Με αφορμή τη νέα σεζόν και τον νέο Doctor, και ιδιαίτερα το επεισόδιο της προηγούμενης εβδομάδας, στο οποίο φάνηκε να “τακτοποιείται” για τα καλά η σειρά στα καινούρια πρόσωπα και τις καινούριες κατευθύνσεις της, αποφασίσαμε να κάνουμε μια λίστα με τα αγαπημένα μας τρομακτικά επεισόδια του Doctor Who (από το 2005 και μετά). Αν και δεν χρειαζόμαστε αφορμές για να ασχοληθούμε με το Doctor Who.
*Τα επεισόδια είναι με χρονολογική σειρά προβολής
Στην πρώτη σεζόν της νέας εποχής του Doctor Who, με τον 9ο Doctor του Christopher Eccleston, κάνει και το συγγραφικό του ντεμπούτο το μεγάλο fanboy και μελλοντικός showrunner της σειράς, Steven Moffat. Αυτό από μόνο του πλέον συνεπάγεται πολλά έντονα συναισθήματα για τους θεατές, κάτι που φάνηκε από την πρώτη εκείνη συμμετοχή του. Ο Doctor και η Rose καταλήγουν στο 1941, εν μέσω του βομβαρδισμού του Λονδίνου, ακολουθώντας έναν κύλινδρο. Εκεί τους περιμένει, ως συνήθως, μια περίεργη υπόθεση, που περιλαμβάνει ένα παιδάκι με μάσκα οξυγόνου που το μόνο που κάνει είναι να ρωτάει “Where is my mommy”. Μια γυναίκα προειδοποιεί τον Doctor να μην αγγίξει το παιδάκι, γιατί θα γίνει “άδειος” όπως και αυτό.
Το γεγονός ότι ο Doctor δεν έχει ιδέα του τι γίνεται και ότι ο βασικός “κακός” είναι ένα παιδάκι με μάσκα οξυγόνου που ζητάει απεγνωσμένα τη μαμά του προσθέτουν στο ανατριχιαστικό εφέ του επεισοδίου, γιατί απ’ τη μία δεν μπορείς να θελήσεις το κακό ενός μικρού παιδιού, απ’ την άλλη όμως οι “άδειοι” άνθρωποι πολλαπλασιάζονται και μοιάζουν να στριμώχνουν τον Doctor στη γωνία. Αν προσθέσεις και το σκηνικό του τρομοκρατημένου και υπό βομβαρδισμό Λονδίνου, ο σκοτεινός χαρακτήρας του επεισοδίου τονίζεται ακόμα παραπάνω. Κι όταν ο εφευρετικότατος και ιδιοφυής Doctor, με τη βοήθεια του Captain Jack Harkness και της Rose δεν μπορούν να βγάλουν άκρη, οι θεατές αγχώνονται δικαιολογημένα.
Άλλο ένα επεισόδιο από τον Moffat, πριν ακόμα αναλάβει τη σειρά, με Doctor αυτή τη φορά τον David Tennant και στην 10η εκδοχή του Doctor. Ο Doctor μαζί με τη Rose και τον Mickey βρίσκονται σε ένα διαστημόπλοιο στον 51ο πρώτο αιώνα, όπου ανακαλύπτουν ένα τζάκι από το 18ο αιώνα. Κοιτώντας μέσα στο τζάκι, ο Doctor βλέπει μια νεαρή κοπέλα, που ζει το 1727. Την κοπέλα, η οποία αποκαλύπτεται πως είναι η Madame de Pompadour, παρακολουθούν στενά ανδροειδή που θυμίζουν ρολόγια. Το άδειο διαστημόπλοιο απ’ όπου ξεκίνησε η περιπέτεια είναι στην πραγματικότητα των ανδροειδών και υπέστη βλάβη κατά τη διάρκεια μιας ιοντικής καταιγίδας. Στην προσπάθεια να βρουν τα εξαρτήματα για να επιδιορθώσουν το σκάφος, τα ρολογορομπότ σκότωσαν όλο το πλήρωμα και τώρα χρειάζονται ένα τελευταίο εξάρτημα – τον εγκέφαλο της Madame de Pompadour στην ηλικία των 37 ετών.
Ο Doctor δένεται (λίγο παραπάνω απ’ ό,τι συνήθως) με τη Reinette και η ιστορία αποκτά έναν πιο προσωπικό χαρακτήρα, με το κενό (στην κυριολεξία) βλέμμα των ρολογορομπότ να μας σηκώνει την τρίχα.
Το σερί επεισοδίων συγγραφέας των οποίων είναι ο Steven Moffat δεν είναι τυχαίο. Έχει να κάνει με αυτό που ο ίδιος δήλωσε στο Q&A που ακολούθησε την προβολή του πρώτου επεισοδίου της 8ης σεζόν: δεν θέλει να μας κάνει να φοβόμαστε φανταστικά και απίθανα πράγματα, αλλά προτιμάει να μας προκαλεί φόβο για έννοιες και αντικείμενα που βρίσκονται στην άμεση καθημερινότητά μας (κι αν γίνεται μέσα στο σπίτι μας).
Στο Blink λοιπόν το καταφέρνει απόλυτα, εισάγοντας και τους πιο “creepy” κακούς (που συνεχίζουμε να βλέπουμε μέχρι και την 7η σεζόν τουλάχιστον), τους Weeping Angels. Σαν να μην τρέχει κάτι, πριν ακόμα αναλάβει τη σειρά, κάπου στην 3η σεζόν, ο Moffat έρχεται και φυτεύει σπόρους για όταν έρθει η ώρα του, ενώ στο cast έχει την σχετικά άγνωστη ακόμα Carey Mulligan. Δεν χρειάζεται να πω αρκετά για την πλοκή, πέρα από τα βασικά. Έχουμε ένα ερειπωμένο σπίτι, έναν Doctor παγιδευμένο στο παρελθόν χωρίς το Tardis του και τους Weeping Angels να σκοπεύουν να τραφούν απ’ την χρονική ενέργεια που υπάρχει στο Tardis. Τι είναι όμως οι Weeping Angels; Αγάλματα. Τουλάχιστον όταν τα κοιτάς. Όμως αν ανοιγοκλείσεις έστω και για φράγματα του δευτερολέπτου τα μάτια σου, οι Angels ζωντανεύουν. Ναι, κάπως σαν τη γάτα του Σροντιγκερ, είναι αγάλματα μόνο όταν τα κοιτάς. Γι’ αυτό κι ο Doctor μας συμβουλεύει DON’T BLINK. DON’T EVEN BLINK. BLINK AND YOU’RE DEAD.
Ο Doctor πάει διακοπές μαζί με την Donna. Η Donna προτιμάει να μείνει στο spa κι ο Doctor να πάει μια μινι εκδρομή. Προφανώς και κάτι θα πάει στραβά, και δεν έχει ούτε το Tardis ούτε τη Donna για βοήθεια. Το σκάφος στο οποίο είναι επιβάτης ο Doctor, λοιπόν, σταματάει απότομα, χωρίς να έχει καμία βλάβη στους κινητήρες. Όσο περιμένουν βοήθεια το σκάφος αναταράσσεται και η καμπίνα σκοτεινιάζει. Όταν επανέρχονται τα φώτα ανακαλύπτουν πως το πιλοτήριο έχει αποκοπεί, ενώ ακούγονται χτυπήματα στην πόρτα από το εξωτερικό της καμπίνας. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν μια επιβάτης φαίνεται να έχει “δαιμονιστεί” κι επαναλαμβάνει τα λόγια όλων των επιβατών, με το χρόνο μεταξύ της επανάληψης να μειώνεται συνεχώς. Σταδιακά επικεντρώνεται μόνο στον Doctor, καταλήγοντας να μιλάει ταυτόχρονα μαζί του και να τον “παγώσει”.
Ένας ανήμπορος Doctor που βασίζεται στην ψυχραιμία και στην διαύγεια μιας πανικόβλητης ομάδας ανθρώπων είναι από τα πιο τρομακτικά και αγχωτικά θεάματα της σειράς, ενώ εξίσου τρομακτικό είναι σε τι σημείο μπορεί να φτάσουν (ή να κοντέψουν να φτάσουν) οι άνθρωποι όταν είναι φοβισμένοι, πόσο μάλλον από κάτι ασαφές. Πρόσθεσε και την κλειστοφοβία του επεισοδίου και καταλήγεις ίσως σε ένα από τα top 5 τρομακτικά επεισόδια της “νέας” σειράς.
Το τελευταίο special πριν το διλο φινάλε της εποχής Tennant και 10ου Doctor δεν είναι τρομακτικό λόγω της πλοκής (οι zombified ασθενείς που “παράγουν” νερό βοηθάνε ωστόσο). Ο Doctor βρίσκεται στον πλανήτη Άρη, όπου συναντάει το πλήρωμα ενός σταθμού, το οποίο σύμφωνα με την ιστορία έχει σκοτωθεί σε ένα πυρηνικό ατύχημα. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για ένα σταθερό σημείο στον χρόνο, μιας και σφράγισε μελλοντικά γεγονότα, ο Doctor βοηθάει το πλήρωμα να αντιμετωπίσει έναν ιό που εξαπλώνεται στο πλήρωμα μέσω του νερού.
Δεν είναι κάτι που δεν έχει ξανατύχει στον Doctor ή κάποιο δίλημμα που δεν έχει αντιμετωπίσει ξανά (να τους σώσει ή όχι). Το τρομακτικό, για μένα, βρίσκεται στην κατάληξη του επεισοδίου, στην απάντηση στο δίλημμα και στον λόγο πίσω απ’ αυτή την απάντηση. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν Doctor που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ, έναν Doctor μόνο και άγριο, που ακόμα και η καλοσύνη του προέρχεται από εγωιστικούς λόγους. Εκεί καταλαβαίνουμε πως το τέλος του Doctor όπως τον ξέρουμε είναι κοντά και πως ο 10ος έκανε τον κύκλο του και χρειάζεται να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του. Ίσως αν ξέραμε τότε πόσο αξιολάτρευτος θα ήταν ο Matt Smith να μην φοβόμασταν τόσο.
Το επεισόδιο ξεκινάει με το θάνατο του Doctor από έναν αστροναύτη που βγαίνει από μια λίμνη κι αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετά τρομακτικό από μόνο του, όμως απ’ ότι φαίνεται όχι. Άλλη μια φορά που το τρομακτικό της υπόθεσης είναι η ύπαρξη ενός παιδιού, που παίρνει τηλέφωνο τον πρόεδρο Νίξον και παρακαλάει για βοήθεια. Αν σ’ αυτό προσθέσεις την απόγνωση των companions του Doctor να τον βοηθήσουν να αποφύγει την μοίρα του και τις πράξεις στις οποίες τους οδηγεί αυτό, τα σκοτεινά χρώματα του επεισοδίου, αλλά και τα τρομακτικά υδροκέφαλα τέρατα που ξεχνάει κανείς μόλις σταματήσει να τα κοιτάει, τότε έχεις μια δυνατή πρεμιέρα, έπειτα από ένα δυνατό φινάλε, κι όλα αυτά μέσα σε μια περίτεχνα δομημένη ευρύτερη συνοχή.
Τι είναι πιο τρομακτικό από το να είσαι αποκλεισμένος σε ένα κάστρο με τους “κακούς”; Να μπορείς να τους δικαιολογήσεις. Τι είναι ακόμα χειρότερο; Να μοιράζονται τις ίδιες αναμνήσεις και την ίδια μορφή με σένα. Κι ακόμα χειρότερο; Να μην μπορείς να ελέγξεις τους τρομοκρατημένους ανθρώπους που προκάλεσαν εξαρχής το πρόβλημα τούτο με αποτέλεσμα τα πράγματα να γίνονται ακόμα χειρότερα και να ξεκινάνε οι εχθροπραξίες.
