Αρχικά, ας ξεκαθαρίσουμε ότι στερείται κάθε απτού στοιχείου και άρα κρίνεται ως αβάσιμη η φημολογία ότι προσωρινά αναλαμβάνει ο στρατιώτης Μιχαλήτσιος. Η τυπική ιστορία έχει ως εξής: Γεννήθηκε το 1941, αγωνίστηκε ως επιθετικός, ήταν οπαδός των Rangers για λογαριασμό των οποίων κατάφερε να αγωνιστεί αργότερα στην καριέρα του, σε ηλικία 33 ετών ανέλαβε ως πρώτος προπονητής τη St Mirren την οποία ανέβασε κατηγορία με μια ομάδα με μέσο ηλικίας τα 19, απολύεται όμως ύστερα από μια σειρά καβγάδων με προέδρους, γραμματείς και γυμναστές και αναλαμβάνει την Aberdeen. Εκεί μένει 8 χρόνια, παίρνει πρωταθλήματα, ένα Κυπελλούχων, απορρίπτει προτάσεις από Rangers, Αrsenal και Tottenham για να πει τελικά το ναι στη Manchester United το Νοέμβρη του 1986, και ουσιαστικά να αλλάξει τον Ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη για πάντα.

 
 

 
 

Όπως ηταν αναμενόμενο, μια τόσο σημαντική είδηση (όπως προφανέστατα είναι η αποχώρηση μιας τέτοιας εμβληματικής φιγούρας) έγινε αφορμή για μυριάδες αφιερώματα από πρακτικά ολόκληρο το φάσμα του Τύπου, από τον Guardian ως τη Γάτα, τα περισσότερα εκ των οποίων είχαν έναν προβλέψιμο χαρακτήρα συλλογής με όλα τα hit singles αφού σχεδόν αποκλειστικά αναφέρονται στους τίτλους που πήρε και τους παίχτες που ανέδειξε. Εδώ, θα παρουσιάσουμε τις 3 καλύτερες “δεύτερες” ιστορίες του Παππού, τα b-sides ας πούμε.

 
 

 
 

Ο ρόλος του γιου του στην ομάδα

To 2004 το BBC προβάλλει μια εκπομπή με τίτλο “Fergie and Son”. Θέμα της ο ρόλος του γιου του, Jason, σε μια σειρά μεταγραφών της United, συγκεκριμένα του Massimo Taibi (o Ιταλός τερματοφύλακας αγωνίζεται σε μόλις 4 παιχνίδια, αρκετά για να κερδίσει το ψευδώνυμο του “Τυφλού Βενετσιάνου” πριν φύγει για τη Reggina) και του διεθνούς Ολλανδού αμυντικού, Jaap Stam στη Lazio. Και στις δύο περιπτώσεις το γραφείο στο οποίο εργαζόταν ο Jason Ferguson λαμβάνει χρήματα ενώ ο ρόλος του στις συμφωνίες είναι κάπως μυστηριώδης. Ο Jason δηλώνει ατζέντης, έχει ανάμεσα στους πελάτες του τουλάχιστον άλλους 4 ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται υπό τις οδηγίες του μπαμπά του ενώ παράλληλα μπαινοβγαίνει στο προπονητικό κέντρο της United, ένα προνόμιο που φυσικά δε μοιραζόταν με κανέναν άλλο συνάδελφό του.

 

Ο Sir Alex διαμαρτύρεται έντονα για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται ο γιος του (για μια σειρά από γεγονότα που ως ένα βαθμό βέβαια ήταν γνωστά στην πλειονότητα των δημοσιογράφων και οπαδών), απαιτεί δημόσια συγνώμη από το BBC, εκείνη δεν έρχεται ποτέ και ο ίδιος απλά σταματά να κάνει δηλώσεις στη Δημόσια Βρετανική Τηλεόραση. Η (συνήθως πολύ αυστηρή και τυπική περί των υποχρεώσεων με τα media) Ομοσπονδία δεν τον τιμωρεί ποτέ για τη συνεχιζόμενη απουσία του, ως τελικά το 2011 και ύστερα από συνάντηση με το Γενικό Διευθυντή του BBC Mark Thompson αποφασίζει να σταματήσει αυτή η ανοησία, άρει την απαγόρευση και έτσι έμμεσα βοηθάει τον Gary Lineker που είχε στερέψει από αστείους τρόπους για να εξηγεί κάθε Σάββατο βράδυ γιατί είναι ο βοηθός εκείνος που κάνει δηλώσεις στο Match of the Day και όχι ο πρώτος προπονητής.

Την ίδια εποχή άρει την αντίστοιχη απαγόρευση που υπήρχε και απέναντι στο Skysports, εκείνη όμως ήταν ολιγόμηνη και λιγότερο σοβαρή. Είχαν απλά “τολμήσει” να προβάλλουν ένα πλάνο μιας συνέντευξης τύπου, όπου ο Ferguson φανερά ενοχλημένος από ερώτηση δημοσιογράφου του Associated Press σχετικά με το Ryan Giggs και χωρίς να γνωρίζει ότι τα μικρόφωνα είναι ανοιχτά, είχε πει σε μέλος της Διοίκησης “We’ll get him, ban him on Friday”.
 
 

 
 

Η ρήξη με τον Beckham

Στις 15 Φεβρουαρίου του 2003 η United υποδέχεται την Arsenal για το Κύπελλο. O Giggs χάνει όσα δε χάνονται, ο Wiltord και ο Edu λένε ευχαριστώ, οι Λονδρέζοι φεύγουν με το 2-0 και την πρόκριση και ο Ferguson στα αποδυτήρια έχει νεύρα. Πολλά νεύρα. Eπιπέδου Mike Bassett  νεύρα. Φωνάζει (φαντάζομαι διάφορες προστυχιές), πετάει μπουκάλια και σαν καλός γκολτζής που ήταν, κλωτσάει ένα παπούτσι και αυτό σκίζει το φρύδι του Beckham, φανταστικό σουτ. Εκείνος στην αυτοβιογραφία του γράφει ότι με το που είδε το αίμα, σηκώθηκε και κινήθηκε προς τον προπονητή του πριν πέσουν πάνω του να τον κρατήσουν Giggs, Neville και van Nistelrooy.

O Roy Carroll (νυν τερματοφύλακας του Ολυμπιακού, τότε της United) μιλώντας στην Εφημερίδα των Συντακτών [9 Μαϊου 2013] αναφέρει: “Ο κόουτς δεν ήθελε να χτυπήσει τον Μπέκαμ! Είχε πολλά νεύρα, αφού χάσαμε έναν αγώνα και απλά το πέταξε τη στιγμή που μας φώναζε. Κατά τύχη χτύπησε τον Ντέιβιντ. Δεν τον σημάδεψε. Απλά έγινε τεράστιος χαμός διότι πέτυχε τον κορυφαίο και πιο διάσημο ποδοσφαιριστή της ομάδας. Ήταν άτυχος ο Σερ Άλεξ, όμως οφείλω να ομολογήσω πως ήταν μια εξαιρετική βολή”. Ακόμα και να μη στόχευε εκεί πάντως, η αλήθεια είναι ότι είχε σοβαρά παράπονα από τον Beckham αφού πίστευε ότι το σταριλίκι (“εξωγηπεδική ζωή του” στα επίσημα) δεν έκανε καλό στον ίδιο και την ομάδα.

Την άλλη μέρα το ομορφόπαιδο αποδεικνύει ότι ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον το παιχνίδι της εικόνας, κυκλοφορεί στο κέντρο του Μanchester με τα μαλλιά του τραβηγμένα πίσω, χωρίς γυαλιά ηλίου (αν και λίγες εβδομάδες πριν είχε υπογράψει συμβόλαιο με την Police), χωρίς χαμόγελο, μόνο με δυο μικρές ταινιούλες να καλύπτουν το τραύμα. Η Sun βγαίνει με τίτλο “Fergie decks Becks” και οι μπουκμέικερς παίζουν αν θα φύγει πρώτος ο προπονητής ή ο ποδοσφαιριστής. Τέσσερις μήνες μετά ο Beckham πρέπει να διαλέξει ποιο νούμερο να φορέσει στη Real αφού το αγαπημένο του 7 είναι καπαρωμένο από το Raul.

 
 

 
 

Fergie Time. Υπάρχει όντως;

To Fergie Time υπάρχει! Στα πλαίσια της ευρύτερης συζήτησης σχετικά με την κάπως ευνοϊκή μεταχείριση των διαιτητών και της Ομοσπονδίας απέναντι στη United (υπήρχε όντως γραφείο στοιχημάτων που έδωσε απόδοση για όποιον ήθελε να παίξει ότι ο επόμενος προπονητής θα ήταν ο διαιτητής Howard Webb), το πιο σοβαρό επιχείρημα που ακούγεται είναι μάλλον ο χρόνος των καθυστερήσεων που παίρνει η United στο τέλος των παιχνιδιών που χάνει. Η επίσημη εξήγηση ήταν ότι απλά σκοράρει πιο συχνά στις καθυστερήσεις, γι’αυτό και φαίνεται περισσότερος ο χρόνος (προβλέψιμη αναφορά στον τελικό της Βαρκελώνης). Η ανεπίσημη απάντηση του internet ήταν δεκάδες επεξεργασμένες φωτογραφίες με το Ferguson να σηκώνει τον πίνακα των καθυστερήσεων που γράφει “until we score”. Οι δημοσιογράφοι όμως του BBC δεν είχαν τίποτε καλύτερο να κάνουν παρά να το ψάξουν όντως. Μέτρησαν καθυστερήσεις όταν η ομάδα έχανε, όταν κέρδιζε, το αντίστοιχο και για τις υπόλοιπες διεκδικήτριες του τίτλου, έκαναν τις αφαιρέσεις και κατέληξαν ότι ναι, ισχύει. Περισσότερα εδώ.