Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος ολόκληρος, και η ιστορία του RF Kennedy δείχνει να το επιβεβαιώνει απόλυτα. Το 1964 εξελέγη γερουσιαστής Νέας Υόρκης και στη συνέχεια εκδήλωσε την πρόθεσή του να διεκδικήσει το προεδρικό αξίωμα.

Μεταφέρεται στην κουζίνα του ξενοδοχείου. Πριν τις 12:10 και την ομιλία του, είχε ξαναβρεθεί εκεί, είχε χειραψία με το προσωπικό. Ήταν μοιραίο. Στην δεύτερη χειραψία με τον έκπληκτο Juan Romero, υπάλληλο στα μαγειρεία του Ambassador, ο Kennedy πυροβολείται.

Ρωτάει αν είναι όλοι ασφαλείς. Ο Romero αποκρίνεται πως ναι, όλα θα πάνε καλά και του τοποθετεί ένα ροζάριο στο χέρι. Πιθανώς να προσεύχεται γι αυτόν. Το ίδιο και η γυναίκα του, Ethel. Ζητάει να ανοίξουν χώρο, φτάνει κοντά, στέκεται από πάνω του και ψιθυρίζει.

Πιο πέρα παλεύουν με αυτόν που πάτησε την σκανδάλη. Είναι ο Sirhan Β. Sirhan. Ο 24χρονος Παλαιστίνιος που νιώθει προδομένος από τον Kennedy και την υποστήριξή του προς το Ισραήλ. Μιλά για τον 6ήμερο πόλεμο τον Ιούνιο του 67, ακριβώς ένα χρόνο πριν. Τον πυροβόλησε 3 φορές. 5 ακόμα άνθρωποι τραυματίζονται. Ένας απ τους σωματοφύλακές του Kennedy, και πράκτορας του FBI μάλιστα, συνέστησε να αποφύγουν την κουζίνα, να μην κόψουν δρόμο…

Ο RF Kennedy φεύγει απ τη ζωή στις 6 Ιουνίου 1968 και σχεδόν 26 ώρες μετά τον τραυματισμό του. Είναι μόλις 42 χρονών, αφήνει πίσω την γυναίκα του και 11 παιδιά, με το τελευταίο να έρχεται στον κόσμο 6 μήνες μετά τον θάνατό του.

Juan Romero

Ο Robert F. Kennedy μπορεί να λυτρώθηκε απ τα τραύματά του, αλλά για τον Romero, όντας ζωντανός δεν ήταν το ίδιο εύκολο. Ο 17χρονος Μεξικανός έχει συναντηθεί ξανά μαζί του. Είχε σερβίρει στην προεδρική σουίτα το προηγούμενο ακριβώς βράδυ. Είχε μάλιστα και χειραψία με τον Kennedy. Έσφιξε το χέρι του τόσο δυνατά όσο κανείς. Τον έκανε να νιώσει ψηλότερος. Του έδωσε ανθρώπινη υπόσταση. Όπως θα εξομολογηθεί ο Juan δεκαετίες αργότερα.

Το μοιραίο βράδυ ο Kennedy κέρδισε την Καλιφόρνια. Μετά την νικητήρια ομιλία και για να αποφύγει τον κόσμο, διέσχισε την κουζίνα. Η κουζίνα ήταν όμως κατάμεστη. Ο Romero λεπτός καθώς ήταν, πέρασε ανάμεσα απ τον κόσμο για να τον συγχαρεί. Μπορούσε να έχει μία τελευταία χειραψία μαζί του. Με τον μελλοντικό ίσως, πρόεδρο. (Ο RF Kennedy προφανώς έχασε τις εκλογές).

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα και θυμάται τον Kennedy να πέφτει στο έδαφος. «Κοιτούσε το ταβάνι και νόμιζε πως είχε χτυπήσει το κεφάλι του. Τον ρωτούσα αν είναι καλά, αν μπορεί να σηκωθεί. Τα δεξί του μάτι ανοιγόκλεινε ενώ το πόδι του έτρεμε». Ο Romero είδε μια λάμψη να περνά πάνω απ τον δικό του ώμο. Στην αρχή νόμιζε πως ήταν κάποιο πυροτέχνημα. Αλλά όχι. Ο Sirhan είχε πυροβολήσει ξανά. Ο κόσμος φώναζε. Μιλούσε για ακόμα ένα Dallas και ο Juan είχε μείνει αποσβολωμένος. Έφερε το χέρι του κάτω απ τη μέση του Kennedy και ξεγλίστρησε προς το κεφάλι. Αμέσως ένιωσε ζεστό αίμα να τρέχει ανάμεσα στα δάχτυλά του.

Η γυναίκα του Kennedy, Ethel, τον έσπρωξε μακριά. Ο Juan σάστισε. Την ρώτησε αν ήθελε να βάλει στα χέρια του άντρας της ένα ροζάριο. Εκείνη δεν μίλησε. Ο Romero προσπάθησε να το βάλει ανάμεσα στις χούφτες του, αλλά ο Kennedy έχανε τις αισθήσεις του. Τότε άρχισε να το τυλίγει γύρω απ τα δάχτυλά.

«Όταν είχα προβλήματα, πάντα προσευχόμουν στον Θεό για να ξεχάσει ο πατριός μου τι είχα κάνει.» Το ασθενοφόρο είχε φτάσει, ο Kennedy ήταν στο φορείο και το ροζάριο ακόμα κρεμόταν απ τα χέρια του.

Ο Romero θυμάται πως τον πήγαν στο τμήμα. Έδωσε κατάθεση και τρεμάμενος ακόμα, πήρε τον δρόμο για το σπίτι. Την επόμενη μέρα πήγε στο σχολείο. Τα νύχια του είχαν ακόμα αίμα ανάμεσά τους, και ο ίδιος αποφάσισε να μην τα πλύνει.

Στο ξενοδοχείο έφταναν διαρκώς μηνύματα. Τα περισσότερα ήταν θετικά και υποστήριζαν τον Juan. Όμως, υπήρχε και μερίδα κόσμου η οποία τον κατηγορούσε. Άλλοι ζητούσαν να μπει μπροστά στη σφαίρα για να την σταματήσει και άλλοι υποστήριζαν πως αν δεν στεκόταν ο Kennedy να τον χαιρετήσει, θα ζούσε ακόμα.

Ο Juan δεν μπορούσε να τ αντέξει όλα αυτά. Είχε αποκτήσει μια δημοσιότητα την οποία ποτέ δεν είχε ζητήσει. Σε λίγο καιρό άρχισε να περιπλανιέται από πόλη σε πόλη, με την ελπίδα να επιστρέψει πάλι σε μια φυσιολογική ζωή. Για καιρό, όλα αυτά είχαν καταφέρει να του δημιουργήσουν ενοχές. Τον είχαν κάνει να πιστέψει, πώς ίσως και να έφταιγε τελικά. Μετά από χρόνια, όταν ο ντόρος κόπασε, κατάφερε να φτιάξει την δική του οικογένεια, και να ζήσει όπως ήθελε. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων.

Που και που τον ενοχλούν ακόμα μερικοί δημοσιογράφοι…

juan romero