Ο Joe Wright έχει μια εμμονή με τα δράματα εποχής και την Keira Knightley καταπώς φαίνεται. Η Anna Karenina αποτελεί το μόνο επόμενο λογικό βήμα στην φιλμογραφία του και ίσως την καλύτερη ταινία που μπορείς να πετύχεις αυτή τη στιγμή σε κάποια αίθουσα.

Σε μια πρόχειρη σούμα του ρώσικου έπους θα συνέβαιναν τα εξής: η Άννα Καρένινα, γυναίκα του υπουργού Καρένιν, πιστή και ενάρετη σύζυγος φεύγει για Μόσχα από Πετρούπολη για να καθησυχάσει την γυναίκα του μπερμπάντη αδερφού της. Εκεί, σε έναν χορό γνωρίζει τον Βρόνσκυ, κόμη και αγαπητικό της Κίττυ, μικρής αδερφής της κουνιάδας της που την ερωτεύεται παράφορα. “Μη”, του λέει η Άννα, “δεν μπορώ, είμαι παντρεμένη” αλλά τελικά ενδίδει. Στο παράλληλο τρέχει και η ιστορία της Κίττυ και του θαυμαστή της Λέβιν που μετά από μια αρχική χυλόπιτα που έφαγε εξαιτίας του Βρόνσκυ, επαναπροσδιόρισε την ζωή του και την επαναδιεκδικεί με διαφορετικούς όρους.

Αν σε μπέρδεψα δεν ευθύνομαι κατά κύριο λόγο εγώ όσο η πολυπλοκότητα του Τολστόι και της κλασικής ρώσικης λογοτεχνίας στην οποία παρελαύνουν συνήθως περισσότεροι άνθρωποι από όσους πρόκειται να γνωρίσεις ποτέ στη ζωή σου μαζί με όλο τους το σόι. Ο Wright μάλλον το ήξερε αυτό και για αυτό φώναξε τον Tom Stoppard, από τους καλύτερους εν ζωή θεατρικούς συγγραφείς, να του γράψει το σενάριο.

Ο Tom το έκανε αυτό γνωρίζοντας καλά το θέατρο και καθόρισε έτσι σε μεγάλο βαθμό το ύφος της ταινίας. Η Anna Karenina μπλέκει κινηματογραφικές και θεατρικές τεχνικές για να χωρέσει έξυπνα σε δυο ώρες όλα τα χρόνια της ιστορίας, τις δυο μεγάλες ρώσικες πόλεις της εποχής, μερικές εξοχικές επαύλεις και ολίγον από χωράφια και εργατιά. Βέβαια, δεν ήταν αμιγώς λύση ανάγκης το κράμα θεάτρου-σινεμά. Ο θεατρικός φωτισμός και τα θεατρικά σκηνικά που κυριαρχούν στις σκηνές των χοροεσπερίδων και κοινωνικών μαζώξεων της ρωσικής αριστοκρατίας ξεμπροστιάζουν την υποκρισία της, ενώ η πιο ρεαλιστική κινηματογραφική προσέγγιση της παράλληλης ιστορίας φανερώνουν την θέση του σκηνοθέτη. Γενικά η παράλληλη ιστορία της Κίττυ δείχνει το δρόμο.

Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα παραμένει εξαιρετικό. Η σκηνή του πρώτου χορόυ μεταξύ Άννας και Βρόνσκυ από τις καλύτερες που έχω πετύχει τελευταία. Ακόμα και η Keira που σε γενικές γραμμές την βαριέμαι, καταφέρνει να κρατήσει τον τίτλο της ηθοποιού φέρνοντας σε πέρας όμορφα την αυτοκαταστροφική πορεία της ηρωίδας. Έξυπνο casting και στο δίδυμο του κερατά Καρένιν (Jude Law) και του αλανιάρη Βρόνσκυ (Aaron Taylor-Johnson- που έχει και μια προϊστορία στις σχέσεις με μεγαλύτερες γυναίκες). Από την άλλη, δεν θα περίμενα τίποτα λιγότερο από παραγωγή τέτοιου βεληνεκούς.

Δεν σου μένει παρά μόνον να την δεις.

https://www.youtube.com/watch?v=rPGLRO3fZnQ

leo tolstoy