Παρασκευή βράδυ. Με πρόφαση το πρωινό ξύπνημα ο Ράσελ ανακοινώνει ότι πηγαίνει για ύπνο φεύγοντας έτσι από μία μάλλον βαρετή συνάθροιση σε σπίτι φίλων. Λίγο αργότερα βρίσκεται σε ένα gay bar της περιοχής όπου την προσοχή του τραβάει ένας όμορφος, λεπτοκαμωμένος άνδρας τον οποίο επιδιώκει να προσεγγίσει διακριτικά. Εκείνος τον αγνοεί και σύντομα βλέπουμε τον Ράσελ να καταλήγει με άλλη συντροφιά, σαφώς λιγότερο ελκυστική από τον αρχικό του στόχο.

Το επόμενο πρωί στέκεται στο κατώφλι του υπνοδωματίου του με δύο καφέδες στα χέρια. Του μιλάει κάποιος που δεν μπορούμε να δούμε. Τον ρωτάει αν θα του δώσει τον ένα καφέ. Τον πλησιάζει κάνοντας δυο βήματα και έτσι αποκαλύπτεται ο όμορφος, λεπτοκαμωμένος άνδρας της προηγούμενης βραδιάς. Ο Γκλεν, όπως μαθαίνουμε ότι λέγεται, παίρνει τον καφέ του και κάθεται στο κρεβάτι οκλαδόν. Τραβάει το πάπλωμα για να κάνει χώρο στον Ράσελ και τον προσκαλεί να πιουν τον πρωινό καφέ τους στο κρεβάτι.

Έτσι ξεκινάει ένας διάλογος που εκτείνεται σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια του Weekend, της προπέρσινης ταινίας του Άγγλου σκηνοθέτη, σεναριογράφου και μοντέρ Andrew Haigh. Η πλοκή της είναι υποτυπώδης, σχεδόν ανύπαρκτη. Όλο το βάρος της ταινίας πέφτει στους δύο χαρακτήρες καθώς εκείνοι ξεπερνούν τις αρχικές τους αναστολές και αφήνονται να ανακαλύψουν όλο και περισσότερο ο ένας τον άλλον.

Ο Γκλεν είναι επίδοξος καλλιτέχνης. Έχει αυτοπεποίθηση, νιώθει άνετα με την σεξουαλικότητά του, την οποία προβάλει περήφανα, ενώ είναι πάντα ετοιμοπόλεμος όταν υποψιαστεί ομοφοβικές συμπεριφορές. Απορρίπτει τον γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων γιατί δε θέλει να αναπαράγει τις νόρμες των straight αλλά και γιατί δεν του αρέσουν οι δεσμεύσεις. Όπως δηλώνει και ο ίδιος, «I don’t do boyfriends».

Ο Ράσελ δουλεύει ως ναυαγοσώστης σε κολυμβητήριο. Δε γνώρισε ποτέ τους γονείς του, μεγάλωσε με διάφορες οικογένειες και είναι σαφώς πιο συνεσταλμένος από τον Γκλεν. Δηλώνει άνετος με το ποιος είναι στον ιδιωτικό του χώρο άλλα νιώθει ένα αίσθημα «σαν δυσκοιλιότητα» όταν βρίσκεται έξω. Ως αποτέλεσμα του είναι αδύνατο να φιλήσει τον άνδρα που θέλει σε δημόσια θέα. Θεωρεί τον γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων ριζοσπαστική δήλωση σε ένα κόσμο που εκφράζει παράλογο μίσος εναντίον τους και είναι προφανές ότι ψάχνει για πραγματική επαφή με κάποιον, για δέσμευση.

Σάββατο απόγευμα. Αφότου έχουν συναντηθεί ήδη δύο φορές σε ισάριθμες μέρες ο Γκλεν φεύγει από το διαμέρισμα του Ράσελ για να αλλάξει αμέσως γνώμη και να ξαναχτυπήσει τη πόρτα. Αυτή τη φορά είναι αλλαγμένος. Φαίνεται αγχωμένος, μιλάει χαμηλόφωνα και νευρικά. Όταν ο Ράσελ τον ρωτάει τι συμβαίνει εκείνος τον ενημερώνει ότι την επομένη φεύγει για Αμερική για δύο χρόνια τουλάχιστον. Αφότου έχει είπε όσα ήθελε να πει γυρίζει να φύγει μόνο για να αλλάξει γνώμη και πάλι. Για πρώτη φορά φαίνεται ευάλωτος. Έχοντας πλέον χάσει πλήρως την αυτοπεποίθησή του, φορώντας την κουκούλα της ζακέτας του και αποφεύγοντας να κοιτάξει τον Ράσελ στα μάτια τον προσκαλεί στο αποχαιρετιστήριο πάρτι του το ίδιο βράδυ. Ξαφνικά, ο χρόνος που τους απομένει γίνεται πυκνότερος.

Η ομορφιά του Weekend βρίσκεται στην ειλικρίνεια με την οποία η ταινία αντιμετωπίζει το θέμα της. Οι χαρακτήρες είναι καθημερινοί άνθρωποι γεμάτοι αμφιβολίες για τον εαυτό τους. Οι διάλογοι είναι τόσο φυσικοί όσο και οι ερμηνείες ενώ η μουσική κρίνεται αχρείαστη και απουσιάζει. Το μοντάζ είναι αργό με τα πλάνα να μένουν για ώρα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών επιτρέποντάς μας να παρατηρήσουμε κάθε αλλαγή στις εκφράσεις τους καθώς αυτός ο μακρύς διάλογος εκτυλίσσεται μπροστά μας.

Σύμφωνα με τον Γκλεν όταν γνωρίζεις κάποιον «γίνεσαι ένας λευκός καμβάς πάνω στον οποίο έχεις τη δυνατότητα να προβάλεις το ποιος θέλεις να είσαι» και εμείς παρακολουθούμε σε αυτόν τον διάλογο τους δύο άνδρες να προσπαθούν ακριβώς να επαναπροσδιορίσουν τον εαυτό τους μέσα από την γνωριμία τους, να γίνουν μία καλύτερη εκδοχή του

Ξημερώματα Κυριακής. Στο κρεβάτι, όταν το σεξ έχει φύγει από τη μέση μαζί με όλες τις άμυνες και την επιτήδευση, ο Γκλεν, που λίγο νωρίτερα απέρριπτε τις δεσμεύσεις, που λίγο αργότερα θα βρίσκεται σε άλλη ήπειρο, υποδύεται τον πατέρα που ο Ράσελ δε γνώρισε ποτέ δίνοντάς του για πρώτη φορά την ευκαιρία να νιώσει αποδεκτός για αυτό που είναι από τους γονείς του.

—Μπαμπά… Είμαι γκέι. Μου αρέσουν τα αγόρια, όχι τα κορίτσια.
—Γιε μου, δε με νοιάζει καθόλου. Σε αγαπώ όσο και πριν. Και ξέρεις κάτι; Δε θα μπορούσα να είμαι πιο περήφανος για σένα ακόμα και αν ήσουν ο πρώτος άνθρωπος στο φεγγάρι.

Το Weekend δεν είναι ένα σαββατοκύριακο στο Notting Hill, δεν μας παρουσιάζει τις ερωτικές εξομολογήσεις του «You complete me» και του «You had me from “Hello”». Είναι μία ειλικρινής ιστορία αγάπης μεταξύ πραγματικών ανθρώπων και μάλιστα μία από τις ομορφότερες που έχει καταγράψει ο κινηματογραφικός φακός εδώ και καιρό.

andrew haigh