Δεν θα κουραστούμε να το λέμε: το κινηματογραφικό καλοκαίρι (ναι, ακόμα καλοκαίρι έχουμε, υπάρχει καμιά αντίρρηση;) σώζεται πάντα από τις επανεκδόσεις. Ειδικότερα, σώζεται από τις ενδιαφέρουσες επανεκδόσεις που κάνουν το βήμα παραπάνω και δεν σερβίρουν ξανά και ξανά τους ίδιους χιλιοπαιγμένους τίτλους. Ας πούμε, το 2020, που η σοδειά νέων ταινιών ήταν ισχνή και η χαρμάνα από την καραντίνα της άνοιξης ήταν δυσβάσταχτη, μας έφερε στα θερινά σινεμά πλήθος κλασικών ταινιών που περίμεναν να (επαν)ανακαλυφθούν και να (επαν)εκτιμηθούν. Όλως τυχαίως, κοιτώντας τα νούμερα του ελληνικού καλοκαιρινού box office, αυτές είναι κι οι ταινίες που προτίμησε περισσότερο το κοινό. Ανάμεσα στους διάφορους σπουδαίους σκηνοθέτες που έχουν την τιμητική τους κάθε καλοκαίρι μέσω τον επανεκδόσεων ιδιαίτερη θέση κατέχει ο Ingmar Bergman. Για την ακρίβεια, ο μεγάλος Σουηδός συνδυάζει δύο στοιχεία που τον κάνουν σταθερά ιδανικό γι’ αυτήν την δουλειά. Πρώτον, ανήκει μόνιμα στους αγαπημένους του ελληνικού σινεφιλικού κοινού, σε βαθμό που το όνομά του να αποτελεί αιώνια εγγύηση. Δεύτερον, έχει μια τεράστια φιλμογραφία που σε καλεί διαρκώς να την εξερευνήσεις και να βρεις κάτι καινούριο, ακόμα κι αν νομίζεις ότι την κατέχεις καλά. Ήδη τον Ιούλιο είδαμε το θρυλικό Περσόνα στη μεγάλη οθόνη, την ώρα που περιμένουμε κι ένα αμερικάνικο remake για τις Σκηνές από έναν Γάμο, και τώρα έρχεται το Πρόσωπο με Πρόσωπο που από σήμερα αρχίζει να προβάλλεται στα ελληνικά σινεμά σε διανομή της Weird Wave. Γυρισμένο το 1976, λίγο πριν την σύντομη απόπειρα του Bergman να χωθεί στην αμερικάνικη κινηματογραφική παραγωγή, το Face to Face είναι σήμερα μια από τις μάλλον λιγότερο διάσημες και περισσότερο υποτιμημένες ταινίες του δημιουργού, αλλά στην εποχή του είχε αναγνωριστεί τα μάλα. Όχι μόνο κέρδισε την Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας, αλλά ήταν και μία από τις μόλις τρεις φορές που ο Bergman ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Σκηνοθεσίας (προς ντροπή της Ακαδημίας, δεν το κέρδισε ποτέ). Συνεχίζοντας την παράδοση των ταινιών του που εξερευνούν κινηματογραφικές γυναίκες που βρίσκονται στα όρια, από το προαναφερθέν Περσόνα μέχρι το Κραυγές και Ψίθυροι ή το Μέσα απ’ τον Σπασμένο Καθρέφτη, το Πρόσωπο με Πρόσωπο βρίσκει την κλασική μπεργκμανική πρωταγωνίστρια Liv Ullmann σε ένα ακόμα ψυχολογικό θρίλερ δωματίων με μυστηριακή ατμόσφαιρα και αύρα τρόμου στην ατμόσφαιρα. Ξέρετε, μιλάμε γι’ αυτό το στυλ γυναικοκεντρικού τρόμου που έχει επηρεάσει τόσο πολύ τους σύγχρονους horror δημιουργούς. Στα βασικά στοιχεία της πλοκής, παρακολουθούμε μια ιστορία ζωής, έρωτα και θανάτου. Εξάλλου, ο ίδιος ο Bergman πίστευε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από αυτήν την τριάδα. Εδώ, η διακεκριμένη ψυχίατρος Τζένι Ίσακσον είναι παντρεμένη με τον επίσης επιτυχημένο ψυχίατρο Έρικ. Ο φόρτος εργασίας και μια σειρά από γεγονότα ταράζουν την ψυχική ηρεμία της και την οδηγούν σε νευρικό κλονισμό. Η Τζένι εμφανίζει σημάδια ψύχωσης, με ψευδαισθήσεις και οράματα που δυσκολεύουν τις καθημερινές της ασχολίες, και θέτουν σε κίνδυνο την ίδια της τη ζωή.
