Είναι λίγο-πολύ γνωστό ποια είναι τα οφέλη της μικρής έναντι της μεγάλης οθόνης για έναν δημιουργό που θέλει να αφηγηθεί οπτικά μια ιστορία – πόσο μάλλον στην ώριμη περίοδο της golden era της αμερικάνικης τηλεόρασης, την οποία διανύουμε εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Τα τηλεοπτικά δίκτυα και οι streaming πλατφόρμες, σε γενικές γραμμές, τείνουν να δίνουν μεγαλύτερες δημιουργικές ελευθερίες σε σχέση με τα μεγάλα studios, τα budgets ρέουν πλέον άφθονα, το εκτενές format μίας ή περισσότερων σεζόν δίνει το περιθώριο μιας πολύπλευρης αφήγησης και μιας ουσιαστικής επεξεργασίας των χαρακτήρων ή των θεμάτων. Τα αρνητικά είναι εξίσου αυταπόδεικτα βέβαια και μακροπρόθεσμα έχουν δείξει τα όρια της ασταμάτητης παραγωγής σειρών – αυτά έχει πάντα η βιομηχανία της ψυχαγωγίας. Για παράδειγμα, όμως, συμβαίνει συχνά μια κινηματογραφική παραγωγή, που θέλει να πει μια βιογραφική ιστορία ή μια ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, να αναγκάζεται ή επιλέγει να στριμώξει πράγματα, να στρογγυλέψει πράγματα, να αναπαραστήσει υπερβολικά σχηματικά τους ανθρώπους και εν γένει να αδικήσει το υλικό που στοχεύει να ζωντανέψει στην οθόνη. [%contentAd%] Για να το πούμε κι αλλιώς: θα μπορούσε να ήταν ταινία το The Sopranos ή το The Wire; Θα κατάφερναν να διατηρήσουν τον πυρήνα τους ή θα κατέληγαν κάτι εντελώς διαφορετικό; Ε, το δεύτερο, προφανώς. Με λίγα λόγια, οι δραματικοί κανόνες της μικρής και της μεγάλης οθόνης είναι διαφορετικοί – κι είναι μέγα ζητούμενο να διερευνηθούν πλήρως οι δυνατότητες που προσφέρει η καθεμιά. Κι όπως γράφαμε και με αφορμή το φετινό Maniac του Netflix, κατά μία έννοια, η δομή της μίνι σειράς αποτελεί την αποθέωση του μέσου, την αποθέωση της τηλεοπτικής αφήγησης: μια μίνι σειρά που έχει μια προγραμματισμένη αρχή κι ένα προγραμματισμένο τέλος, μια αυτοτελή και συνεκτική αφήγηση, έναν δικό της διακριτό ρυθμό και ύφος καθ’ όλη την διάρκεια της – μια τέτοια μίνι σειρά μπορεί να αποτελέσει θείο τηλεοπτικό δώρο. Μια τέτοια σειρά, και μάλιστα σχεδόν από το πουθενά, είναι και το Escape at Dannemora, το οποίο σκηνοθέτησε ο Ben Stiller κι έγραψαν οι Brett Johnson και Michael Tolkin για λογαριασμό του Showtime. Το Escape at Dannemora λοιπόν, που κάνει πρεμιέρα στην COSMOTE TV την Δευτέρα 19 Νοεμβρίου, αφηγείται την πραγματική ιστορία της απόδρασης δύο ανθρώπων από την φυλακή υψίστης ασφαλείας Clinton της Νέας Υόρκης το 2015. Η απόδραση των δύο ανδρών, αμφότερων καταδικασμένων για φόνο, τράβηξε φυσικά τα φώτα της δημοσιότητας τόσο για το απίστευτο της απόδρασης όσο και για το ανθρωποκυνηγητό που ακολούθησε, αλλά και για το γεγονός της εμπλοκής μιας γυναίκας εργαζόμενης στη φυλακή, η οποία εμπλεκόταν σεξουαλικά και με τους δύο. Ναι, είναι μια ιστορία τρομερή – αλλά αυτό από μόνο του ποτέ δεν εγγυάται και μια καλή κινηματογραφική ή τηλεοπτική αναπαράσταση. Από την μία πλευρά, οι δύο σεναριογράφοι της σειράς έχουν μια αξιοσημείωτη εμπειρία πίσω τους, με τον Johnson να έχει προϋπηρεσία στο Mad Men και τον Tolkin να έχει υπογράψει τόσο το μυθιστόρημα όσο και το σενάριο του εξαιρετικού The Player του Robert Altman. Από την άλλη, κι αυτό συνήθως δεν τονίζεται όσο του αξίζει, ο Ben Stiller είναι ένας ικανότατος πλην άνισος σκηνοθέτης που έχει στο βιογραφικό του ταινίες που ξεκινάνε από το Gen-X εικόνισμα του Reality Bites, περνάνε από την σκοτεινή καλτίλα του The Cable Guy και φτάνουν μέχρι την φρενήρη κωμωδία του Zoolander και του Tropic Thunder. Κυρίως, όμως, η σειρά καταφέρνει να ζωντανέψει την ιστορία της απόδρασης από την φυλακή Clinton μέσα από ένα εκ των πιο εντυπωσιακών καστ που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια – ακόμα και για τα δεδομένα της σύγχρονης big budget τηλεόρασης. Οι δύο κατάδικοι ενσαρκώνονται από τους πάντα υπέροχους Benicio del Toro και Paul Dano, ενώ την υπάλληλο της φυλακής υποδύεται η πολυαγαπημένη Patricia Arquette του True Romance, του Lost Highway και του Boyhood – σε μια ερμηνεία που θα είναι οριακά εγκληματικό να μείνει αβράβευτη. Και ναι, τόσο η γραφή των Johnson-Tolkin όσο και η σκηνοθεσία του Stiller αφήνουν την ουσία των χαρακτήρων να αναπνεύσει μέσα από τις ερμηνείες του πρωταγωνιστικού trio, σε βαθμό που πλέον η αλήθεια των ανθρώπων στην οθόνη να αποκτάει διαφορετική κι ανεξάρτητη ζωή από την αλήθεια των ανθρώπων που έδρασαν σε πραγματικό τόπο και χρόνο έξω από την οθόνη – όπως συμβαίνει σε κάθε αντίστοιχη κινηματογραφική ή τηλεοπτική απόπειρα που κρίνεται πετυχημένη, από τις πιο μεγαλεπήβολες βιογραφικές παραγωγές του Hollywood μέχρι τα ανεξάρτητα κινηματογραφικά δράματα που ζωντανεύουν ιστορίες καθημερινών ανθρώπων. [%contentAd2%] Δεδομένης της πυκνότητας των γεγονότων που αναπαριστά το Escape at Dannemora, οι 8 ώρες τηλεοπτικού χρόνου ίσως μοιάζουν περιττές εκ πρώτης όψεως. Βέβαια, η σειρά δίνει μια αίσθηση μεγάλης άπλας που ενισχύεται και από το cinemascope format που επιλέγει ο Stiller και από την φροντίδα του σεναρίου να αφιερώσει τον απαραίτητο χρόνο στους τρεις πρωταγωνιστές τους ώστε να εξερευνήσει όσο πιο βαθιά γίνεται τον συναισθηματικό και κοινωνικό τους κόσμο. Βλέπουμε τους Richard και David να επιστρατεύουν όλη την μάτσο χαρισματικότητά τους ώστε να κατακτήσουν με οποιονδήποτε τρόπο το νέο ξεκίνημα που νιώθουν ότι τους οφείλεται. Κι από την άλλη, βλέπουμε την Tilly να αποτελεί κι η ίδια ένα μεγάλο μυστήριο για τον εαυτό της, με τα πιθανά κίνητρα για την εμπλοκή της στην απόδραση να μπλέκονται με την συνολική κι απροσδιόριστη δυσφορία της με την δουλειά, τον γάμο, την ζωή της, τα πάντα. Και στις καλύτερες στιγμές του, το Escape at Dannemora καταφέρνει να εξερευνήσει με ένταση και ευαισθησία την διαλεκτική σεξουαλικότητας και εκμετάλλευσης, επιθυμίας και ματαίωσης, που βρίσκεται στον πυρήνα του πρωταγωνιστικού τριγώνου των Arquette, del Toro και Dano. Εν τέλει, το Escape at Dannemora είναι μια απ’ αυτές τις σειρές που αποτελούν πλήρως προϊόντα της εποχής τους. Είναι εμφανές ότι οι συντελεστές μπόρεσαν να αναπτύξουν ένα 8ωρο δράμα με τον τρόπο που επιθυμούσαν, κι αυτός ο τρόπος θα ήταν αρκετά πιο δύσκολο να αγκαλιαστεί από το τηλεοπτικό περιβάλλον πριν από είκοσι χρόνια – κι είναι εμφανές ότι το πρωτοκλασάτο κινηματογραφικό καστ επενδύει τα μάλα στο ζωντάνεμα μιας ιστορίας σε μεγάλο format, όπως αντίστοιχα επένδυσε φέτος, για παράδειγμα, η Amy Adams στο Sharp Objects ή η Emma Stone στο προαναφερθέν Maniac. Το Escape at Dannemora ζητάει υπομονή από τους θεατές του, και τελικά την επιβραβεύει – διακριτικά αλλά αποτελεσματικά. Στην μεγάλη παράδοση των τηλεοπτικών prison dramas, δεν έχει το pop appeal του Prison Break ή του Orange is the New Black κι αντίστοιχα δεν έχει την καταβρόχθιση γεγονότων που έχουν οι σύγχρονες true crime σειρές. Αντίθετα, στις καλύτερες στιγμές του, έχει κάτι από την κοινωνιολογική οξύτητα του Oz και την πνιγηρή συναισθηματική ένταση του The Night Of. Και στο φόντο βρίσκεται ένα διακριτικό αλλά σαφές πολιτικό σχόλιο για την οριακή κατάσταση της βαρβαρότητας του εγκλεισμού στις αμερικάνικες φυλακές, κάτι το οποίο οι δημιουργοί είδαν με τα μάτια τους για τις ανάγκες της σειράς. Σε τελική ανάλυση, η ιστορία που αφηγείται το Escape at Dannemora είναι πραγματική, αληθινή, επιτακτική. https://www.youtube.com/watch?v=RVbOjP1Ziec
