Υπάρχουν πολλοί που θεωρούν, λανθασμένα προφανώς, ότι το binge-watching είναι μια κατάσταση παραίτησης, απραξίας, τεμπελιάς ή απουσίας έμπνευσης. Κλασική περίπτωση λάθους, θα μας επιτρέψετε να σημειώσουμε. Το εκτεταμένο και συνεχές λιώσιμο με σειρές (και μιλάμε εδώ για ώρες, μέρες, βδομάδες) δεν είναι κάτι που κάνεις απλώς αν δεν υπάρχει τίποτε άλλο να κάνεις. Όχι, φίλες και φίλοι. Είναι μια μεγάλη κι ακαταμάχητη ενόρμηση, είναι μια επιστήμη και μαζί μια τέχνη – είναι κάτι που, αν το κάνεις σωστά, μπορεί να σου δώσει την απαραίτητη πίστη στον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου ώστε να αντέξεις τις προκλήσεις και τις ευθύνες αυτού του σκληρού κόσμου, αποφεύγοντάς τες με τον πιο φαντασμαγορικό τρόπο. [%contentAd%] ΟΚ, αφού δώσαμε μια απαραίτητη (και καθόλου υπερβολική) ώθηση στο binge pride μας, ας προχωρήσουμε στο ψητό. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι που σε οδηγούν να λιώσεις με μια συγκεκριμένη σειρά έναντι μιας άλλης. Μπορεί να μιλάνε οι πάντες γι’ αυτό και να νιώσεις καυτή στον σβέρκο σου την ανάσα του λεγόμενου FOMO– του fear of missing out – και κάπως έτσι να καταλήξαμε όλοι να βλέπουμε μια ισπανική heist σειρά όπου ληστεύουν ένα νομισματοκοπείο. Από την άλλη, μπορεί η κινητήριος δύναμη του λιωσίματος να είναι η νοσταλγία, κι έτσι να συνειδητοποιείς ότι περάσανε 4 ώρες βλέποντας Εγκλήματα στο YouTube ή ότι κατέληξες να πληρώνεις Netflix για να βλέπεις Φιλαράκια με ελαφρώς καλύτερους ελληνικούς υπότιτλους από το Star. Μπορεί, βέβαια, να οδηγείσαι ξανά και ξανά στο binge-watching των ίδιων σειρών επειδή είναι το happy place σου, επειδή σου προσφέρουν μια ζεστασιά που δεν βρίσκεις αλλού. Όλοι το έχουμε αυτό – εγώ, για παράδειγμα, το κάνω με το Freaks and Geeks, το Firefly και το The Wire. Πριν, λοιπόν, μπει αυτή η ξενόφερτη ορολογία στις ζωές μας με τα streaming και τα downloading κι όλα αυτά τα διαόλια, την διαδικασία αυτήν την κάναμε συχνά με ταινίες και την ονομάζαμε απλά μαραθώνιο. Μπορεί να έπαιρνες τις ταινίες ενός σκηνοθέτη ή ηθοποιού ή franchise και να τις έβλεπες στη σειρά, είτε πρόκειται για τις τριλογίες Star Wars και Lord of the Rings είτε για τις τριλογίες Αντονιόνι και Κισλόφσκι – όλοι άνθρωποι είμαστε, όλοι αδυναμίες έχουμε. [%contentAd2%] Γι’ αυτό, εν τέλει, επειδή νοιαζόμαστε για την ευγενή τέχνη κι επιστήμη του binge-watching (κι επειδή είναι Αύγουστος, οπότε οι συνθήκες είναι ακόμα πιο ώριμες για να ενδώσουμε), είπαμε να δοξάσουμε τον δημιουργό του οποίου το έργο ενδείκνυται για λιώσιμο όσο ελάχιστα άλλα στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά κι έχει όλα όσα ψάχνουμε στο binge-watching μιας καλοφτιαγμένης, διασκεδαστικής, κολλητικής τηλεοπτικής σειράς – κι ακόμα περισσότερα. Ναι, είναι ο Άλφρεντ Χίτσκοκ και σήμερα, παρεμπιπτόντως, κλείνουν 119 χρόνια από τη γέννησή του το 1899 στα προάστια του ανατολικού Λονδίνου. Έχουμε, φυσικά, τους λόγους μας που το υποστηρίζουμε αυτό – κι οι λόγοι είναι οι εξής. Είναι ο άρχοντας της αγωνίας, είναι σχεδόν αδύνατο να βαρεθείς Εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο, φίλοι και φίλες. Αν θέλεις κάτι από ένα δυνατό λιώσιμο, πέρα απ’ το να ικανοποιήσει τις βαθύτερες εμμονικές τάσεις σου, είναι να σου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον, την αγωνία, την περιέργεια. Και μάλιστα, να είναι τόσο περίτεχνα στημένη η πλοκή ώστε να σου προκαλέσει αυτά τα αισθήματα ακόμα κι αν το έχεις ξαναδεί. Ο Χίτσκοκ δεν έχει cliffhangers και sequels, προφανώς, αλλά τα περίτεχνα πλην απλά σενάρια, η κάμερα που μιμείται το ανθρώπινο βλέμμα και το στήσιμο του πλάνου έτσι ώστε να μεγιστοποιείται το σασπένς είναι στοιχεία που εγγυώνται την καθήλωση ακόμα και στην 2η, 3η ή 4η φορά που βλέπεις μια ταινία σαν το Psycho, το Strangers on a Train ή το Vertigo. Το έργο του είναι γιγάντιο, το binging θα κρατήσει για πάντα Συνολικά, ο Χίτσκοκ έχει σκηνοθετήσει 56 ταινίες μεγάλου μήκους, απ’ τις οποίες έχουν επιβιώσει οι 52. Αυτό σημαίνει, χονδρικά, ότι για να τις δεις όλες χρειάζεσαι περίπου 100 ώρες προβολής. ΟΚ, δεχόμαστε ότι αρκετές από τις πρώτες του είναι βωβές, γεγονός που καθιστά δυσκολότερο binge-watching τους. Δεν θα πούμε ψέματα, ούτε εμείς τις έχουμε δει όλες. Επίσης, σύμφωνα με τον ίδιο, το αληθινό έργο του ξεκινάει από το The Man Who Knew Too Much του 1934. Όπως και να ‘χει, ακόμα κι αν κρατήσετε μόνο τον ώριμο Χιτσκοκ εντός του λιωσίματος, έχετε μπροστά σας καμιά 30ριά ταινίες που κυμαίνονται από “πολύ καλό” μέχρι το “αριστούργημα”. Έχει την τέλεια ισορροπία βάθους και διασκέδασης, είναι γνήσιο λαϊκό σινεμά Ανάμεσα σ’ αυτά που ήξερε να κάνει καλά ο Χίτσκοκ, ήταν και το ότι υπήρξε εξαιρετικά ικανός στο να φτιάχνει καλό κινηματογράφο για τις μάζες – κι εμείς, γιατί να το αρνηθούμε άλλωστε, ανήκουμε στις μάζες. Οι πρωτοπόρες τεχνικές του στην σκηνοθεσία συνδυάζονταν με την παρουσία των δημοφιλέστερων ηθοποιών της εποχής. Η εμπορική επιτυχία του στο box office συνδυαζόταν με την λατρεία που είχαν γι’ αυτόν οι auteurs και διανοούμενοι του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Ο Χίτσκοκ ήξερε ότι το σινεμά είναι λαϊκή τέχνη, και επιχείρησε να διευρύνει τα όριά της, κρατώντας την παράλληλα λαϊκή. Είναι ο πρωτομάστορας των easter eggs και του κλεισίματος του ματιού Ναι, ο Χίτσκοκ ήθελε να κλείνει το μάτι στους θεατές, σε πολλά επίπεδα. Μπορεί οι σύγχρονες τηλεοπτικές κωμωδίες να τελειοποίησαν τα running gags και οι ταινίες των franchises να έφτασαν το κυνήγι των easter eggs σε δυσθεώρητα ύψη, αλλά λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν με το να ψάχνεις να βρεις τις κρυμμένες εμφανίσεις του Χίτσκοκ στις ταινίες του. Για την ακρίβεια, έκανε cameo σε 39 από τις 52 επιζήσασες ταινίες του, κι ολόκληρη η λίστα βρίσκεται εδώ. Μπορείς να δεις την επιρροή του στις αγαπημένες σου ταινίες Πέρα απ’ το ότι υπάρχουν σκηνοθέτες που αποτελούν κινούμενους-φόρους-τιμής στον Χίτσκοκ (όπως οι David Lynch, David Fincher και Brian De Palma, μεταξύ άλλων), έχει πάντα πλάκα να εντοπίζεις τα συγκεκριμένα στοιχεία του κινηματογράφου του που επηρέασαν έπειτα τους πάντες και τα πάντα. Για παράδειγμα, στο The 39 Steps βλέπεις σχεδόν αυτούσια τη χρήση του MacGuffin όπως την έχεις δει και στο δαχτυλίδι του Lord of the Rings, το κολιέ του Titanic ή την χαμένη κιβωτό του Raiders of the Lost Ark. Ή η ψευδαίσθηση της ταινίας-μονόπλανο του The Rope έρχεται και δένει πλήρως με το Birdman, ενώ το dolly zoom του Vertigo είναι ίδιο με αυτό του Jaws του Spielberg. Και τα παραδείγματα είναι πολλά, πάρα πολλά ακόμα. Έχεις να διαβάσεις αμέτρητα trivia και ιστορίες από κάθε ταινία Πρόκειται για μια εξαίρετη συμπληρωματική ασχολία κάθε αληθινά επιστημονικού binge-watching, κι όπως συμβαίνει συχνά με τους μεγάλους δημιουργούς, οι θρύλοι και οι ιστορίες πίσω από τις δημιουργίες τους είναι αμέτρητοι. Από την κόντρα του με τον Walt Disney και τις αλλόκοτες διατροφικές τους συνήθειες στα γυρίσματα μέχρι τις σαδιστικές φάρσες του προς τους ηθοποιούς, ο πλούτος πληροφορίας πίσω από κάθε ταινία είναι μεγάλος. Φυσικά, η ικανοποίηση της εγκυκλοπαιδικής περιέργειας δεν θα πρέπει να οδηγεί σε συγχωροχάρτι για τις μαλακίες των «μεγάλων ανδρών» που κρύβονται κάτω απ’ το χαλί. Και ναι, ο Χίτσκοκ ήταν ασυγχώρητα καταπιεστικός και κακοποιητικός προς τους υφιστάμενούς του – και κυρίως τις γυναίκες ηθοποιούς του. Είχε όντως δική του τηλεοπτική σειρά, οπότε το πράγμα γίνεται σοβαρό Με λίγα λόγια, ναι, μπορείς να λιώσεις όχι απλά βλέποντας στην σειρά τις ταινίες του Χίτσκοκ, αλλά βλέποντας επίσης και μια τηλεοπτική σειρά που δημιούργησε, επιμελήθηκε και παρουσίαζε ο ίδιος για μια 10ετία, από το 1955 μέχρι το 1965. Ο τίτλος ήταν Alfred Hitchcock Presents, με τον ίδιο να σκηνοθετεί 17 επεισόδια, αλλά και τους σπουδαίους Robert Altman, Ida Lupino και William Friedkin να εμφανίζονται επίσης ως σκηνοθέτες. Και ναι, προφανώς ήταν μια anthology σειρά μυστηρίου. Οπότε, όπως μας πληροφορεί το εξαίρετο site Binge Clock, προσθέστε κι άλλα 5 εικοσιτετράωρα στον χρόνο λιωσίματος που είχατε υπολογίσει μέχρι τώρα.
