Ο Ζιάντ Ντουεϊρί είναι συνυπεύθυνος για πολλά και όμορφα κινηματογραφικά πονήματα των 90s, ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονται τα οφθαλμόλουτρα που ακούν στα ονόματα Pulp Fiction και Reservoir Dogs. Αναλαμβάνοντας με μεγάλη επιτυχία μια σειρά από υποστηρικτικούς ρόλους σε παραγωγές όπως τις παραπάνω, μπόρεσε να κερδίσει την εμπιστοσύνη δυο γαλλικών στούντιο για να γυρίσει την πρώτη δική του ταινία. Το The Attack λαμβάνει χώρα στο Ισραήλ, και συγκεκριμένα προσπαθεί να εισαγάγει τον θεατή σε δύο κόσμους εντός του, αυτόν του αστικού Τελ Αβίβ και αυτόν μιας φτωχής πόλης στα όρια του κράτους, κατοικούμενης κυρίως από Άραβες, κέντρο επιχειρήσεων μιας πολιτικής ένοπλης οργάνωσης.

Το μπακγκράουντ όλων αυτών είναι η ιστορία του Αμίν Τζαφάαρι, ενός Άραβα, καταξιωμένου γιατρού που ζει, δουλεύει, πλουτίζει και δοξάζεται στο Τελ Αβίβ. Μία μέρα σαν όλες τις άλλες, ο Αμίν μαθαίνει ότι η γυναίκα του συμμετείχε σε μια βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας σε ένα εστιατόριο με 19 νεκρούς, ανάμεσά τους και μικρά παιδιά. Μετά το τραυματικό σοκ, ο Αμίν ξεκινάει για τη Νεμπλούς, όπου προσδοκά να βρει απαντήσεις για τα πώς και τα γιατί των πολιτικών ενεργειών που οδήγησαν στο θάνατο της γυναίκας του.

Αν διαβάσατε την παραπάνω παράγραφο, τότε είναι μάλλον περιττό να δείτε και το πρώτο μισό της ταινίας. Αυτό γιατί, μέχρι ο Αμίν να καταφέρει να κάνει τα πρώτα βήματα προς την εύρεση των απαντήσεων που γυρεύει, τα πάντα εντός της ταινίας είναι όσο πιο διεκπεραιωτικά γίνεται. Στην κορύφωση της πλοκής οδηγούμαστε μέσω μιας κλασικής αστυνομικής, σκοτεινής και άνευρης σκηνοθεσίας που, χωρίς, είναι η αλήθεια, να υποπίπτει σε κάποιο σφάλμα πέραν του κακού κοψίματος σε ελάχιστα σημεία, δεν έχει απολύτως τίποτα το καινούριο να προσφέρει. Το χιλιοδοκιμασμένο στήσιμο που θα μπορούσε να είναι προϊόν μιας γεννήτριας από φόρμες του είδους, ακόμα και άρτια εκτελεσμένο, προκαλεί μόνο χασμουρητά και μετράει αρνητικά με ολοένα και περισσότερο βαρύνουσα σημασία όσο χρησιμοποιείται ξανά και ξανά.

Στο δεύτερο μισό της ταινίας τα πράγματα αλλάζουν. Ο Ντουεϊρί καταφέρνει εκεί πράγματι να δώσει ένα ψυχογράφημα των μεγάλων και μικρών κοινωνιών που βάζει στο μικροσκόπιο, έστω και αναφορικά με ορισμένα μόνο στοιχεία τους. Πράγματι, μπροστά από την κάμερα μπαίνουν αναπαραστάσεις ανθρώπων και πολιτιστικών παραδειγμάτων που αποπνέουν μια ιδιαίτερα πραγματική εντύπωση. Μακριά από στερεότυπα και κούφια ανθρωποείδωλα, η ταινία καταφέρνει να διατηρήσει μια διεισδυτική ματιά κυρίως στους μηχανισμούς δικαίωσης και αυτοσυνέπειας που κάθε ένα από τα αντίπαλα στρατόπεδα κρατά για τον εαυτό του, παρουσιάζοντάς μας αποσπασματικά μια σειρά από ιστορίες που, προσωπικά, μου φάνηκαν τόσο άκρως ρεαλιστικές, όσο και προϊόν σοβαρής κινηματογραφικής έρευνας που φάνηκε να αποφεύγει μαεστρικά λάθη στερεοτυπισμού, να μην υποπίπτει σε ευκολίες και κενοφανή αποφθεύγματα.

Όμως κάθε προσέγγιση που προσπαθεί να κρατηθεί μακριά από κάθε θέση, φοράει και έναν κορσέ ανάλογα στενό του μεγέθους της ουδετερότητάς της. Έτσι το The Attack παραμένει αδιάφορο και ίσως κωμικό στον τρόπο με τον οποίο τελειώνει, με χιλιάδες αναπάντητα ηθικά και πολιτικά ερωτήματα, με τρόπο που όχι μόνο δεν προκαλεί τον θεατή να εμπλακεί σε έναν βαθύτερο πολιτικό στοχασμό γύρω από τα ζητήματα που παρακολούθησε, αλλά μάλλον εμφορούμενο έναν ευαγή ανθρωπισμό, του τύπου των καλλιτεχνικών δηλώσεων γύρω από έναν γενικό και αόριστο παγκόσμιο αφοπλισμό, τερματισμό της βίας και τη ρηχότητα που αυτά συνεπάγονται.

Εν τέλει το The Attack είναι μια ταινία ποιοτικά, τακτοποιημένα και βαρετά γυρισμένη, που καταφέρνει ανά περιόδους να κεντρίσει το ενδιαφέρον σε επί μέρους ζητήματα. Θα έχει ξεχαστεί πολύ σύντομα.