Είκοσι λεπτά της ώρας με το Boston Marathon: Terror in the Streets
Τέσσερις νεκροί (ο ένας φερόμενος ως δραστης), 267 τραυματίες, μια μονίμως «σοκαρισμένη παγκόσμια κοινή γνωμή», τα ίδια γνωστά ερωτήματα για την δράση των διωκτικών αρχών, μερικές θεωρίες συνωμοσίας και μια προαιώνια σύγκρουση καλής, πολιτισμένης Δύσης και του ανθρωποφάγου απροσάρμοστου μισαλλόδοξου Ισλαμ. Αυτά είναι πάνω κάτω τα όσα καταγράφουμε μέχρις στιγμής από την υπόθεση της αιματηρής βομβιστικής επίθεσης στον μαραθώνιο της Βοστόνης.
Κι αν το παγκόσμιο σοκ δείχνει να είναι περιέργως πιο συγκρατημένο όταν τις ίδιες ώρες οι υπερδεκαπλάσιοι νεκροί καταμετρούνται σε μια random σεισμική πλημμύρα στο Αφγανιστάν ή 290 μπαγκλαντεσιανοί εργάτες βρίσκουν ακόμα πιο φρικτό θάνατο επειδή η εκεί εργοδοσία αποφασίζει (προς έκπληξη όλων) να προβάλλει τις απαιτήσεις της παραγωγής πάνω από την ανθρώπινη ασφάλεια, εμείς εδώ στο West έχουμε τα δικά μας προβλήματα.
Aυτά τα προβλήματα στην προκείμενη φαίνεται να είναι το αν η γνήσια κωλοπαιδοσύνη των χρηστών των social media μπορεί να ξεπεράσει τα όρια όταν κοροϊδεύει μια τραγωδία. Πιο συγκεκριμένα, μιλάμε για το lolokaust.com το οποίο αποφασίζει «εν μέσω θύελλας αντιδράσεων» να ανεβάσει στη σελίδα του ένα 8-bit platform game που σαρκάζεται την φρίκη των επιθέσεων, προσβάλλει την μνήμη των νεκρών και άλλα τοιαύτα, γνωστά σε όσους επισκέπτονται τακτικά σελίδες όπως το /b/ του 4chan.
To παιχνίδι, που μπορείτε να κατεβάσετε από εδώ και να το παίξετε ελεύθερα, τοποθετεί τον χρήστη στον ρόλο ενός μαραθωνοδρόμου στην Βοστόνη που προσπαθεί να αποφύγει βόμβες τοποθετημένες μέσα σε κατσαρολικά. Τα γραφικά είναι γλαφυρά (όσο μπορεί να είναι μια τυπική 8bit μηχανή απεικόνισης), ο χειρισμός παιδαριώδης (πατάς απλώς ένα space ενόσω οι δυσκολίες της πίστας αυξάνονται) και φυσικά ενώ ένα χαμόγελο δεν κρύβουμε ότι έσκασε στα χείλη όλων μας στα Luben Headquarters όταν μας έστειλαν το παιχνίδι για να το παίξουμε, θα κρατήσουμε 5 βασικά πράγματα που μάθαμε από αυτό και θα είμαστε όπως πάντα ακριβοδίκαιοι!
Το πλήρωμα του χρόνου για την γενιά που μεγάλωσε με SNES, Atari, Amiga και πρώιμους IBM επιτέλους έφτασε. Όλοι πλέον δείχνουν να απολαμβάνουν λίγο geeky vintage τρόπο στα παιχνίδια τους και την στιγμή που οι μηχανές γραφικών έχουν περάσει εδώ και χρόνια σε πολύ πιο αργούς ρυθμούς ανάπτυξης από παλαιότερα, ο κόσμος επιστρέφει σε αγνά παραδοσιακά πιξελάκια της μάνας γης.
Με τον ίδιο τρόπο που η γενιά του ΤΕΟΡΑΚ όταν έγινε 35+ πήρε την εκδίκηση της μέσω της τηλεόρασης και των περιοδικών και μας φόρτωσε για χρόνια με προβολές Μιχάλη Ρακιντζή, Boy George, WHAM και οτιδήποτε αυτοί θεωρούσαν σημαντικό και μεγάλωσαν με αυτό, έτσι και η γενιά των 90s θα επιβάλει τώρα το δικό της κόλπο. Φυσικά πιο καλαίσθητο από βάτες, μυστήρια dreadlocks και roller blades, το οκτάμπιτο δείχνει να αγαπιέται όλο και περισσότερο στους δημιουργούς των viral games που πατάνε σε μια αστεία εμπρηστική ιδέα για να διαχυθούν στο παγκόσμιο δίκτυο. Το Boston Marathon ακολουθεί την ίδια ακριβώς τακτική.
Ήδη εμείς έχουμε τιμήσει με την παρουσίασή μας στις ηλεκτρονικές σελίδες του Luben.TV τα Run Jesus Run, Riot και Zorba: The Game και όχι, δεν το μετανιώνουμε καθόλου.
Κατεβάζοντας και εγκαθιστώντας το παιχνίδι θα βρούμε έναν φάκελο με “promo” υλικό και ένα μικρό αρχείο με οδηγίες χρήσης. Το εξής:
Ένας από τους “κακούς” που έχεις να αντιμετωπίσεις αποφεύγοντας τις βόμβες κατσαρολικά στην απροσδιόριστη μάχη σου ενάντια στην τρομοκρατία είναι και ο -Καναδός φυσικά- παίκτης των Boston Bruins με τον αριθμό 63 στη φανέλα που παρότι θέλει και αυτός να σώσει τον πλανήτη από την ισλαμική απειλή, άθελα του οδηγεί τις βόμβες κατευθείαν πάνω σου.
Είναι τα λόγια του αγαπητού Ιζνογκούντ από το εξαιρετικό Ιζνογκούντ και η Μαγική Μηχανή που θα δανειστούμε αυτή τη φορά. Όταν ο απελπισμένος βεζίρης συναντάει τον μυστηριώδη μάγο που εμπορεύεται μαγικές μηχανές που του συστήνεται με το όνομα “ΑΪΜΠΙΕΜ”, απαντά:
«Αν υπάρχει κάποιο αστείο εδώ, δεν το πιάνω».
Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού μια σειρά από πληροφοριακά μηνύματα εμφανίζονται στον πάτο της οθόνης σας για να σας ενημερώσουν για πράγματα παντελώς άχρηστα όπως το ότι αυτή είναι η πόλη όπου ο Graham Bell θα γράψει ιστορία πραγματοποιώντας την πρώτη τηλεφωνική κλήση το 1864 ή ότι περίπου 500.000 θεατές παρακολουθούν κάθε χρόνο τον μαραθώνιο, ένας αριθμός που φτάνει το εξωπραγματικό 80% του συνολικού πληθυσμού.
Το παιχνίδι είναι δύσκολο (σωστότερα: το παιχνίδι είναι μαλακισμένο) – δεν υπάρχουν checkpoints, δεν υπάρχουν levels και βέβαια δεν περιμέναμε να υπάρχουν save slots, οπότε προετοιμαστείτε να πεθάνετε αρκετές φορές και να δείτε άλλες τόσες τα ίδια άχρηστα μηνύματα. Έικοσι λεπτά με το ρολόι είναι όσα αφιερώσαμε εμείς για να το παίξουμε, αν εσείς το τερματίσετε και μας πείτε κάτι πιο ενδιαφέρον από αυτά, περιμένουμε!
Μετά από μια σειρά από συνεχείς θανάτους δεν μπορείς παρά να παρακολουθήσεις το διαμελισμένο σώμα του άτυχου μαραθωνοδρόμου που χειρίζεσαι να απλώνει τα αχνιστά του μέλη σε όλη την οθόνη. Καθώς η αλήθεια είναι ότι κανένα σοκ δε μας προκαλεί το θέαμα αυτό, με έναν μαγικό τρόπο θα θυμηθούμε την τελευταία φορά που ένα οκτάμπιτο παιχνίδι προκάλεσε ρίγη συγκίνησης στις παιδικές ψυχές μας.
Μιλάμε εδώ για το αριστουργηματικό Moonstone: A Hard Days Knight, το εκλεκτό RPG platform της Mindscape κυκλοφορίας 1991 που θα στοιχειώνει για πάντα τις CRT CGA οθόνες μας. Αν το εύκολο σοκ ενός shocking viral game στο internet ή κάποιας hipster επιστροφής που θα διαρκέσει ίσα μιας εβδομάδας χαμού δεν σας φτάνει, εμπιστευτείτε μας και επισκεφτείτε αυτή την υπέροχη αρχαιολογία μέσω ενός DOSBOX.
Το Moonstone οδηγεί τον παίκτη στον ρόλο ενός ιππότη της αρχαίας αγγλίας σε μια απολαυστική ατμοσφαιρική αναζήτηση μιας φεγγαρόπετρας για τον λογαριασμό των αρχαίων δρυίδων του Στόουνχεντζ. Το ασύγκριτο gameplay, το καταπληκτικό role-playing και οι συνεχείς μάχες με ατελείωτες σφαγές με άλλους ιππότες ή τεράτων κάθε είδους το κατατάσσουν ακόμα και σήμερα στις καρδιές μας σαν ένα από τα πιο υπέροχα RPG που θα παίξουμε ποτέ. Ο δε βαθμός “σοκινγκ” για την εποχή εκείνη ήταν ακόμα ένα ιδιαίτερο ζήτημα, γι’ αυτό και στα settings του παιχνιδιού θα σας δωθεί η δυνατότητα επιλογής για το πόσο ακριβώς αίμα θέλετε να δείτε να χύνεται κατά τη διάρκεια των μαχών!
Δείτε αυτό το intro. Μπείτε στο κλίμα. Παίξτε αυτό το παιχνίδι. Θυμηθείτε μας και ξεχάστε τα όλα.
Εντάξει, ας σοβαρευτούμε. Το κατάμαυρο χιούμορ είναι κάτι που απολαμβάνουμε ιδιαίτερα. Ακόμα κι όταν τα όρια ξεπερνιούνται, ευαίσθητες χορδές σχετικά με την παιδεραστία, μαζικούς θανάτους, τον ναζισμό ή τον ρατσισμό αγγίζονται, ενίοτε υπάρχουν ψήγματα αναπάντεχου – έξυπνου σαρκασμού σε memes, video ή φάρσες στο ιντερνετ που είμαστε οι πρώτοι που θα υπερασπιστούμε ή τουλάχιστον θα γελάσουμε ένοχα μαζί τους.
Παρόλαυτα, αυτό το «αστείο» έχει ξαναγίνει. Καταρχήν μια γρήγορη ματιά στο ίδιο το site το οποίο φιλοξενεί το παιχνίδι θα μας πείσει ότι η όλη θεματογραφία του σοκ είναι σαν να έχει μπεί λίγο-πολύ στον αυτόματο. Ήδη τον Φεβρουάριο το Chris Dorner: Last Stand που θα πρωτοεμφανιστεί στο notorious 4chan θα τρέξει να κοροιδέψει ρατσιστικά την υπόθεση του αμερικανού πεζοναύτη που θα βρεθεί σε δολοφονική μανία μέσω ενός first person shooter στον ρόλο του “ήρωα”. Το ίδιο το lolokaust δείχνει να περιμένει κάθε πιθανή ευκαιρία όπως η μαζική δολοφονία 27 μαθητών στο σχολείο του Newtown τον περασμένο Δεκέμβριο, και δεκάδες άλλες παρεμφερείς περιπτώσεις “χιουμοριστικής” εκμετάλλευσης μιας οποιασδήποτε τραγωδίας είναι αυτό που ο καθένας μπορεί πλέον να συναντήσει στον ωκεανό των social media.
Τόσο που μοιάζει πλέον περισσότερο σαν ένα last year χιουμοράκι και περισσότερο μια απεγνωσμένη προσπάθεια για λίγη προσοχή εκ μέρους όσων το προσπαθούν. Που περιμένουν τον θάνατο ενός celebrity ή μια κάποια καταστροφή για να στήσουν ένα μικρό σύντομο πανηγυράκι που θα στρέψει για λίγο τους δείκτες πάνω τους και θα κερδίσουν τα ολίγα 15 λεπτά διαδικτυακής διασημότητας.
Είναι η Nina Huntemann συγγραφέας του ενδιαφέροντος Joystick Soldiers: The Politics of Play in Military Video Games που θα πει: “It does speak to a minority of Internet culture that seems to have no filter, no moral line that they won’t cross. It’s not enjoyable, and it’s not engaging. It will disappear and, hopefully, be forgotten.”
Αν εμείς μια φορά δεν θα κάνουμε εδώ και τώρα ηθικές κρίσεις για το πώς και το γιατί του φαινομένου, δυο φορές και με σιγουριά θα χρειαστεί να πούμε ότι εν τέλει, αυτό που μάθαμε παίζοντας το πιο κάφρικο game του μήνα, είναι ότι ούτε σοκαριστήκαμε, ούτε γελάσαμε ιδιαίτερα αλλά βαρεθήκαμε στα σίγουρα.
