Την τελείως ακατανόητη στρατηγική του κλεισίματος των (λίγων, έτσι κι αλλιώς) πάρκων της Αθήνας επέλεξε (ξανά) η περιφέρεια Αττικής. Πιο συγκεκριμένα, το φέουδο του Πατούλη ανακοίνωσε ότι το Πάρκο Τρίτση, το Πεδίον του Άρεως, ο Λόφος Φινοπούλου και το Αττικό Άλσος θα παραμείνουν επ’αόριστον κλειστά, μέχρι να περάσει ο καύσωνας.

Όπως και με το ρολόι του Πατούλη, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Το σκεπτικό της Περιφέρειας είναι προφανώς ότι με την παρουσία του κόσμου αυξάνεται ο κίνδυνος πυρκαγιάς:

«Με αφορμή τις μετεωρολογικές προβλέψεις, τις συστάσεις των ειδικών σε περιπτώσεις επικράτησης πολύ υψηλών θερμοκρασιών, αλλά και του επιπέδου επικινδυνότητας πυρκαγιάς στην Αττική να φθάνει ακόμα και το 4, με εντολή του Περιφερειάρχη Αττικής Γ. Πατούλη για προληπτικούς λόγους, αποφυγής απώλειας ανθρώπινης ζωής και κακόβουλων ενεργειών όλα τα πάρκα και τα άλση αρμοδιότητας της Περιφέρειας θα παραμείνουν κλειστά.»

Όμως είναι πραγματικά απορίας άξιον το γιατί είναι τόσο απειλητικό ενδεχόμενο μια πυρκαγιά σε πάρκα τα οποία στην τελική είναι μέσα στην Αθήνα και θεωρητικά κοντά σε μεγάλες δυνάμεις της Πυροσβεστικής (κάποια έχουν ή είχαν και μόνιμη πυροπροστασία σε επιφυλακή με υδροφόρες κλπ όπως το Πεδίον του Άρεως). Θα μπορούσε κανείς μάλιστα να πει ότι η παρουσία του κόσμου σημαίνει ότι αν ξεκινήσει πυρκαγιά, από φυσικά αίτια, ανθρώπινο λάθος ή ακόμη και εμπρησμό (ας υποθέσουμε ότι θα συμβεί κι αυτό), θα γίνει και πολύ γρήγορα αντιληπτή και άρα αντιμετωπίσιμη – δεν είναι δα και αχανή αυτά τα πάρκα.

Δεν είναι το ίδιο με το να αποκλειστεί η πρόσβαση πχ στον Υμηττό σε αυτές τις συνθήκες και αν υποννοείται κάτι τέτοιο, είναι τελείως καταχρηστικό. Τώρα που το συζητάμε, εντωμεταξύ, αξίζει να ειπωθεί ότι όταν υπάρχει μεγάλος κίνδυνος πυρκαγιάς, η αστυνομία κόβει την πρόσβαση των πολιτών προς το πευκοδάσος του Σχοινιά. «Λογική προφύλαξη», θα πει κανείς και μάλλον έχει δίκιο. Με τις κατοικίες που φύτρωσαν μέσα στον Εθνικό Δρυμό όμως δε φαίνεται να υπάρχει φοβερή διάθεση να ασχοληθεί κάποιος, παρότι προφανώς θα χρειάστηκε ένα κάποιο διάστημα για σηκωθούν σαν εξοχικά μανιτάρια. Γιατί, άραγε;

Δε συζητάμε ότι σε ένα κλειστό πάρκο πιθανώς να είναι ακόμη πιο εύκολο να γίνει εμπρησμός. Βέβαια, στην Ελλάδα η εμπρηστολογία είναι κλασική στρατηγική αντιμετώπισης της στρατηγικής αχρηστίας της πολιτείας και αυτό το έχουν παρατηρήσει πολλοί εδώ και πολλά χρόνια στο δημόσιο λόγο. Ούτως ή άλλως, με καταστροφικές πυρκαγιές να μαίνονται ακόμη Δήμοι και κυβέρνηση παίζουν επικοινωνιακό πινγκ πονγκ για το ποιος ευθύνεται.

Για παράδειγμα, έχει καθαριστεί η καύσιμη ύλη στον Πεδίον του Άρεως, για το οποίο έχει ευθύνη η Περιφέρεια; Ξέρει κάποιος να μας πει με σιγουριά; Αν γίνει μαλακία πχ γιατί υπάρχει ένα γυαλί που δε μαζεύτηκε, θα φταίει ο κόσμος που έβγαλε το σκυλί του βόλτα ή επειδή πήγε στο ΕΝΑ σημείο κοντά του που μπορεί να κάτσει στο χώμα και όχι στην άσφαλτο που θα θυμίζει το επερχόμενο Oppenheimer;

Την προηγούμενη Κυριακή και με την προσωρινή υποχώρηση του καύσωνα, η Περιφέρεια είχε ανοίξει τα πάρκα για το διάστημα 7 με 11 το πρωί και 7 με 11 το βράδυ. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι στο πιο ζεστό κομμάτι της ημέρας, ο κόσμος δε μπορεί να πάει μια basic βόλτα κάτω από τα δέντρα και θα πρέπει να κάτσει στον air condition του (αν έχει και αν μπορεί να το πληρώσει) ή να ψάξει να βρει κλιματισμό κάπου αλλού. Η ακρίβεια της ενέργειας μια χαρά είναι κοινωνικό πρόβλημα και το καλοκαίρι – όποιος δεν το αποδέχεται μιλά από πολύ προνομιούχα θέση και μόνο.

Κάτι τέτοιο, πχ, σημειώνει η Ξένια Κουναλάκη σε σημερινό της άρθρο στην Καθημερινή:

Την ίδια στιγμή, ο δήμος του Παρισιού επεκτείνει το ωράριο 6 πάρκων μέχρι τα μεσάνυχτα για να κάνει τη ζωή των Παριζιάνων λίγο πιο παλέψιμη στον καύσωνα. Από την άλλη, εδώ υπάρχει η εκπληκτική σε timing επιλογή του Δήμου να αρχίσει να κόβει δέντρα στο κτήμα Δρακοπούλου στο όνομα κάποιας πράσινης ανάπλασης (η οποία φαίνεται να περιλαμβάνει χλοοτάπητα και θάμνους, από όλα τα πράγματα του κόσμου)

Μας συγχωρείτε, αλλά μετά τον υπερβολικά Μεγάλο Περίπατο έχουμε βάσιμους λόγους να ήμαστε σκεπτικιστές για τις επιλογές του Κώστα Μπακογιάννη:

Από την άλλη, υπάρχει κι αυτή η άποψη (κατατέθηκε στο ποστ της Ξ. Κουναλάκη), αν σας ενδιαφέρει μια πιο εναλλακτική θεώρηση της πραγματικότητας: