Χτες, λοιπόν, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, δηλαδή ο οργανισμός που στήνει τα Όσκαρ (αν έχετε ακουστά), πήρε μια απόφαση που είχε ήδη καθυστερήσει πολλά χρόνια. Η απόφαση αυτή ήρθε από το διοικητικό συμβούλιο της ακαδημίας, το οποίο αποφάσισε κατά πλειοψηφία να διαγράψει τους Μπιλ Κόσμπι και Ρομάν Πολάνσκι. Το τι κοινό έχουν αυτοί οι δύο ώστε να διαγραφούν δεν είναι και κανένα τρομερό μυστήριο. Ο πρώτος καταδικάστηκε την προηγούμενη εβδομάδα για σεξουαλικά αδικήματα που τραβάνε εδώ και μπόλικες δεκαετίες και βρίσκεται είναι αντιμέτωπος με ποινή κάθειρξης από 15 έως 30 χρόνια. Ο δεύτερος έχει μια καταδίκη εις βάρος του για το βιασμό μιας 13χρονης το 1977 κι έκτοτε έχει εγκαταλείψει τις ΗΠΑ για να αποφύγει την ποινή, ενώ το περασμένο φθινόπωρο κατηγορήθηκε εκ νέου για σεξουαλικές παρενοχλήσεις ανηλίκων. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τη χθεσινοβραδινή ανακοίνωση της ακαδημίας, οι δύο άνδρες διαγράφηκαν με βάση τους Κανόνες Δεοντολογίας, ενώ η ανακοίνωση σημειώνει πως “το Συμβούλιο εξακολουθεί να ενθαρρύνει τα ηθικά πρότυπα που απαιτούν από τα μέλη να υποστηρίζουν τις αξίες της Ακαδημίας για το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας”. Υπενθυμίζουμε πως είναι η τρίτη διαγραφή για σεξουαλικά αδικήματα το τελευταίο διάστημα, αφού τον περασμένο Οκτώβριο διεγράφη κι ο Χάρβεη Γουάηνστην έπειτα από τις δημόσιες καταγγελίες των γυναικών που είχε παρενοχλήσει σεξουαλικά όλα αυτά τα χρόνια. Βέβαια, όλα αυτά (και πολλά, πολλά περισσότερα) ήρθαν επιτέλους με πάταγο στην επιφάνεια τους τελευταίους μήνες, όταν πλήθος γυναικών από τον χώρο του κινηματογράφου και της τηλεόρασης βρήκαν τη φωνή τους στον δημόσιο χώρο μιλώντας για το δομικά προβλήματα σεξισμού, παρενόχλησης και καταπίεσης στην βιομηχανία του θεάματος και όχι μόνο, οδηγώντας στις καμπάνιες του MeToo και του Time’s Up. Προφανώς, το να αρχίσουν να υπάρχουν πραγματικές συνέπειες σαν αυτήν είναι μια πολύ καλή εξέλιξη, δεδομένου του χρόνιου καθεστώτος σιωπής και ατιμωρησίας, αλλά είναι αδύνατον να μην σημειώσουμε κι ότι η Ακαδημία των Όσκαρ παρείχε κάλυψη για πολλά χρόνια στον Πολάνσκι, τιμώντας τον χαλαρά και μ’ ένα βραβείο σκηνοθεσίας το 2003. Αν μη τι άλλο, ο καθοριστικός παράγοντας εδώ φαίνεται να είναι η κοινωνική πίεση και όχι απλώς η καλή προαίρεση της ακαδημίας.
