Πράγματα που πρέπει να γνωρίζετε για το Witcher Η νέα πολυσυζητημένη μετριότητα σειρά του Netflix, είναι βασισμένη στα πολωνικά βιβλία φαντασίας Wiedzmin (Witcher αγγλιστί) του Andrej Sapkowski. Ο Andrej μπορεί να είναι πολύ καλός συγγραφέας, αλλά από επιχειρηματική σκέψη δεν πολυσκαμπάζει, γιατί το 2007 πούλησε για ένα κομμάτι ψωμί τα δικαιώματα των βιβλίων του στην CD PROJECT RED που ανέλαβε να δημιουργήσει τη σειρά παιχνιδιών The Witcher. Δεν ζήτησε ποτέ ποσοστό επί των πωλήσεων, πιστεύοντας ότι τα παιχνίδια θα πάνε άπατα. 13 χρόνια μετά και 40.000.000 πωλήσεις αργότερα, αποφάσισε να μην κάνει το ίδιο λάθος με το Netflix, αν και δήλωσε χαριτολογώντας ότι η μόνη του εμπλοκή με την παραγωγή της σειράς είναι να σταματήσει τον Ed Sheeran να τραγουδήσει σ’αυτή (μια μικρή μπηχτή στον φίλο του τον George R.R. Martin). Ο Sapkowski είχε δηλώσει παλιότερα ότι ένα video game δεν μπορεί να πει με ωραίο τρόπο μια ιστορία. Ειρωνικά, τα video games του Witcher, και ιδιαίτερα το αριστουργηματικό 3ο μέρος, το οποίο έχει μαζέψει ό,τι βραβείο κυκλοφορεί και θεωρείται ένα από τα καλύτερα games όλων των εποχών, μεταφέρουν το κλίμα των βιβλίων πολύ καλύτερα απ’ό,τι το κάνει η σειρά. This is not the GoT you’re looking for Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το Witcher ΔΕΝ είναι το νέο Game Of Thrones. Δεν χρειάζεται να είναι και δεν θα έπρεπε να είναι. Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν μπορεί να είναι Game of Thrones, αφού όπως αποδείχτηκε από τις τελευταίες σεζόν, ούτε το ίδιο το Game of thrones δεν μπορεί να είναι Game of Thrones. Το ορίτζιναλ υλικό (τα βιβλία του Andrej Sapkowski) απέχει αρκετά από τα αντίστοιχα του Martin. Αν και αυτά καταπιάνονται με ενήλικα και δύσκολα θέματα όπως η πολιτική των βασιλείων, ο ρατσισμός απέναντι στις μη-ανθρώπινες ράτσες, το σεξ, τα ναρκωτικά κλπ. Βασίζονται πολύ περισσότερο στους μύθους και θρύλους της ανατολικής Ευρώπης, αντίθετα με το A Song Of Ice And Fire, το οποίο είναι ένα ανακάτεμα της μεσαιωνικής ιστορίας με λίγα fantasy στοιχεία. Η σειρά, η οποία μπλέκει μεταξύ τους διάφορες ιστορίες από τα πρώτα βιβλία του Wiedzmin, δεν διδάσκεται τίποτα από το φιάσκο των τελευταίων σεζόν του GoT και αποφασίζει να πετάξει έξω όλα τα ενήλικα στοιχεία, για να παρουσιάσει μια πολύ πιο φλατ, νερωμένη και επιφανειακή βερσιόν της ιστορίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι η σειρά δεν είναι διασκεδαστική ή δεν βλέπεται ευχάριστα, αλλά δεν είμαι κριτικός για να γράψω μια ισορροπημένη ανάλυση της σειράς, είμαι απλά ένας τύπος που γκρινιάζει στο ίντερνετ για τα κακώς κείμενα σειρών και ταινιών, για να καταλήξει πάντα στο ότι ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ. Καληνότσες Γκέραλτ Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, το μεγαλύτερο και βασικότερο πρόβλημα της σειράς είναι ότι δεν έχει ενιαία αισθητική. Η μία σκηνή μπορεί να είναι εξαιρετικά γυρισμένη (η σφαγή στο Μπλάβικεν πχ. είναι μια από τις ωραιότερες χορογραφίες μάχης που έχουμε δει) και στην επόμενη τα σκηνικά να μοιάζουν δανεισμένα από «του Κουτιού τα παραμύθια». Είναι σαν κάποιες σκηνές να γυρίστηκαν από το «καλό συνεργείο» και μόλις τελείωσαν τα λεφτά, η υπόλοιπη σειρά να γυρίστηκε από «ένα ξαδερφάκι μου που έχει δική του μηχανή και θα στο κάνει με τα μισά». Χάιλαϊτ κιτσαριού, που θα απέρριπτε ακόμα και το συνεργείο της ΧΕΝΑ, το παλάτι στο οποίο γίνεται ο χορός των ηγετών των διαφόρων βασιλείων με τις sorceresses, που θυμίζει φουτουριστικό χορό αποφοίτων σε high school comedy του 80. Οι ίδιες ανισότητες και αδυναμίες που υπάρχουν σε κάθε τεχνικό κομμάτι της σειράς, από τη σκηνοθεσία, ως το μοντάζ κι από τη φωτογραφία ως τα σκηνικά, υπάρχουν και στο σενάριο. Το «σενάριο» Σκηνή από τη σειρά: Ο βάρδος Γιάσκιερ (θέε μου πόσο τον μισώ) είναι σε ένα πανδοχείο και μιλάει με τους θαμώνες. Ένας από αυτούς λέει ότι είδε ένα κήτος να καταπίνει τον Γκέραλτ. Λίγα λεπτά αργότερα ο Γκέραλτ εμφανίζεται καλυμμένος με αίματα και εντόσθια. Αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό, όμως οι σεναριογράφοι θεωρούν εσένα αγαπητέ μου θεατή της σειράς τόσο χαζό που βάζουν τον Γκέραλτ να πει «Με είχε καταπιεί το τέρας, αλλά έσκισα την κοιλιά του και βγήκα». Σε άλλο επεισόδιο, ένας ιππότης σηκώνεται πιάνοντας την κοιλιά του και αφήνοντας ηχηρές κλανιές .Φεύγει τρέχοντας από την φωτιά γύρω από την οποία τον είχαν προειδοποιήσει να μην φάει ένα συγκεκριμένο κομμάτι κρέατος, το οποίο τελικά έφαγε. Καθώς φεύγει λέει «Πρέπει να πάω να χέσω», ίσως γιατί σε κάποιο τρίχρονο που παρακολουθεί τη σειρά δεν ήταν αρκετά φανερή η πρόθεσή του. Οι διάλογοι είναι τόσο κλισέ που τις μισές φορές μπορεί κάποιος να τους συμπληρώσει μόνος του, όμως λέγονται με τέτοιο τρόπο που να δίνεται η εντύπωση ότι αυτά που λέγονται είναι πολύ βαρύγδουπα και σημαντικά. Μιλάμε για επίπεδο «Οποιος βιάζεται…» παύση, δραματική μουσική, κοίταγμα στην κάμερα «…σκοντάφτει!» Και που είναι το κακό με αυτό; Θα μου πείτε. Διασκέδαση για όλη την οικογένεια. Απλό ωραίο διασκεδαστικό σεναριάκι. Οχι, οχι, οχι αγαπητοί μου φίλοι. Οι διάλογοι μπορεί να απευθύνονται σε τρίχρονα, ο τρόπος που δίνεται η γενικότερη ιστορία απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε όσους έχουν διαβάσει όλα τα βιβλία, αφού οι σεναριογράφοι της σειράς για κάποιον περίεργο λόγο, αποφασίζουν να μπλέξουν διαφορετικά timelines και να πουν μια ιστορία η οποία είναι φτιαγμένη και δομημένη από την οπτική του Γκέραλτ, χωρισμένη σε τρεις διαφορετικούς P.O.V. χαρακτήρες. Αυτό λειτουργούσε στο GoT, γιατί το GoT ήταν γραμμένο έτσι. Στο Witcher είναι ένα ατελείωτο μπλέξιμο το οποίο δυσκολεύει ακόμα κι αυτούς που ήδη ξέρουν τα γεγονότα από τα βιβλία και τα παιχνίδια. «FUCK!» – Geralt of Rivia Οι χαρακτήρες από την άλλη είναι τελείως φλατ, και οι ερμηνείες των δεύτερων ρόλων κάποιες φορές κωμικά κακές. Οι πρωταγωνιστές είναι (πέρα από eye candy) πολύ καλοί ηθοποιοί, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό όταν το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι τόσο μέτρια. Ο Henry Cavill παίζει τον Γκέραλτ σαν μίμηση του ήρωα του βιντεοπαιχνιδιού. Οποιοδήποτε βάθος από τον χαρακτήρα έχει αφαιρεθεί, αφήνοντας τον γητευτή των βιβλίων, μια τραγική καταραμένη φιγούρα που είναι καταδικασμένος να βοηθάει τους ανθρώπους που τον μισούν, μόνο με τα στοιχεία που τον κάνουν κάποιου είδους μεσαιωνικού υπερήρωα και είναι όντως ενδιαφέρον ότι ο ηθοποιός που έπαιξε τον Superman με μουστάκι καλείται να παίξει ενός είδους μεσαιωνικού Batman με περούκα. Αντίστοιχα κι ο χαρακτήρας της Γιέννεφερ έχει παρουσιαστεί με τέτοιο τρόπο, ειδικά μέσα από τα time jumps που κάνει η ιστορία, που δεν καταλαβαίνεις ποτέ τα κίνητρά της και πώς η εκπαίδευσή της την άλλαξε από παραμορφωμένη χωριάτισσα (Τι τρέχει Κωστάκη; Σε γουστάρει η Γιέννεφερ;) στην πανίσχυρη sorceress. Και ο Jasker; Ο βάρδος που κάνει τον Jar Jar Binks να φαίνεται καλοσχεδιασμένος χαρακτήρας με ώριμο χιούμορ, αποτελεί μια από τις χειρότερες προσπάθειες για comic relief, και το μόνο relief που θα σε κάνει να νιώσεις είναι όταν κάτι τον χτυπάει στο κεφάλι και αναγκάζεται να το βουλώσει για λίγο. Και αυτό δεν χρεώνεται βέβαια στον ηθοποιό, ο οποίος προφανώς κάνει πολύ καλά αυτό που του έχει ζητηθεί. Αν και τα βιβλία και το video game χρησιμοποιούν χιούμορ, αυτό το χιούμορ είναι ταιριαστό και υπέροχα σκοτεινό. Αντίθετα, οι μόνες φορές που το Netflix Witcher είναι αστείο, είναι σε σκηνές που δεν έχει πρόθεση να είναι. Dark ή Camp; Κι εδώ είναι το μεγάλο ερωτηματικό της σειράς. Η σειρά είναι campy, επίτηδες κιτς και χαζοχαρούμενη; Αν η απάντηση σ’αυτά τα ερωτήματα είναι ναι, τότε μεγάλο μπράβο τα καταφέρνει πολύ καλά. Σίγουρα όταν τη δεις με μια τέτοια διάθεση, και χωρίς να έχεις προσδοκίες να μείνει πιστή στην ατμόσφαιρα των βιβλίων, τότε θα περάσεις μια χαρά. Το κακό είναι ότι, αντίθετα με τη Xena στην οποία είναι εμφανές ότι η ίδια η σειρά κάνει παρωδία του εαυτού της όταν τη βάζει αρχαίους Έλληνες να παίζουν μπάσκετ με έναν δεινόσαυρο (τυχαίο παράδειγμα, δεν ξέρω αν έχει γίνει, αλλά θα μπορούσε) το Witcher δεν έχει μια ξεκάθαρη τέτοια κατεύθυνση. Υπάρχουν σημεία που μοιάζει να θέλει να ακολουθήσει το ατμοσφαιρικό storytelling του βιβλίου και μετά από μια σκηνή μοιάζει να παρωδεί τον εαυτό της. Για παράδειγμα μπορεί ένας χαρακτήρας να πει κάτι αναχρονιστικό του τύπου «που νομίζεις ότι είσαι, σε σπα;» από το πουθενά να αλλάξει τελείως το ύφος από HBO σε Star Κυριακή μεσημέρι. Τίποτα δεν σε κάνει να αναρωτιέσαι για το ποια ακριβώς κατεύθυνση θέλει να πάρει τελικά αυτή η σειρά περισσότερο, από το τέλος του 2ου επεισοδίου, στο οποίο ο Joxer Jaskier (τον μισώ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ!) ξεκινά από το πουθενά να τραγουδάει ένα τελείως αταίριαστο με το ύφος της εποχής κομμάτι που θυμίζει Tenacious D να παρωδούν Manowar. Ακόμα κι αν δεν έχετε δει τη σειρά, σίγουρα το’χετε πετύχει σε κάποιο meme. Τoss a coin to your Witcher https://www.youtube.com/watch?v=VMqVrKoLQt4 To κομμάτι είναι κακό. Όλοι μας το ξέρουμε ότι είναι κακό. Οι στίχοι είναι ακόμα χειρότεροι (τι σκατά είναι το Valley of Plenty;). Κι όμως από τη στιγμή που θα το ακούσεις θα είναι μέσα στο κεφάλι σου για πάντα, κάνοντας έτσι το «Toss A Coin To Your Witcher», το «Πουλάκι Τσίου» της σεζόν 2019 – 2020. Οι άπειρες, ακόμα χειρότερες, metal διασκευές του στο YouTube δείχνουν βέβαια ότι το κομμάτι αυτό έχει ρεύμα. Το ίδιο και η ηλεκτρική καρέκλα, αλλά δεν ξέρω τι από τα δύο είναι χειρότερο. Καθώς παίζει λοιπόν αυτό το περίεργο κομμάτι, υπάρχει ένα θριαμβευτικό μοντάζ στο οποίο εκτός των άλλων δείχνει τη Yennefer να σκουπίζει κάτι χέλια, έναν τοίχο που αναβοσβήνει, και άλλες εκπληκτικά βαρετές και underwhelming σκηνές, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι αν αυτό που βλέπεις είναι παρωδία, ή απλά κακή προσπάθεια για κάτι επικό. Δεν θα μάθουμε ποτέ, αλλά ελπίζω οι showrunners να διαλέξουν μια κατεύθυνση και να την ακολουθήσουν στις επόμενες σεζόν. Σε άλλον έναν θρίαμβο της ειρωνείας, κανένας δεν πετάει κέρματα στον Witcher, αντίθετα όλοι έχουν ένα πουγγί το οποίο είναι πάντα γεμάτο με ΤΟ ΑΚΡΙΒΕΣ ΠΟΣΟ που ζητάει ο Γκέραλτ, ακόμα κι αν πρώτα έχει προηγηθεί παζάρι. Μιλάμε για τρομερή προνοητικότητα. Για ποιον είναι τελικά αυτή η σειρά; Αν και δεν πλησιάζει ούτε για πλάκα την ποιότητα των videogames και των πρώτων βιβλίων, για κάποιον που δεν έχει όρεξη να επενδύσει την ώρα που απαιτούν αυτά και θέλει να δει κάτι πολύ χαλαρό, ή για κάποιον που έχει βάλει τις εργατοώρες στον κόσμο του Witcher και θέλει να δει μια προσπάθεια να αποτυπωθεί τηλεοπτικά η ιστορία, γνωρίζοντας από πριν ότι θα κατουρήσει στις προσδοκίες του, τότε ναι, τα 8 επεισοδιάκια φεύγουν νερό. Αν θέλετε μια σειρά φαντασίας που να σέβεται πολύ περισσότερο τον θεατή της, υπάρχουν πολύ καλύτερες επιλογές φέτος, όπως το The Mandalorian, το Watchmen ή το His Dark Materials.
