Πριν δύο χρόνια ακριβώς, φίλες και φίλοι, βρισκόμασταν ξανά στο Φεστιβάλ Βερολίνου χωρίς να έχουμε ιδέα για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει από τις αρχές του 2020 κι έπειτα. Τότε ο covid ήταν ακόμα κάτι που συνέβαινε στην άλλη πλευρά του πλανήτη, κι οι λιγοστοί άνθρωποι που φόραγαν μάσκες στις προβολές της Berlinale έμοιαζαν σχεδόν γραφικοί στα αθώα τότε μάτια μας. Εδώ και δυο χρόνια λοιπόν, που η ζωούλα μας έχει γίνει άνω κάτω, ένα από τα πράγματα που μας έχουν προβληματίσει περισσότερο σε αυτό το site είναι το πώς θα μοιάζει πλέον η κοινωνική εμπειρία του κινηματογράφου στη νέα κανονικότητα που διαμορφώνεται. Και δεδομένου ότι το κινηματογραφικό φεστιβάλ είναι η πιο πυκνή, παλλόμενη, ζωηρή και μητροπολιτική εκδοχή αυτής της εμπειρίας, έχουμε επιχειρήσει να επεξεργαστούμε ουκ ολίγες φορές το φαινόμενο-φεστιβάλ στην covid εποχή, συζητώντας για off season, open air ή online μορφές του. Το τελευταίο εξάμηνο, μετά τις καλοκαιρινές Κάννες και τη φθινοπωρινή Βενετία, τα κινηματογραφικά φεστιβάλ δείχνουν κάααπως έτοιμα να επανέλθουν στην πρότερη ζωντάνια, βαβούρα και αίγλη τους. Κι η επόμενη στάση είναι η διοργάνωση που αποτελεί το τρίτο όνομα στην τριάδα των μεγαλύτερων φεστιβάλ του πλανήτη. Μετά τις κειμενικές και οπτικοακουστικές ανταποκρίσεις μας από τα εξωτικά εδάφη της Βενετίας και της Θεσσαλονίκης, τώρα έρχεται η σειρά της 72ης Berlinale να μας φιλοξενήσει στην ζεστή αγκαλιά του βερολινέζικου φασεϊσμού, κάτι που έχει ξανακάνει βεβαίως στο παρελθόν. Από αυτήν την Παρασκευή λοιπόν, και μέχρι το τέλος του φεστιβάλ στις 20 Φεβρουαρίου, να αναμένετε τακτικές ανταποκρίσεις με τη μορφή άρθρων, συνεντεύξεων και βίντεο που θα φιλοξενούνται στο Facebook group του Βίντεο Κλαμπ και το αντίστοιχο page του Nerdcult. Το μενού μας είναι πλέον γνωστό: φεστιβαλική κινηματογραφική ανάλυση με υφές παρτάλικου χιούμορ και νότες μπλετσικού γαστρονομικού τουρισμού (και κάποια hot takes), ενώ δεν θα λείψουν επίσης και κάποιες εκλεκτές συνεντεύξεις με δημιουργούς που θα παρουσιάσουν το έργο τους στο φεστιβάλ. Καθώς ετοιμάζουμε σιγά σιγά βαλίτσες και κάμερες για την πρεμιέρα, τσεκάρετε παρακάτω επιγραμματικά τα highlights του φεστιβάλ, ανάμεσά τους κι αρκετές ταινίες που θα διαγωνιστούν για την φετινή Χρυσή Άρκτο, ή τουλάχιστον αυτά με τα οποία σκοπεύουμε να ασχοληθούμε περισσότερο εμείς. Οι μεγάλες επιστροφές Σε αντίθεση με την Βενετία που τελευταία χρόνια έχει πάρει ταυτόχρονο αγκαζέ το Hollywood και το Netflix, το Βερολίνο κρατάει ακόμα ψηλά (συγκριτικά πάντα) την σημαία του φεστιβαλικού ρεπερτορίου. Αυτό σημαίνει πως στο πρόγραμμά του δεν θα συναντήσουμε απαραίτητα τις ταινίες που θα καταλήξουν στα Όσκαρ και τις Χρυσές Σφαίρες, αλλά περισσότερο εκείνες που θα δούμε τον υπόλοιπο χρόνο στα ελληνικά κινηματογραφικά φεστιβάλ και θα αποτελέσουν word-of-mouth επιτυχίες (αμήν) στα εγχώρια σινεμά. Θα έλεγε κανείς μέχρι και πως το μεγαλύτερο όνομα της φετινής Berlinale είναι ο ίδιος ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής της, δηλαδή ο M. Night Shyamalan, σε μια κίνηση υψηλού ρίσκου αλλά και πιθανού υψηλού reward για τη διοργάνωση. Υπάρχουν, βέβαια, κάποιες μεγάλες επιστροφές σπουδαίων δημιουργών. Ας πούμε, πρώτα και κύρια, θα δούμε την επιστροφή του Dario Argento στη μεγάλη οθόνη μετά από 10 χρόνια απουσίας. Η νέα ταινία του μεγάλου horrorμάστορα είναι το Dark Glasses, στο οποίο παρεμπιπτόντως θα πρωταγωνιστεί η κόρη του, Asia. Στο διαγωνιστικό τμήμα επίσης θα συναντήσουμε τη νέα ταινία της Claire Denis, το Both Sides of the Blade με την Juliette Binoche, έπειτα από το σύντομο αγγλόφωνο διάλειμμα που έκανε με το High Life. Να σημειώσουμε ακόμα ότι θα δούμε και το Leonora Addio, τη νέα ταινία του Paolo Taviani που είναι η πρώτη που φτιάχνει χωρίς τον αδερφό του, Vitorio, που έφυγε το 2018 από τη ζωή. Τα fan favourites Η απουσία χολιγουντιανών τίτλων δεν σημαίνει βέβαια επουδενί ότι θα λείψουν από την 72η Berlinale οι καλλιτέχνες που αγαπάει το κοινό. Η φετινή διοργάνωση σκοπεύει να τιμήσει την Isabelle Huppert με μια Χρυσή Άρκτο για τη συνολική της παρουσία στο σινεμά, ενώ θα προβληθεί κι η νέα ταινία της με τον τίτλο About Joan, ενώ θα υπάρξουν και προβολές αφιερωμένες στην μεγάλη κινηματογραφική πορεία της από τα 70s μέχρι σήμερα. Παρομοίως, θα δούμε και την νέα ταινία της Charlotte Gainsbourg, έτερη μεγάλη ευρωπαϊκή φεστιβαλική αγάπη, το The Passengers of the Night που συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα. Τέλος, κι αυτό χτυπάει ακόμα μεγαλύτερη φλέβα για το ελληνικό κοινό, η φετινή Berlinale θα προβάλει και τη νέα κινηματογραφική δημιουργία του Nick Cave, το This Much I Know to Be True, στο οποίο συνεργάστηκε για μια ακόμα φορά με τον σκηνοθέτη Andrew Dominik και το οποίο έχει σαν θέμα την μουσική του συμβίωση με τον Warren Ellis. Τα φεστιβαλικά hits Φυσικά, η καρδιά κάθε φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του χτυπάει στους τίτλους που μοιάζουν ξεχού αλλά καταλήγουν να αναδειχθούν σε low-profile κινηματογραφικά hits στο υπόλοιπο της χρονιάς. Το μεγάλο χαρτί της φετινής Berlinale είναι το Peter Von Kant του Francois Ozon, ταινία έναρξης του φεστιβάλ, το οποίο αποτελεί μια διασκευή του The Bitter Tears of Petra Von Kant του Rainer Werner Fassbinder. Δίπλα σ’ αυτό βρίσκουμε και το The Novelist’s Film, τη νέα ταινία του Νοτιοκορεάτη Hong Sang Soo, ο οποίος πέρσι και πρόπερσι πήρε αμπάριζα τα φεστιβάλ με τα The Woman Who Ran και Introduction. Επίσης, λόγω της στρατηγικά τοποθετημένης θέσης του αμέσως μετά το Sundance, το Φεστιβάλ Βερολίνου πολύ συχνά φιλοξενεί και ταινίες που ξεχώρισαν στο αμερικάνικο indie φεστιβάλ, όπως πχ συμβαίνει φέτος με το Call Jane της Phyllis Nagy και το Good Luck to You, Leo Grande της Sophia Hyde. Και μιας και είμαστε στο αγγλόφωνο ρεπερτόριο, δύο ακόμα ταινίες που αναμένεται να αγαπηθούν στο φεστιβάλ είναι το Against the Ice του Peter Flinth (έχει αγοραστεί ήδη προκαταβολικά από το Netflix για Μάρτιο) και το The Outfit του Graham Moore που θα κυκλοφορήσει τον ίδιο μήνα στις αίθουσες. Οι προσωπικές αδυναμίες Αν με ρωτάτε προσωπικά, πάντως, οι βασικοί λόγοι που ανυπομονώ για την Berlinale (οκ μαζί με τον Argento <3) είναι άλλοι, κι αφορούν κινηματογραφικές αδυναμίες που έχω εδώ και χρόνια. Μεγαλύτερη από αυτές είναι ο Peter Strickland (φίλος του site άλλωστε), ο οποίος μέχρι τώρα μας έχει δώσει εκπληκτικά δείγματα φετιχιστικού τρομοσινεμά με ταινιάρες σαν το Berberian Sound Studio και το In Fabric, και φέτος επιστρέφει με το μαγειρικό (!) thriller Flux Gourmet. Αντίστοιχα, ανυπομονώ να δω το Incredible But True, τη νέα ταινία του υπέροχου Γάλλου weirdo Quentin Dupieux, γνωστότερου με το μουσικό ψευδώνυμο Mr. Oizo, αλλά και το επίσης γαλλικό Coma του Bertrand Bonnello που πριν μερικά χρόνια σκηνοθέτησε το αναζωογονητικά edgy Nocturama. Ψήνω επίσης το Coma του συνήθους φεστιβαλικού υπόπτου Denis Cote, όπως επίσης και το καραντινο-ντοκιμαντέρ North Terminal που γύρισε στη γενέτειρά της στην Αργεντινή η αγαπημένη Lucrecia Martel. Α, και λόγω θέματος θα είμαι πρώτη γραμμή στο Brainwashed: Sex-Camera-Power της Nina Menkes. Το ελληνικό σινεμά Για κλείσιμο, έχουμε επίσης τρεις ελληνικές συμμετοχές, η πρώτη εκ των οποίων είναι το Η Πόλη και η Πόλη των Σύλλα Τζουμέρκα και Χρήστου Πασσαλή (η προηγούμενη ταινία του πρώτου, το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών, είχε επίσης κάνει πρεμιέρα στη Berlinale πριν 3 χρόνια) με θέμα την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης, έχοντας παρουσιαστή για πρώτη φορά το περασμένο καλοκαίρι σε μορφή εικαστικής εγκατάστασης με τρεις οθόνες σε ταυτόχρονη προβολή στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Και τέλος-τέλος, στο μικρού μήκους πρόγραμμα της Berlinale θα βρούμε και τα Memoir of a Veering Storm και Το Βανκούβερ που σκηνοθέτησαν οι Σοφία Γεωργοβασίλη και η Άρτεμις Αναστασιάδου αντίστοιχα.
