Εξάρχεια στα 80ς. Στριμώχνουν δύο μεταλλάδες έναν πάνκη σ’ ένα τοίχο:
– ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΡΕ Ν’ ΑΚΟΥΣ ΜΕΤΑΛ;
– Θ’ αρχίσω.
– ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ΜΕΤΑΛΛΑΔΙΚΕΣ ΜΠΛΟΥΖΕΣ;
– Θα πάρω.
– ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΚΡΥΝΕΙΣ ΤΟ ΜΑΛΛΙ;
– Θα το μακρύνω.
– ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ;
– Μέχρι τον ουρανό.

 

Θα ήταν άδικο να πει κανείς ότι όλοι οι μεταλλάδες είναι ίδιοι· η γκάμα τους περιλαμβάνει από πιτσιρικάδες nerds μέχρι κάτι καλοφτιαγμένους νάρκισσους φλώρους που χαλάνε μια περιουσία σε κομμωτήρια και καλλυντικά για να περιποιηθούν το μακρύ μαλλί. Ωστόσο – στον βαθμό που την έχω ζήσει – η μέταλ κουλτούρα εν ελλάδι μου δίνει στο μεγαλύτερο μέρος της την εντύπωση ότι είναι ανώδυνη, ότι δεν έχει στην ουσία να πει τίποτα, είναι απλά εναλλακτική πρόταση στο μοδάτο look.

Δυστυχώς, η μία κουλτούρα που είχε κάτι να πει έχει αρχίσει να χάνεται. Τα DIY events έχουν αρχίσει να μετατρέπονται σε εναλλακτικά γιουσουρούμ και πολλές μπάντες που ξεφυτρώνουν και αυτοχαρακτηρίζονται πανκ, φαίνεται απλά να θέλουν να επικαλεστούν την ταμπέλα. Ας είναι. Αξίζει να κοιτάξουμε καλά τις παρακάτω φωτογραφίες και να πιούμε κι ένα ποτηράκι στην υγειά των παιδιών που κάποτε έπιναν μπύρες στα σκαλάκια του παλιού Dada.