Ένα φθινοπωρινό απόγευμα, η μικρή Frigga πέφτει θύμα σεξουαλικής επίθεσης. Το συμβάν θα τραυματίσει ανεπανόρθωτα την εύθραυστη παιδική ψυχή της και θα παραμείνει έκτοτε μουγκή. Χρόνια αργότερα, έφηβη πλέον, βιοπορίζεται εκτελώντας διάφορες αγροτικές εργασίες. Η μοίρα της όμως είναι μοίρα ανθρώπου δυστυχισμένου, η ζωή της σκληρή ζωή. Η ειδυλλιακή ηρεμία που κατέκτησε ανατρέπεται όταν θα απαχθεί από τον -σύντομα- προαγωγό της. Αυτός θα την εθίσει στην ηρωίνη και θα φροντίσει να την αποκόψει από την οικογένεια της. Η Frigga, με τα λεφτά της δουλειάς , εκπαιδεύεται κατάλληλα και προετοιμάζει την αιμοτοβαμμένη της εκδίκηση.

Το πλασάρισμα της ταινίας, με τους ηχηρούς τίτλους “Thriller: A Cruel Picture” και “They call her one eye”, και την όμοφωνη συνοδεία εξίσου φαντασμαγορικών υπότιτλων όπως “When cruelty knows no bounds” και “When evil has no limits”, πλάθει μια ατμόσφαιρα λογοτεχνίας περιπτέρου. Δεν θα λέγαμε ότι κάτι τέτοιο είναι άδικο, αφού προκειταί για B movie με όλο τη σημασία του όρου. Σε αντίθεση βέβαια με τα προηγούμενα, στην ελλάδα η ταινία κυκλοφόρησε με τον απλό και κατατοπιστικό τίτλο “Οι ανώμαλοι”. Αμφιβάλλουμε αν είχαν δεί ποτέ την ταινία.

Η ταινία έγινε ευρύτερα γνωστή εξαιτίας του Τarantino, ο οποίος την κατέδειξε ως βασική πηγή έμπνευσης για το Kill Bill ενώ την χαρακτήρισε ως “ την πιο σκληρή ταινία εκδίκησης που έγινε ποτέ”. Ανεξάρτητα βέβαια με τον Tarantino και τις ρήσεις του, χαρακτηριστικά της παραγωγής όπως η χρήση αληθινών πυρομαχικών στις σκηνές δράσης και η (φημολογούμενη και ανεπιβεβαίωτη) χρήση αληθινού πτώματος για την τύφλωση από το ένα μάτι (το ξεμάτιασμα δηλαδή) της πρωταγωνίστριας, είχαν δημιουργήσει ένα αφωσιωμένο κοινό για την ταινία.

Αν και κάπως αναπάντεχα, πριν ο σκηνοθέτης Bo Arne Vibenius αποφασίσει να κάνει στροφή στην καριέρα του, είχε συνεργαστεί με τον Bergman (ως βοηθός σκηνοθέτη) στο εμβληματικό(!) Persona. Δεν θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε Μπεργκμανικές επιρροές, υπάρχουν όμως στοιχεία καλής σκηνοθεσίας. Η απεικόνιση της σουηδικής φύσης, τα εξαιρετικά εξωτερικά πλάνα και η αρμονική τοποθέτηση των χαρακτήρων σε αυτά, αποτελούν κινηματογραφικά επιτεύγματα. Η τελική σιωπηλή και απλή εκτέλεση της εκδίκησης επιδρά έντονα στον θεατή, εξαιτίας της αφαίρεσης όλων των περιττών,”διακοσμητικών” στοιχείων.

Στον αντίποδα, κάποια αρνητικά σημεία της ταινίας είναι δύσκολο να παραληφθούν. Καταρχάς, η συρραφή σκηνών σκληρού πορνογραφικού περιεχομένου διάσπαρτων στην ταινία. Με εμμονή στην ενδελεχή απεικόνιση της διείσδυσης και σαφώς ηδονοβλεπτική σκοπιά, στιγμές νιώθεις οτί βρίσκεσαι σε τσοντάδικο. Αρχικά έιχα υποθέσει ότι, αν δεν έκανες μπλοκμπάστερ το 70 επιβαλλόταν να βάλεις λίγο πορνό, ή έστω ότι σκοπός ήταν να δούμε πόσο δύσκολα βγάζει το ψωμί τού αυτό το κορίτσι. Η αλήθεια όμως είναι ότι απλά ο Vibenius μπήκε μέσα με την προηγούμενη ταινία του και ήθελε να κάνει -σύμφωνα με δηλώσεις του – την “πιο εμπορική ταινία που έγινε ποτέ”. Δεύτερον είναι γελοίο να χρησιμοποιείς slow motion σε κάθε πυροβολισμό και να αναβλύζει μετά βασανιστικά αργά, ποτάμι, το εμφανώς ψευτικό αίμα. Έπρεπε να νιώθει σαν να ανακάλυψε την φωτια, τουλάχιστον σήμερα όμως φαίνεται ατυχές.

Αν και δεν είναι ούτε χαμμένος θησαυρός ,ούτε καμιά σοβαρή ταινία, αξίζει πιστεύω μια δοκιμή. Μεταγλωττισμένη στα αγγλικά, για μια πρώτη ματιά, είναι εύκολα διαθέσιμη από εδώ.

splatter