Το 2008 ήταν ακόμα μια αθώα εποχή τηλεοπτικά. Ναι, η golden era της αμερικάνικης τηλεόρασης είχε ξεκινήσει ήδη μερικά χρόνια πριν, αλλά ούτε το μαζικό γρήγορο downloading ούτε το ατελείωτο binge-watching των streaming υπηρεσιών είχε εμφανιστεί ακόμα σε τέτοια κλίμακα. Το τηλεοπτικό blockbuster της περιόδου ήταν φυσικά το Lost ήδη από το 2004. Δεν ξέραμε ακόμα πως θα εξελιχθεί η σειρά, αλλά ξέραμε ότι είναι ανθρωπίνως αδύνατον να ξεκολλήσουμε από αυτό το πράγμα.

Ήταν Γενάρης του ’08, λοιπόν, κι η τέταρτη σεζόν του Lost είχε σκάσει μύτη μόλις 8 μήνες μετά την προηγούμενη – κάτι αρκετά ασυνήθιστο για την εποχή που μεσολαβούσαν συνήθως πολλοί περισσότεροι μήνες μεταξύ των τηλεοπτικών κύκλων κι οι σειρές είχαν περισσότερα επεισόδια ανά σεζόν απ’ ό,τι σήμερα. Έρχεται κι η 28η Φεβρουαρίου – και μαζί της και το 5ο επεισόδιο του 4ου κύκλου, αυτό δηλαδή που θα μας σόκαρε, θα μας συγκινούσε, θα μας συντάρασσε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο.

Σ’ αυτό το χωροχρονικό κομφούζιο που υπογράψανε οι Damon Lindelof και Carlton Cuse είδαμε τον Desmond να βιώνει μια απερίγραπτη κοσμική εμπειρία που τον αποκολλά απ’ τον χρόνο και τον μεταφέρει μεταξύ Σαχάρας, Ιράκ και Λονδίνου. Δεν είναι μόνο ότι οι δημιουργοί της σειράς πλοηγήθηκαν στο δύσβατο πεδίο του time-travel και έδωσαν τεράστια ώθηση στο μυθολογικό υπόβαθρο του Lost μ’ αυτό το επεισόδιο. Είναι επίσης ότι παρακολουθήσαμε σκαλωμένοι τον έρωτα του Desmond και της Penny να ταξιδεύει απέραντες χωροχρονικές ερήμους για να φτάσει μέχρι την λύτρωση.

Δεν θα πούμε περισσότερα, τα λόγια είναι περιττά. Απλά ξαναθυμηθείτε το:

the constant