Ο πόλεμος τελείωσε. Οι λόγοι που πολλοί άνθρωποι κάθονται στα σπίτια τους αντί να βγουν έξω να απολαύσουν τη μέρα κονταροχτυπήθηκαν. Χιλιάδες ψήφοι έπεσαν προκειμένου να φανεί στο τέλος ο νικητής κάθε κατηγορίας, η τηλεοπτική σειρά που επικρατεί, αυτή που αποτελεί θέμα συζήτησης στους περισσότερους ανθρώπους.
Η μάχη ήταν σκληρή.
Πάμε για τα αποτελέσματα, όπως τα αποφασίσατε εσείς. Με μια δική μας μπόνους πρόταση στην κάθε κατηγορία.
Η ιστορία της διπλής ζωής ενός μπάτσου/εκδικητή έχει υπάρξει θέμα πολλών τηλεοπτικών σειρών στην ιστορία της τηλεόρασης. Η πρωτοτυπία του Dexter είναι ότι δεν έβαλε κάποιον σκληροτράχηλο μαχητή του δικαίου για κεντρικό χαρακτήρα. Έβαλε έναν αντι-ήρωα, ένα δυσλειτουργικό, ακοινώνητο ψυχάκι, ευγενέστατο και δειλό στην προσωπική του ζωή, βάρβαρο όσο δεν πάει στη μυστική του ταυτότητα.
Ένα γεγονός που προκαλεί θετικότατη εντύπωση. Ο τρόπος που η αγγλική τηλεόραση επανέφερε τον ντετέκτιβ του Arthur Conan Doyle πάτησε κάτω τις δύο πρόσφατες προσπάθειες επανεφεύρεσης, αυτή του αμερικάνικου Elementary και αυτή των ταινιών του Guy Ritchie. Εξωφρενικά καλοφτιαγμένο, ευφυέστατο και με δυνατό κάστινγκ, είναι να χαίρεται κανείς που βρέθηκε στη δεύτερη θέση.
Ό,τι είδος εγκληματία και αν σκεφτούμε, κανείς δεν φτάνει σε στυλ τον κλέφτη έργων τέχνης. Θέλει να είσαι παραχαράκτης, μορφωμένος, γουστόζος και ιδιαίτερα ριψοκίνδυνος. Ακόμα κι αν το White Collar έχει να κάνει με έναν κλέφτη έργων τέχνης που αλλάζει ρότα και αρχίζει να βοηθάει το FBI, αρέσει η μυθοπλασία της κομπίνας. Έχει κι ένα ωραιότατο διακριτικό χιούμορ. Την τιμούμε.
Φήμες λένε πως η νίκη του Sons of Anarchy οφείλεται σε σύρμα που έπεσε σε κάποιο ελληνικό fan page στο facebook να μπουν όλα τα μέλη να το ψηφίσουν. Πολλοί το θεώρησαν νοθεία, εμείς προσωπικά διαφωνούμε. Αφού κατάφερε να έχει οπαδούς που είναι αρκετά παθιασμένοι ώστε να συγκροτηθούν και να κινηθούν παράλληλα, κερδίζει δικαιωματικά.
Φαίνεται στο κοινό μας βρίσκονται πολλοί απόφοιτοι θετικών σχολών που ψάχνουν ιδέες να βγάλουν τα προς το ζην. Η μονομαχία με το Sons of Anarchy ήταν σκληρή (858 ψήφους το πρώτο, 799 το δεύτερο) και η αλήθεια είναι πως έξω απ’ τις οθόνες μας είναι η σειρά που συζητιέται περισσότερο. Όπως και να’ χει, αν η ιστορία του καθηγητή χημείας που γίνεται παραγωγός μεθαμφεταμίνης είχε στήσει αντίστοιχο λόμπι, μάλλον θα είχε κερδίσει. Του χρόνου, βλέπουμε.
Όταν βλέπει κάποιος τα διαφημιστικά μπάνερ της σειράς, νομίζει ότι θα δει κάποιο ερωτικό δράμα των αμερικάνικων προαστίων. Και κάνει λάθος. Το Good Wife είναι η καλύτερη δικαστική σειρά που παίζει εκεί έξω, με πολλή ίντριγκα και πρωτοτυπία. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι είναι δημιούργημα του Ridley Scott και του Tony Scott (RIP) μαζί, θα έπρεπε να είχε τραβήξει πολύ κόσμο. Ποτέ δεν είναι αργά.
Νομίζαμε ότι είχαμε ξεμπλέξει με τα sitcoms, με τα φτηνά ψεύτικα σκηνικά και το laugh track. Το Big Bang Theory κατάφερε όμως να κάνει τους nerds πραγματικούς ήρωες, που παρόλες τις γραφικότητες, δεν τους κοιτάμε υποτιμητικά. Η δεύτερη μεγάλη επιτυχία του Big Bang Theory είναι ότι κατάφερε από εκεί που βασιζόταν για 2-3 σεζόν σε έναν εκκεντρικό χαρακτήρα, να βρει τρόπο να δώσει υπόσταση και στους υπόλοιπους. Αποτελεί υπόδειγμα sitcom απ’ αυτή την άποψη.
Σε μία σχετικά πρόσφατη συνέντευξή του, ο Josh Radnor, ο ηθοποιός που υποδύεται τον Ted Mosby, δήλωσε – μάλλον σωστά – ότι παρά την επιτυχία του, το How I Met Your Mother ακόμα μοιάζει μία οικεία ιστορία μίας παρέας 30ρηδων. Ίσως δεν είναι τόσο αστείο, αλλά το ατακαδόρικο χιούμορ δεν ήταν ποτέ το ατού του. Το ωραίο στο How I Met Your Mother το βρίσκουμε στο πόσο χαλαρωτικό και ευχάριστο είναι, αλλά και στην ιδιότητά του να είναι εξίσου νεοϋορκέζικο με τις ταινίες του Woody Allen και τη φάτσα του Andy Warhol. Τρομερά ατμοσφαιρικό για sitcom, ένα στοιχείο του που έχει υποτιμηθεί πολύ.
Ντοκιμαντερίστικη κινηματογραφία, καλά συγκροτημένοι χαρακτήρες και ασύλληπτα καλό χιούμορ. Το Modern Family είναι σειρά που θα αναγνωριστεί μετά θάνατον, με τον ίδιο τρόπο που πολλοί άνθρωποι θρήνησαν όταν ανακάλυψαν το Arrested Development κατόπιν εορτής. Όμως προς το παρόν συνεχίζει και ναι: είναι μακράν η πιο έξυπνη κωμωδία που εμφανίστηκε στην τηλεόραση απ’ την εποχή του Arrested Development.
Αυτή η κατηγορία είχε τον ορισμό της σκληρής μονομαχίας. Family Guy, Simpsons, South Park, Futurama. Όλες οι παραπάνω σειρές έχουν χτίσει τρομερές βάσεις οπαδών, οι οποίες μάλιστα συχνά επικαλύπτονται. Ωστόσο, κέρδισε η πιο νέα απ’ τις τέσσερις, ίσως για το σκληρό και σουρρεαλιστικό της χιούμορ, ίσως για τον Stewie, ίσως για το γεγονός ότι μπορεί να επαναλαμβάνεται, αλλά αυτό που επαναλαμβάνει παραμένει καλό.
Εδώ μας προκαλείται μία εντύπωση καθώς πιστεύαμε ότι ο περισσότερος κόσμος παράτησε το South Park στην 9η σαιζόν. Δεν ίσχυε τελικά ή μπορεί και να ίσχυε και απλά οι περισσότεροι να το έχουν χαράξει τατουάζ στο σώμα τους. Πάντως, όπως και να’ χει, εκτόπισε τους άλλους δύο πατέρες του αιρετικού animation, και έχασε μόνο από το ελάχιστα νεότερό του Family Guy. Και αυτό για λίγο. Για μια σειρά που κατά γενική ομολογία έχει φύγει απ’ το προσκήνιο, το να ενθουσιάζει ακόμα τους οπαδούς τόσο, είναι εκτιμητέο.
Θα άξιζε μόνο και μόνο για το φοβερό του animation, ίσως το καλύτερο στην πιάτσα. Αλλά και πέρα απ’ αυτό, έχει σπιρτόζικο εικονοκλαστικό χιούμορ που αποδομεί όλο το πρότυπο του ήρωα κατάσκοπου. Ο Archer δουλεύει στην κατασκοπική υπηρεσία της μάνας του, είναι τσιμεντόστοκος, μπεκρής, γυναικάς και συνέχεια για σφαλιάρες. Αν έχει μείνει ένα animation που δεν έχει ιερό και όσιο είναι αυτό, χωρίς ποτέ να γίνεται επιτηδευμένο και ενοχλητικό. Και άνετα ο Archer θα έκοβε φέτες τον Τζέημς Μποντ – κατά λάθος.
Δεν μας κάνει καμία εντύπωση. Μία σειρά με όλη την αίγλη της μεγαλομανίας των Fantasy, η οποία ωστόσο, αντί να βασιστεί στον προϋπολογισμό των ειδικών εφέ και να αδιαφορήσει για οτιδήποτε άλλο, προτιμάει να κάνει το CGI εργαλείο που θα απογειώσει μία υπόθεση πολιτικής και ίντριγκας, εξαιρετικά περίπλοκη και βαθιά. Οι χαρακτήρες του είναι δουλεμένοι και δεν αποτελούν τα κλασσικά στερεότυπα του μάτσο και της προ-λεχώνας. Το Game of Thrones είναι ένα ρηξικέλευθο εγχείρημα που αλλάζει το παράδειγμα στον χώρο, ξανακερδίζοντας τον τίτλο του είδους και κατακεραυνώνοντας υπόγεια την τάση να βγαίνουν Fantasy χωρίς καμία πραγματική φαντασία.
Η πληγή του Twilight φαίνεται να έχει χαραχτεί γερά στην ελληνική κοινωνία. Το True Blood έχει υπάρξει για πολύ καιρό αυτονόητο θέμα συζήτησης (και με το δίκιο του: υπήρξε εξαιρετική σειρά). Ωστόσο, στη δημοσκόπησή μας, έχασε κατά πολύ από το πιο φρέσκο Vampire Diaries, την ιστορία μίας 17χρονης που ερωτεύεται ένα βαμπίρ, αλλά οι σκοτεινές δυνάμεις δεν βοηθούν τον μήνα του μέλιτος μπλα-μπλα-μπλα.
Για την δυστοπική σειρά επιστημονικής φαντασίας του βρετανού Charlie Brooker, τα έχει ήδη πει όλα ο El Duderino. Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι. Δείτε τη.
