επιστροφή του πάπα Pius XIII. Ο δεύτερος λόγος είναι η προσθήκη ενός σταθερά αγαπημένου John Malkovich, μια ημι-μαγική παρουσία που αναμενόταν να εντείνει ακόμα περισσότερο την αλλόκοτη σαγήνη της σειράς. Και κάπως έτσι, βρεθήκαμε στην μεγάλη αίθουσα του φεστιβάλ περιμένοντας να δούμε το 2ο και το 7ο επεισόδιο του The New Pope. Ναι, παράξενο ντιλ. Είναι κατανοητό γιατί επέλεξαν αυτά τα δύο επεισόδια, γεμίζοντας το ενδιάμεσο με ένα γρήγορο μοντάζ της πλοκής, αλλά ήταν και κάπως μαρτυρικό. Σε κάθε περίπτωση, αποφεύγοντας τα spoilers, θα πούμε ότι το βασικό premise του νέου κύκλου είναι η προσπάθεια του Βατικανού να βρει νέο πάπα όσο ο Pius XIII του Law βρίσκεται σε κώμα, με τον αμέσως επόμενο διάδοχο να δολοφονείται και με τον John Brannox του Malkovich να αποτελεί την επικρατέστερη υποψηφιότητα για το μέλλον. Ως εκ τούτου, The New Pope – για το οποίο παρεμπιπτόντως ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί ημερομηνία κυκλοφορίας. Με βάση τα 2 (από 9 συνολικά της σειράς) επεισόδια που είδαμε, περίπου όλα όσα περιμέναμε από την συνέχεια του The Young Pope είναι εδώ. Οι μηχανορραφίες είναι πιο μηχανορραφικές, το στυλ είναι πιο στυλιζαρισμένο, η επιθυμία είναι ακόμα πιο επιθυμητική. Όλα αυτά, αν μη τι άλλο, καθιστούν εύκολα το The New Pope ένα συναρπαστικό και πανέμορφο πολιτικό-θρησκευτικό δράμα, ένα subgenre που μάλλον δεν θα περιμέναμε πριν από μερικά χρόνια να μας έχει δώσει τόσα διαμάντια σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, από το Silence του Scorsese και το First Reformed του Schrader μέχρι τη σειρά του Sorrentino. Αν κάτι μας δίνει περισσότερο σε σχέση με τον προκάτοχό του το The New Pope, αυτό το κουβαλάει με αμίμητη χάρη πάνω του ο Malkovich. Ο χαρακτήρας του Brannox φέρνει στην σειρά ένα νέο επίπεδο campiness και θεατρικότητας, ευαισθησίας και τρυφερότητας, ένα συναισθηματικό βάθος κι ένα δραματικό βάρος που οριοθετείται από την μαύρη μάσκαρα κάτω απ’ τα μάτια του και το οικογενειακό τραύμα στο παρελθόν του. Σε τελική ανάλυση, ο Sorrentino παίρνει την γενναία επιλογή να εμβαθύνει περισσότερο στην βαθιά σχέση μεταξύ ανθρωπινότητας και θρησκευτικότητας, εξετάζοντας ταυτόχρονα τους παραδοσιακούς θεσμούς και δίκτυα σχέσεων (πρωτίστως την οικογένεια και την εκκλησία) που τις περιβάλλουν και τις στραγγαλίζουν. Ήδη κρατάμε τις καλύτερες εντυπώσεις από τις 2 ώρες The New Pope που είδαμε στη μεγάλη οθόνη, ανυπομονώντας για τις υπόλοιπες 9 που μας απομένουν στη μικρή. https://www.youtube.com/watch?v=TAOD50blOKk
