Υπάρχουν πολλών ειδών διαχωρισμοί σ’ αυτόν τον σκληρό κόσμο, αγαπητοί φίλοι κι αγαπητές φίλες. Υπάρχουν αστοί και προλετάριοι, ντόπιοι και ξένοι, φίλοι και γνωστοί, «κανονικοί» και «μη-κανονικοί», γάτες και σκύλοι, γκιφς και τζιφς. Φυσικά, όλοι αυτοί οι διαχωρισμοί είναι επίπλαστοι, φετιχοποιημένοι, κατασκευασμένοι – εκτός από έναν, μαντέψτε. Υπάρχει, όμως, κι άλλος ένας διαχωρισμός που σπάει την ανθρώπινη κοινότητα κατευθείαν στα δύο: ο διαχωρισμός μεταξύ αυτών που βάζουν αυστηρό πρόγραμμα κι αυτών που έχουν αλλεργία σε οποιοδήποτε είδος προγράμματος. [%contentAd%] Είτε αφορά ταξίδια, είτε φεστιβάλ, είτε απλές καθημερινές δουλειές που πρέπει να γίνουν μέσα στην μέρα γτχς, πρόκειται για ένα βαθύ ρήγμα που έχουμε τον ευγενή σκοπό να γεφυρώσουμε. Να, για παράδειγμα, την ερχόμενη βδομάδα ξεκινάνε οι Νύχτες Πρεμιέρας, το 24ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, αυτή η φάση τέλος πάντων που βλέπετε τον κόσμο να συνωστίζεται στα πεζοδρόμια της Ακαδημίας και της Πανεπιστημίου κάθε Σεπτέμβρη. Μπορεί, λοιπόν, να ανήκετε στους ανθρώπους για τους οποίους το ξεψάχνισμα του προγράμματος ενός φεστιβάλ είναι μια ηδονική και εμμονική εμπειρία, φτιάχνοντας λίστες, διαγράμματα, χάρτες διαφυγής από τον ένα χώρο στον άλλο, μουτζουρωμένες σημειώσεις σε ατζέντες και αρχεία excel στην επιφάνεια εργασίας. Από την άλλη, μπορεί να ανήκετε σ’ αυτούς που πανικοβάλλονται και πελαγώνουν μπροστά στο πρόγραμμα ενός φεστιβάλ, δεν ξέρουν τι να πρωτοδιαλέξουν, πού να πάνε, πώς να το οργανώσουν – και τελικά περιφέρονται σαν χαμένοι σε κεντρικούς δρόμους της πόλης ή απλά πηγαίνουν για καμιά μπίρα στην τελική και βλέπουν την ταινία στο σπίτι. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο δια ταύτα: Αν τείνετε προς το δεύτερο άκρο, κι αφού εμείς είμαστε εγκλωβισμένοι στο πρώτο, είπαμε να καταρτίσουμε ένα βιώσιμο ημερήσιο πρόγραμμα (με τις προβολές του απογεύματος, του prime time και του μεσονυκτίου) για τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, μήπως και βοηθήσει να βγάλετε άκρη στο τι αξίζει και τι προλαβαίνεις να δεις κάθε μέρα. Φυσικά, το ολοκληρωμένο πρόγραμμα του φεστιβάλ μπορείτε να το τσεκάρετε στην επίσημη σελίδα της διοργάνωσης. Μην ξεχάσετε να φροντίσετε έγκαιρα για διαθεσιμότητα στις προβολές, να ψαχτείτε για τα δωρεάν εισιτήρια αν έχετε κάρτα ανεργίας και να μένετε ενυδατωμένοι. Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου Μια πολύ καλή αφετηρία για την πρώτη μέρα του φεστιβάλ είναι η νέα ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου με τον διακριτικό τίτλο Σ’ Αυτή τη Χώρα Κανείς δεν Ήξερε να Κλαίει (2018, 90′), η οποία θα κάνει την πρεμιέρα της στις 18.00 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Έπειτα, στις 20.00 στο Άστορ ξεκινάει η πρώτη προβολή του αφιερώματος στο Πολωνικό σινεμά, με το αριστούργημα του Αντρέι Μουνκ που λέγεται Eroica (1958, 87′). Τέλος, η πρώτη μέρα κλείνει με δύο προβολές που κι εμείς δυσκολευόμαστε πολύ να καταλήξουμε, οπότε σας μεταφέρουμε το δίλημμα αυτούσιο: ή Ψυχρός Πόλεμος (2018, 9ο’), δηλαδή η νέα ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι που πριν λίγα χρόνια μάγεψε τα πλήθη με την Ida, ή το The Miseducation of Cameron Post (2018, 90′) της Ντεζιρέ Ακαβάν που φέτος κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Σάντανς. Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου Ξεκινάμε με αφιέρωμα στον Παβλικόφσκι και συγκεκριμένα με το υπέροχα τρυφερό λεσβιακό δράμα My Summer of Love (2004, 86′) στον Δαναό στις 18.00. Στη συνέχεια κατηφορίζουμε γρήγορα προς Οντεόν για να δούμε Thunder Road (2018, 92′), δηλαδή μια από τις ταινίες που περιμένουμε περισσότερο στο φετινό φεστιβάλ. Πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης, έμπνευσης από Bruce Springsteen, βραβείο καλύτερης ταινίας στο SXSW. Κι η Παρασκευή κλείνει στις 22.30 στον Δαναό με την πρώτη midnight προβολή της διοργάνωσης, το cult ιαπωνικό One Cut of the Dead (2017, 96′), μια αλλόκοτη ιστορία low-budget ταινίας με ζόμπι που μετατρέπεται στο αληθινό πράγμα. Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου Η μέρα ξεκινάει με την επετειακή προβολή του Shame (1968, 103′) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν στις 17.45 στο Δαναό, με αφορμή τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη γέννηση του σκηνοθέτη και των 50 χρόνων από την κυκλοφορία της ταινίας. Να την δείτε, είναι υπέροχη. Έπειτα μεταφερόμαστε στο Άστορ, όπου στις 19.45 παίζει το The Heiresses (2018, 97′), μια από τις βραβευμένες ταινίες της φετινής Μπερλινάλε για την οποία ψηνόμαστε τα μάλα. Τέλος, το βράδυ του Σαββάτου έχει κι αυτό ένα δίλημμα. Από την μία, στις 22.00 στο Άστορ παίζει η νέα ταινία του Γκασπάρ Νοέ με τίτλο Climax (2018, 95′), ο οποίος δεν μας αρέσει και πολύ γενικά αλλά έχουμε μια νοσηρή περιέργεια. Από την άλλη, βέβαια, στις 22.30 στο Οντεόν παίζει το Await Further Instructions (2018, 90′), μια καλτίλα που το πρόγραμμα του φεστιβάλ παρομοιάζει με το Twilight Zone και το Black Mirror. OK, sold. Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου Πλιζ, μην χάσετε στις 17.15 στο Δαναό το Ashes and Diamonds (1958, 103′) του Αντρέι Βάιντα, γιατί, ειλικρινά, είναι μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ. Μετά, κατεβαίνουμε Ιντεάλ στις 19.30 για να δούμε το ντοκιμαντέρ McKellen: Playing the Part (2017, 92′), γιατί , ΟΚ, είναι ο Ίαν ΜακΚέλεν, τι να κάνουμε τώρα. Έπειτα, κάντε το διάλειμμά σας, πιείτε τη μπίρα σας, σηκώστε κάνα τηλέφωνο – και μετά επιστρέψτε στον Δαναό στις 22.00 για να δείτε σε αποκατεστημένη κόπια το αριστούργημα The Piano (1993, 121′) της Τζέιν Κάμπιον. Ε, και μετά πάρτε τηλέφωνο τα αγαπημένα σας πρόσωπα, αναζητήστε τον έρωτα, τα γνωστά. Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου Μια καλή ιδέα είναι να ξεκινήσετε τη φεστιβαλική μέρα με αφιέρωμα στον Πανουσόπουλο, και συγκεκριμένα με την Μανία (1985, 92′) που παίζει στις 18.00 στο Άστορ, παρουσία των συντελεστών. Ή, επίσης, μπορείτε να τσεκάρετε το διαγωνιστικό των ελληνικών ταινιών μικρού μήκους που ξεκινάει στις 17.15 στο Δαναό, είτε γιατί κλασικά έχετε κάποιον γνωστό σε κάποια ταινία, είτε για να δείτε τον Έκτορα Μαλό της Ζακλίν Λέντζου που βραβεύθηκε φέτος στις Κάννες. Κατά τ’ άλλα, μετά η φάση είναι αβλεπί 20.00 στο Οντεόν όπου παίζει το Madeline’s Madeline (2018, 93′) της Τζόζεφιν Ντέκερ, μια ταινία που περιμένουμε πώς και πώς. Και πιο μετά, η φάση είναι ξανά αβλεπί Ρικ Άλβερσον, ο οποίος μετά την σκληρή αντι-κωμωδία Entertainment επιστρέφει με το The Mountain (2018, 106′) στις 22.30 στο Ιντέαλ. Jeff Goldblum πρωταγωνιστεί, Oneohtrix Point Never υπογράφει μουσική, τέλος. Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου Ξανά αρχή με αφιέρωμα στο Πολωνικό σινεμά, κι αυτήν την φορά έχουμε το Salto (1965, 104′) του Ταντέους Κονβίτσκι στις 18.00 στο Οντεόν – μια απ’ αυτές τις ταινίες που έμοιαζε να φυτρώνουν μόνο στην Πολωνία εκείνα τα χρόνια. ΟΚ, αν για κάποιο λόγο είστε ελεύθεροι στις 19.00 πάντως, τότε μην τυχόν και δεν πάτε στο Ιντεάλ για να δείτε τους Απέναντι (1981, 106′) του Πανουσόπουλου σε μια τιμητική προβολή παρουσία των συντελεστών. Είναι μια ταινία-στυλοβάτης των 80s, του ελληνικού σινεμά, του αθηναϊκού πολιτισμού. Τέλος, στις 21.45 στον Δαναό παίζει το Burning (2018, 148′) του Λι Τσανγκ-Ντονγκ, μια από τις ταινίες που λατρεύτηκαν στις φετινές Κάννες και περιμένουμε με χαρακτηριστική αγωνία. Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου Ξεκινάμε με Επιστροφή στην Κορυφή (2018, 96′) από τον Στρατή Χατζηελενούδα στις 17.30 στο Ιντεάλ, δηλαδή μια ταινία που ακούστηκε πολύ και συγκίνησε πολύ και θέλουμε να τη δούμε. Παραμένουμε Ιντέαλ, γιατί στις 19.45 παίζει το The Angel (2018, 119′) για τον εικοσάχρονο serial killer που σόκαρε την Αργεντινή στα 70s, σε παραγωγή Πέδρο Αλμοδοβάρ. Μετά, με την βοήθεια του διακτινισμού, προσπαθούμε να βρεθούμε στις 21.45 στον Δαναό, γιατί παίζει το ήδη αποθεωμένο από τις κριτικές Ash Is Purest White (2018, 141′) του υπέροχου Ζία Ζάνγκε. Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου Νωρίς-νωρίς, στις 17.15, πηγαίνουμε προς Ιντεάλ για το Island of Hungry Ghosts (2018, 94′), το μυσταγωγικό ντοκιμαντέρ για το Νησί των Χριστουγέννων στην Αυστραλία και τα στρατόπεδα συγκέντρωση προσφύγων που έχει στήσει εκεί η κυβέρνηση. Μένουμε Ιντέαλ, μένουμε σε ευχάριστη διάθεση, γιατί στις 19.00 παίζει το βραβευμένο στη Μπερλινάλε In the Aisles (2018, 125′), με δύο εργαζόμενους σούπερ-μάρκετ να ερωτεύονται ανάμεσα στους διαδρόμους. Τέλος, ξανά Ιντέαλ, ακλόνητοι, περιμένουμε με αγωνία μέχρι τις 22.00 για το In Fabric (2018, 118′) του αγαπημένου Πίτερ Στρίκλαντ που μας έχει ξανακάψει υπέροχα το μυαλό με τα Berberian Sound Studio και Duke of Burgundy στο παρελθόν. Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου Ελπίζουμε να σας έλειψε το Ιντέαλ, γιατί η μέρα ξεκινάει στις 18.00 με το Bisbee ’17 (2017, 112′), ένα ντοκιμαντέρ για την μαζική εξόντωση 1.200 μεταναστών μεταλλωρύχων από τους ντόπιους το 1917. Στη συνέχεια, πεταγόμαστε στο Οντεόν όπου στις 20.30 ξεκινάει το Dead Pigs (2017, 130′) της Κάθι Γιαν, μια ταινία που βραβεύθηκε στο Σάντανς και απέσπασε ενθουσιώδεις κριτικές. Κι η μέρα κλείνει υποχρεωτικά στο Ιντέαλ, μιας και στις 23.15 βλέπουμε επιτέλους το Mandy (2018, 121′), το action horror φιλμ με τον Νίκολας Κέιζ, δια χειρός Πάνου Κοσμάτου, 8 χρόνια μετά το φανταστικό Beyond the Black Rainbow. Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου Υποχρεωτική εκκίνηση με το Walkover (1965, 77′) του σπουδαίου Γέρζι Σκολιμόφσκι στις 18.00 στο Ιντεάλ, γιατί πρόκειται για έναν από τους καλύτερους εκπροσώπους του πολωνικού σινεμά. Επίσης, μας αρέσουν οι ταινίες με μποξ, τι να κάνουμε. Εξίσου υποχρεωτική και η συνέχεια με το The Old Man and the Gun (2018, 93′), τη νέα ταινία του Ντέιβιντ Λόουερι (χωρίς να χάσει χρόνο μετά υπέροχο περσινό A Ghost Story) και τελευταία ταινία του Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Σημειωτέον ότι θα είναι η τελετή λήξη του φεστιβάλ, οπότε μην κανονίσετε τίποτα άλλο για μετά. Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου Τελευταία μέρα του φεστιβάλ, ρε πώς πέρασε έτσι ο καιρός, ιδανικό ξεκίνημα στις 17.30 στο Οντεόν για να δείτε μερικές από τις βραβευμένες ελληνικές ταινίες μικρού μήκους της διοργάνωσης. Έπειτα, υποχρεωτικά, μετακίνηση στον Δαναό στις 19.00 για τη νέα ταινία Κάρλος Ρειγάδας με τίτλο Our Time (2018, 173′). Αν έχετε δει τα Silent Light και Post Tenebras Lux, τότε ξέρετε τι να περιμένετε. Αν όχι, τότε να περιμένετε οτιδήποτε. Και ναι, το φεστιβάλ τελείωσε, αν θέλετε να δείτε άλλο ένα φιλμ για σβήσιμο, αυτό ας είναι το καθόλου ειρωνικά επονομαζόμενο No End (1985, 107′), δηλαδή μια από τις ταινίες που εισήγαγαν την ώριμη περίοδο του Κριστόφ Κισλόφσκι, η οποία προβάλλεται στις 22.00 στο Άστορ.
