Ο Tony Scott διάλεξε γράμματα και αυτοκτόνησε τον περασμένο Αύγουστο. Έκτοτε έχει βούηξει το Ιντερνέτ με αφιερώματα για την ζωή και το έργο του, το οποίο βρισκόταν, μέχρι να πηδήξει, από την γέφυρα στο L.A., σχετικά περιθωριοποιήμενο από τους ελιτίστικους κύκλους των κριτικών.

Εδώ θα φας στη μάπα άλλο ένα από δαύτα. Αν δεν έχεις διαβάσει κανένα, μόλις έκανες την τύχη σου.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο πιο μικρός της οικογένειας Scott  μάλλον τον ψιλοζήλευε τον μεγάλο του αδερφό Ridley. Είχε παίξει και στην πρώτη του μικρού μήκους βλέπεις

και όταν έκανε την δικιά του πρώτη μικρού μήκους, όταν σπούδαζε στο RCA, όπως άλλωστε και ο Ridley, του ανταπέδωσε την τιμή.

http://www.youtube.com/watch?v=s0cAi8LKXnM

Στην συνέχεια όταν ο μεγαλύτερος Scott του έταξε φεράρι μέσα σε ένα χρόνο γυρίζοντας διαφημιστικά για την εταιρία του, ο Tony σαν καλό πρεζάκι αδρεναλίνης που ήταν παράτησε τα σχέδια που είχε για ντοκιμαντέρ και έγινε διάσημος διαφημιστής. Κάπως έτσι βρέθηκε να κάνει και την πρώτη του μεγάλου μήκους στην οποία μάλιστα έπαιζε και ο David Bowie. Το Hunger αν και σχετικά αποτυχημένο τον έβαλε στο αεροπλάνο για L.A.

Πρώτη αμερικάνικη παραγωγή, Top Gun.

Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να σταματήσω εδώ και τώρα αλλά το Top Gun αποτελεί μονάχα τον προάγγελο της περιόδου που ο Tony Scott παίρνει τα πινέλα του και τα χώνει αντί για φακούς στην κάμερα του. Ήδη από εδώ διακρίνονται οι χρωματικές εμμονές του, ενώ τα παιχνιδάκια του μοντάζ τα παρατήρησες φαντάζομαι ήδη από τη μέση και μετά του One of the Missing.

Μετά από μερικά ταινιάκια που ψάχνεται γενικώς και αορίστως, σαν και το True Romance ή το Crimson Tide, βοήθησε να αναδειχτεί ο Tarantino και έκανε και λίγο διαφήμιση ακόμα μέχρι που φτάνουμε με μια μικρή χρονική συμπίεση στο μεταβατικό Enemy of the State. Οι βασικές θεματικές του έχουν καθοριστεί, η χρωματική του παλέτα που βγήκε από βαρέλι με τοξικά απόβλητα το ίδιο και απλά περιμένει την τεχνολογία και τις κατάλληλες σεναριακές ιδέες. Ξέχασα να σου πω ότι ο Tony δεν έγραφε σενάρια, απλά σκηνοθετούσε.

Πολύ καλά έκανε.

Το 2001 με το Spy Game μπήκε στην πιο εξπεριμεντάλ φάση του, αρκετά ιμπρεσιονιστική θα σου έλεγα. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε ότι ο άνθρωπος ήταν ζωγράφος. Σε κάθε περίπτωση, ο Robert Redford και ο Brad Pitt σε εκρηκτικό μίγμα αδρεναλίνης χωρίς ιδιαίτερη πραγματική δράση δεν είναι κάτι που θα ήθελες να χάσεις.

2002 και το στυλ του ποτέ δεν σταματά να εξελίσσεται. Ο James Brown για πάρτη της BMW κοντράρεται με τον διάβολο για να ξαναβρει το mojo του.

Η τελειοποίηση όμως του στυλ της περιόδου αυτής του  Tony Scott έρχεται με Man on Fire και Domino.  Στο πρώτο ο αγαπημένος του Denzel Washington (τον χρησιμοποίησε σε 5 ταινίες του) ως ξοφλημένος βετεράνος καλείται να προστατέψει πλούσιο κοριτσάκι σε ένα Mexico City όπου οι απαγωγές πλουσιόπαιδων αποτελούν καθημερινό φαινόμενο

http://www.youtube.com/watch?v=6s_-O4HglGI

και στο δεύτερο η Keira Knightley σαν Domino Harvey, πρώην μοντέλο, νυν κυνηγός επικυρηγμένων βαράει ενέσεις αδρεναλίνης στο μάτι εξιστορώντας σου μια απίστευτη ιστορία φυσικά βασισμένη σε αληθινά γεγονότα της ζωής μιας φίλης του Tony Scott.

Μετά από αυτό το τελευταίο υπερθέαμα έκανε άλλες 3 ταινίες στις οποίες βρήκε μια μέση όδο. Λιγότερος ιμπρεσιονισμός, εξίσου μπόλικη δράση. Το κύκνειο άσμα του, το Unstoppable, παρά τα 66 χρόνια του δημιουργού του, σε καθηλώνει όσο λίγες ταινίες. Τραίνο με εύφλεκτα υλικά που πλησιάζει πολύ γρήγορα σε κατοικημένη περιοχή και φυσικά ο Denzel σαν βετεράνος μηχανικός τραίνων. Αρρώστια.

 

Ο Tony Scott, ίσως και επειδή δεν έγραφε ο ίδιος τα ταινιάκια του, έχει κατηγορηθεί για έλλειψη ουσίας ή μάλλον για υπερβολική εμμονή με το στυλ. Η αλήθεια είναι πως πράγματι τα εύστοχα πλάνα του, αυστηρά σε φιλμ, και το αυτιστικά αεικίνητο μοντάζ του σου τραβάνε αρχικά την προσοχή και λίγο μετά παρατηρείς τις badass ατάκες και τους larger-than-life πρωταγωνιστές. Τον μικρό Scott όμως άνετα θα τον χαρακτήριζες και ύπουλα ανθρωπιστή. Μέσα από τις αλυσιδωτές εκρήξεις διακρίνεις την πίστη του στις ανθρώπινες σχέσεις που δίνουν λύση στις καταστάσεις αλλά και την επιμονή του στην κοινωνική διαστρωμάτωση των Η.Π.Α.. Χαρακτηριστικά το Unstoppable ξεχωρίζει σαν εξαίρετη πολιτική ανάλυση μέσα από την ατμομηχανή ακυβέρνητου τραίνου με εκρηκτικά που τρέχει με 120 χιλιόμετρα την ώρα. Βάλε τώρα και μια καταστασιακού τύπου σχέση με το θέαμα και την πληροφορίας που διαπερνά σημαντικό κομμάτι της δουλειάς του και έχεις ολοκληρωμένο πακετάκι υποδόριου θεωρητικού κατασκευάσματος που ξεπερνά την στυλιστική μαγεία του.

Για κλείσιμο ένα showreel με μερικές ταινίες που αυτός που το ανέβασε τις θεωρεί καλύτερες. Τα περί ορέξεως συνεχίζουν να ισχύουν.