Όπως είπαμε ήδη, τα φετινά Όσκαρ που δόθηκαν προχτές δεν ήταν και τα πιο συνταρακτικά που είδαμε τα τελευταία χρόνια. Ναι, μπορεί η Μορφή του Νερού του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο που απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας να ήταν μια από τις αγαπημένες μας για το 2017, μπορεί ο Γκάρι Όλντμαν να πήρε επιτέλους το Όσκαρ που του χρώσταγε δεκαετίες τώρα η Ακαδημία, αλλά όλα αυτά ήταν λίγο πολύ αναμενόμενες εξελίξεις. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό για το οποίο προσευχόμασταν κρυφά ήταν να καταφέρει επιτέλους ο Ρότζερ Ντίκινς να πάρει το Όσκαρ Καλύτερης Φωτογραφίας που του έχει στερηθεί τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν.
Φαινομενικά, αυτό μπορεί να μοιάζει με μια αλλόκοτη, ασήμαντη και ή παντελώς άκυρη επιθυμία. Δεχόμαστε όλο χαρά αυτούς τους τρεις χαρακτηρισμούς και τους φοράμε περήφανα στο κεφάλι μας ωσάν κορώνα, αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες. Πιθανώς, βέβαια, να είχατε ψιλιαστεί κι εσείς ότι υπάρχει μια κοσμική ιστορική αδικία που έχει κρατήσει τον Roger Deakins μακριά από το Όσκαρ Φωτογραφίας, για το οποίο ήταν υποψήφιος 13 ολόκληρες φορές μέχρι προχθές που το σήκωσε τελικά για την εξαιρετική δουλειά που έκανε στο περσινό Blade Runner 2049 του Ντενί Βιλνέβ. Ο Deakins, όντας ένας από τους σπουδαιότερους διευθυντές φωτογραφίες των τελευταίων δεκαετιών, είναι μεταξύ άλλων πολυ-αγαπημένος για τις 12 (!) συνεργασίες του με τους αδερφούς Κοέν (ανάμεσά τους και τα αριστουργήματα Barton Fink και Fargo), αλλά και για μια σειρά από οπτικά θαύματα σαν το The Assassination of Jesse James by the Coward Rober Ford.
Ανάμεσα στα ονόματα των συχνά θεωρούμενων “μικρών” ή “τεχνικών” βραβείων (αυτό είναι μια άλλη κοσμική αδικία με την οποία θα ασχοληθούμε μια άλλη φορά), ακούστηκε επιτέλους και το όνομα του Deakins – κι αυτός ανέβηκε στην σκηνή για να το παραλάβει με τον πιο γλυκό τρόπο ever, επιθυμώντας να το μοιραστεί συγκινητικά με την επί 27 χρόνια συζυγό του James Ellis. Γι’ αυτό κι εμείς αποφασίζουμε να τιμήσουμε τον 68χρονο Deakins, κοιτάζοντας προς τα πίσω την σχεδόν 40χρονη πορεία του πίσω και γύρω από τις κάμερες ώστε να θυμηθούμε τις 10 καλύτερες στιγμές του – προσθέτοντας στο τέλος εν είδει bonus την πιο εντυπωσιακή σκηνή της ταινίας που τον οδήγησε στο Όσκαρ.
