Οι διδακτικές ήττες είναι ένα κλασσικό αθλητικό κλισέ, που όμως έχει αρκετή βάση. Ο δρόμος για την κορυφή περνάει συχνά μέσα από σκληρές ήττες και άσχημες εμπειρίες που οι φιλόδοξες ομάδες καλούνται να διαχειριστούν για να κάνουν το επόμενο βήμα. Το Final 4 του Κάουνας είχε τέτοιες ήττες σίγουρα για τη Μονακό, ίσως για τη Μπαρτσελόνα αλλά σε καμία περίπτωση για τον Ολυμπιακό. Ο Ολυμπιακός έχασε ένα δικό του τρόπαιο που όλη η Ευρώπη ήξερε ότι άξιζε. Από το περσινό buzzer beater του Μίσιτς είχε πράγματα να διδαχτεί και τα διδάχτηκε. Επέστρεψε φέτος ως η καλύτερη ομάδας της λίγκας, πήγε τρένο όλη τη χρονιά, τερμάτισε πρώτος στην κανονική περίοδο και για 39 λεπτά στον τελικό κρατούσε την κούπα στα χέρια του. Τελικά του την βούτηξε από αυτά ο Γιουλ με ένα σουτ μαχαιριά στην καρδιά που δεν έχει τίποτα να του μάθει, πρέπει απλά να το ξεπεράσει. Και δεν είναι εύκολο

Μονακό και Μπαρτσελόνα ήταν λίγες για την περίσταση

Τα ζευγάρια του Final 4 αρχικά υποσχέθηκαν αμφίρροπα ντέρμπι όμως στην πραγματικότητα είχαμε δύο ομάδες έτοιμες να δαγκώσουν λαρύγγια απέναντι σε δύο ομάδες με εντελώς soft νοοτροπία. Η Μονακό λέει, είναι μια πολύ αθλητική ομάδα που δεν μπορεί να ματσάρει καλά ο Ολυμπιακός και τον έχει κερδίσει δύο φορές στην κανονική περίοδο. Αλήθεια είναι όλα αυτά, αλλά όταν το πράγμα σοβάρεψε, έμοιαζε με ομάδα pro junior που αποδέχτηκε ότι δεν μπορεί να τα βάλει με τους μεγάλους. Το 27-2 της τρίτης περιόδου είναι σίγουρα ένα έπος του Ολυμπιακού αλλά είναι και απαράδεκτο για μια ομάδα σε αυτή τη φάση της διοργάνωσης. Καλή η αθλητικότητα, καλό και το ταλέντο αλλά το mentality της Μονακό δεν είχε καμία επαφή με αυτό που χρειάζεται για να πας μπροστά στο Final 4. Βέβαια η Μονακό κάπως δικαιολογείται.

Καινούργια ομάδα, με μηδέν εμπειρία, φανέλα που ζυγίζει όσο τα κορδόνια του Γιουλ και καθόλου κόσμο. Εκεί που γελάσαμε με την ψυχή μας ήταν με τη Μπαρτσελόνα. Μια πανάκριβη ομάδα που για ακόμη μια φορά φόρεσε το loser κουστούμι που λατρεύει να φοράει στα Final 4 και έχασε για δεύτερη διαδοχική χρονιά από την μεγάλη της αντίπαλο, ακόμη κι αν αυτή τη χρονιά έπαιζε μισή. Αυτή ήταν η 15^η φορά που η Μπαρτσελόνα συμμετέχει σε Final 4 και η 13^η που δεν παίρνει το τρόπαιο. Η ομάδα του Σάρας, ο οποίος ίσως και να μην είναι το next big thing της προπονητικής στην Ευρώπη, έχασε φυσικά και στον μικρό τελικό και το μόνο που μας άφησε να θυμόμαστε είναι το 1/10 σουτ του Μίροτιτς στον ημιτελικό με τη Ρεάλ.

Ο θρίαμβος της Ρεάλ ήταν ένα χαστούκι που δεν άξιζε να φάει ο Ολυμπιακός

Η Ρεάλ είναι φυσικά η απόλυτη θριαμβεύτρια του Final 4. Ήρθε στο Κάουνας μετά την αίμα και άμμος σειρά με την Παρτιζάν και χωρίς να μπορεί να υπολογίζει σε Γιαμπουσέλε, Πουαριέ και Ντεκ. Σε τρεις δηλαδή βασικούς της παίκτες. Με ένα απίστευτο κάτι σαν Last Dance των σπουδαίων βετεράνων της σήκωσε ένα τρόπαιο που επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά ότι αποτελεί το μεγαλύτερο μέγεθος στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το κατάφερε μάλιστα απέναντι στην αντικειμενικά καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη φέτος. Ο Ολυμπιακός πήγε στο Final 4 σαν φαβορί και συμπεριφέρθηκε ως τέτοιο μέχρι τα τελευταία λεπτά του τελικού.

Εκεί κάποιες κακές αποφάσεις στην επίθεση αλλά κυρίως η κλάση του Ροντρίγκεθ και του Γιουλ του στέρησαν ένα τρόπαιο που όλη η Ευρώπη θεωρούσε ότι του ανήκει. Ακόμα και με το σκορ κοντά, ο Ολυμπιακός έδινε την εντύπωση ότι είναι το αφεντικό της αναμέτρησης. Η διαδρομή του στη φετινή διοργάνωση μετά το περσινό σουτ του Μίσιτς είναι ακριβώς εκείνη που θα έκανε μια μεγάλη ομάδα με χαρακτήρα και cojones. Η ήττα του στον τελικό δεν έχει να του δώσει κάποιο μάθημα, είναι πολύ σκληρή και ίσως άδικη για όλη την πορεία της ομάδας μέσα στη χρονιά. It is what it is όμως όπως λέει και το αρχαίο ρητό. Το άδειασμα ήταν φανερό στα πρόσωπα και τις κινήσεις όλων. Ο Ολυμπιακός μπορεί να επιστρέψει του χρόνου στο Final 4, όμως στο τέλος της ημέρας και σε αντίθεση με τους τελικούς του 15 και του 17 έχασε ένα τρόπαιο που δεν έπρεπε να χάσει και πρώτα απ’ όλους το ξέρει ο ίδιος.