Διάφοροι τύποι δεξιά κι αριστερά αμφισβητούν την επιλογή του πολυχρονεμένου μας σουλτάνου να χρησιμοποιήσει ως κεντρικό ιδεολογικό δόγμα την ίση απόσταση από τα δύο εξαιρετικά επικίνδυνα για την πατρίδα μας, τα ήθη και τους θεσμούς βίαια άκρα. Το πολιτικό ανάλογο του να τα στήνουν μια Lexus με το 125άρι παπί που ‘χε ο φίλος μου ο Φραγκίσκος στο χωριό δείχνει να μην μπορεί να πείσει πολύ κόσμο για την ακεραιότητά του και μερικοί μερικοί αρχίζουν και κράζουν και λένε ότι και το κέντρο των άκρων είναι άκρο και κάνει κι αυτό κάτι ακραία πράματα και κάτι τέτοια. Για να πιστέψουν λοιπόν κι αυτοί που δεν πιστεύανε, σας παρουσιάζουμε εδώ 5 ιστορικά παραδείγματα επιτυχημένων εφαρμογών της θεωρίας των δύο άκρων.
Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα, φορείς ή καταστάσεις είναι απολύτως επιτηδευμένη.

ΤΑ ΑΚΡΑ: Progressive Rock – Punk
Κάπου εκεί στα 70s, η παντοδυναμία συγκροτημάτων όπως οι King Crimson, οι Camel, οι Yes και φυσικά οι Pink Floyd είχανε πάνω-κάτω επιβάλει ποιo είναι το πολιτιστικό πρότυπο για ένα ροκ νεολαίο της εποχής. Ήταν η αναμέτρηση με φιλοσοφικά/υπαρξιστικά ερωτήματα, η άρνηση της μουσικής σύμβασης του radio-friendly και σε επίπεδο ήχου και σε επίπεδο χρονικής διάρκειας των κομματιών, το “ψάξιμο” με το μυστικισμό και τον πνευματισμό και η κατανάλωση ψυχοτρόπων ουσιών. Μέχρι που κάτι τυπάκια, καταγόμενα κυρίως από εργατογειτονιές του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, αποφάσισαν να τα βάλουν με τους διανοουμενέ φλώρους και να φέρουν τούμπα όλα όσα πρέσβευαν. Ramones, Sex Pistols, Clash (αν και αυτοί τα πουλήσανε και γίνανε αρτίστες τελικά), The Damned και λοιποί επανέφεραν βασικές αρχές του rock n’roll με δυναμικότητα: κομμάτια μικρότερα του τρίλεπτου με μουσική τεχνική που κάνει το Σάκη Ρουβά του Πειραιά να φαντάζει Παβαρότι, αλητεία, ξύλο, γοητευτική ηλιθιότητα στους στίχους, λούμπεν αισθητική και κατανάλωση ψυχοτρόπων ουσιών (ντάξει αυτό δε το πείραξαν). Χάος επακολούθησε για κάποια χρόνια στην κοινότητα της ηλεκτρικής μουσικής.

ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ: Glam Rock/Metal
Χρειάστηκε κάμποσος καιρός για να έρθει στο προσκήνιο το glam/poser και να επαναφέρει τη δημοκρατική ομαλότητα, τη σταθερότητα αλλά και την αισθητική αρτιότητα, όπως φαίνεται ξεκάθαρα εδώ. Άσε που δώσαν άλλο νόημα στην κατανάλωση ψυχοτρόπων ουσιών.

ΤΑ ΑΚΡΑ: SARUMAN – GANDALF
Αναφερόμαστε στο απόλυτο geek κλισέ χωρίς καμία τύψη κυρίως γιατί αποτελεί μάλλον και το πιο επιτυχές παράδειγμα. Από ‘κει που η φάση τους μοιάζει σαν ο ένας να ‘ναι το απλά καλό και ο άλλος το απόλυτο καλό, αποδεικνύεται προοδευτικά ότι ο ένας αρκεί ν’ αλλάξει επιτέλους μετά από κάτι χιλιετίες ρόμπα για να μετατραπεί στο απόλυτο καλό και ότι ο άλλος άραζε για καιρό με πολύ σάπιες παρέες. Τόσο ο ένας με την εντελώς αψυχολόγητη επιλογή ν’ αφήσει το μέλλον της χώρας του στα χέρια ενός ξυπόλυτου κοντοστούπη όσο και ο άλλος που θεώρησε πολύ φυσιολογικό το να ξοδέψει τόσους πόρους στη δημιουργία ενός τερατώδους στρατού, χωρίς καμία μέριμνα για τον πολίτη, φέρουν τεράστιες ευθύνες που η Μέση Γη έφτασε ένα βήμα πριν τη χρεωκοπία.

ΤΟ (ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ) ΚΕΝΤΡΟ: RADAGAST
O συμπαθέστατος και ουδέτερος στην ουσία Radagast ο Καφές θα μπορούσε κάλλιστα να έχει το ρόλο του ορθού κυβερνητικού κέντρου, απλά είχε διοχετεύσει όλη του την ενέργεια στην κατανάλωση ψυχοτρόπων ουσιών. Αν και το ίδιο θα μπορούσε να λεχθεί για πολλά κυβερνητικά κέντρα.

ΤΑ ΑΚΡΑ: Κωνσταντίνος – Ελένη
Εδώ έχουμε μακράν το πιο καταστροφικό παράδειγμα, καθώς τα δύο άκρα κατέληξαν στο τέλος να συγκυβερνήσουν. Ο νευρασθενικός συντηρητικός καθηγητής και η τάχα μου δήθεν απελευθερωμένη γκαρσόνα με την μόνιμη αναίτια προκλητική συμπεριφορά δεν χρειάζονται συστάσεις. Ενδεικτικό ας πούμε των ακραίων αντιευρωπαϊκών και αντιδημοκρατικών θέσεων του καθηγητή είναι το παρακάτω ντοκουμέντο, σε διάλογό του με το συμπαθή βιομήχανο, από το 3.21 κι έπειτα. Είναι ειδικά απορίας άξιον το πώς δεν πείθεται από την σαφή κοινωνική εκπροσώπηση που έχει και επιδιώκει να έχει το ΠΑΣΟΚ.

ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ: Λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις
Το θέμα είναι πως οι δυνάμεις του συνταγματικού τόξου στην όλη υπόθεση, ο συμπαθής βιομήχανος γόης, η υστερική δημόσια υπάλληλος με το κόμπλεξ κατωτερότητας, η γκαρσόνα/ηθοποιός με το κόμπλεξ ανωτερότητας και ο μπάρμαν που δεν παίζει κανένα πραγματικό ρόλο στην πλοκή της σειράς έδωσαν ρεσιτάλ πολιτικής ανευθυνότητας καθότι όχι μόνο δεν τους εμπόδισαν στο έργο τους, αλλά ήταν και πρωτοστάτες στην πορεία των άκρων προς αυτή την κατάληξη. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι κατέληξαν σε επιμέρους συμφωνίες ανά δυάδες χωρίς να προχωρήσουν σε ουσιαστική πολιτική συμφωνία για το καλό του Αμαρουσίου όλοι μεταξύ τους.
Όσο για τη σειρά καθαυτή, η επαναληψιμότητα και η μετριότητα των αστείων την καθιστά από μόνη της ψυχοτρόπο ουσία.

ΤΑ ΑΚΡΑ: Facebook – Myspace
Υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων, όσον αφορά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: όσοι επιθυμούν ένα είδος μαζικής επικοινωνίας που δε θα προϋποθέτει να ξοδεύουν κι άλλα μέλη του σώματός τους, εκτός των χεριών, ενέργεια και οι ψαγμένοι, ευαίσθητοι και κατά κύριο λόγο δήθεν. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το Facebook επιχειρεί να εκφράσει και τους δύο, αλλά η ηγεμονία του εγωπαθούς ατομισμού που οδηγεί την πρώτη κατηγορία στο να ασχολείται κατά κύριο λόγο με το πώς θα μαζέψει το δυνατόν περισσότερα like για να αντισταθμίσει την απουσία αποδοχής του στους πραγματικούς κοινωνικούς του κύκλους (και πιθανόν διάφορα συσσωρευμένα daddy issues) είναι σαφέστατη. Όσο για το Myspace, αφού έκανε 5-6 χρόνια να αποδεχτεί ότι ως μαζικό μέσο πέθανε, αποφάσισε να το γυρίσει στην προώθηση της κουλτούρας. Σήμερα κεντρικός του ρόλος είναι να σπαμάρει τους χρήστες του με αιτήματα “καλλιτεχνών” που νομίζουν ότι μπορεί να επαναληφθεί το φαινόμενο Arctic Monkeys και να φτάσουν να γίνουν από σπυριάρηδες ερασιτέχνες, rockstar διεθνούς φήμης, να συντηρεί την αυταπάτη των χρηστών ότι επειδή αποδέχονται κάποια από αυτά τα αιτήματα με προτίμηση σε όσους έχουν το δυνατόν μικρότερο κοινό, είναι πολιτισμικά μπροστά από το μέσο όρο και νομιμοποιούνται να την ψάχνουν διαρκώς με την κατανάλωση όλο και πιο ιδιαίτερων ψυχοτρόπων ουσιών, να συντηρεί την αυταπάτη των emo και των goth ότι και οι δύο κουλτούρες συνεχίζουν να υπάρχουν και να προωθεί τους καλλιτέχνες που συνεργάζονται με το συνιδιοκτήτη της σελίδας Τζάστιν Τίμπερλεϊκ.

ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ: Google Plus
Το συγκεκριμένο αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για τα ανά τον κόσμο κυβερνητικά κέντρα. Έχει καταφέρει να μην ασχολείται πραγματικά κανένας μαζί του, ενώ στην πραγματικότητα η “αθώα” εταιρία από πίσω ελέγχει απόλυτα και τα δύο άλλα άκρα μέσω του συστήματος διαφημίσεων ανάλογα με τις προτιμήσεις των χρηστών που παίζει υπόγεια κεντρικό ρόλο. Respect.

ΤΑ ΑΚΡΑ: Κατανάλωση Ψυχοτρόπων Ουσιών – Straight Edge κουλτούρα
Η κόντρα των απανταχού “θέλω-να-ξεφύγω-λίγο-ρε-μαν” με τους χτισμένους, ελαφρώς κάγκουρες, που έχουν βρει στο ναρκισσισμό και τη χορτοφαγία το δικό τους τρόπο να ξεφύγουν λίγο ρε μαν κρατάει από τότε που εισηχθη ο όρος straight edge από το hardcore punk συγκρότημα Minor Threat. Εδώ ασφαλώς δεν ασχολούμαστε με το πραγματικό πρόβλημα της εισβολής των ναρκωτικών σε χαμηλόμισθα/άνεργα στρώματα που βρίσκουν έτσι διαφυγή από τη σκληρή πραγματικότητα. Ασχολούμαστε με τους άνωθεν διανοουμενέ φλώρους, τους αρτίστες που θεωρούν ότι είναι στοιχείο που συγκροτεί πραγματική κουλτούρα, τους punks που το θεωρούσαν δείγμα σκληράδας, τους geeks που υποστηρίζουν ότι υπο την επήρεια βλέπουν περισσότερα στοιχεία στα διάφορα fantasy που παρακολουθούν, στους emo/goth που υποστηρίζουν ότι τους δίνει έμπνευση για τα ποιήματα-clopyright ενός Edgar Allan Poe αν δεν είχε ιδέα του πώς να χρησιμοποιήσει την αγγλική γλώσσα και τους τηλεθεατές του ΑΝΤ1 στις 4 το μεσημέρι. Η αντίπερα όχθη είναι κυρίως ακραία βαρετοί τύποι, ειδικά όταν προσπαθούν να σε πείσουν ότι η κουλτούρα τους είναι βαθιά και το γεγονός πως έχουν κυνόδοντες δεν έχει καμία σχέση με τις διατροφικές τους ανάγκες.

ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ: Αλκοόλ
Πείτε όχι στα ναρκωτικά, πείτε όχι στη διάθεση κυρήγματος από το γυμναστήριο, πείτε ναι στο φόρο προστιθέμενης αξίας. Αυτό είναι ρεάλ-πολιτίκ.

θεωρία των δύο άκρων