Tην βδομάδα αυτή που μας πέρασε είχαμε πολλά θανατικά. Μας άφησε χρόνους η Μάγκι που φαντάζομαι το έχεις πάρει χαμπάρι αλλά και ο Roger Ebert, διεθνής σταρ της κινηματογραφικής κριτικής. The Campaign, έτσι αντί για μοιρολόγια και κακόγουστα ιντερνετικά αστεία.

Will Ferrell εναντίον Zach Galifianakis. Ο πρώτος με την σιγουριά του ήδη εκλεχθέντα 4 φορές γερουσιαστή και μέχρι πρότινος μοναδικού υποψηφίου, ο δεύτερος ως ο απελπιστικά ανίδεος πρωτοεμφανιζόμενος πολιτικός, χειραγωγούμενος από το κεφάλαιο με άσπιλη ηθική αφετηρία. Η κόντρα εξαρχής προβλέπεται αμείλικτη.

Στην ενήλικη φάση της σχετικά απενοχοποιημένης πια “χαζοκωμωδίας” ο Jay Roach χρησιμοποιεί ότι έμαθε από Austin Powers και Meet the Fockers για να ξεγυμνώσει την αμερικάνικη δημόσια ζωή με τρόπο πιο ισοπεδωτικό αλλά και πιο μαστόρικο από τις δραματικές οβερτούρες του House of Cards. Με χιούμορ μοιρασμένο ανάμεσα στις αναμενόμενες καφριλοκαταστάσεις για το απολιτίκ target group, ύπουλη ή/και χοντροκομμένη σάτιρα  πραγματικών πολιτικών,παρασκηνιακών φιγούρων και φλεγόντων ζητημάτων για τους μεσήλικες Δημοκράτες και καταστασούλες μεταξύ των δύο προαναφερθέντων άκρων για την πινελιά της ένοχης απόλαυσης, η προεκλογική εκστρατεία δεν πρόκειται να σε αφήσει απεριποίητο.
 
 

 
 
Ok, μπορεί σε πολλά σημεία να γίνεται για χάρη του γέλιου ή οποιασδήποτε άλλης συνωμοσιολογικής θεωρίας γουστάρεις (πάντα υπάρχουν τέτοιες όταν παίζουν πολιτικά ζητήματα) αλλά δύσκολα μπορείς να αρνηθείς ότι η πολιτική (όχι αποκλειστικά στις Η.Π.Α.) λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό ως γελωτοποιός του κεφαλαίου ή ότι η αμερικάνικη εκλογική βάση σε μεγάλο βαθμό ενδιαφέρεται περισσότερο για το θέαμα και τα γκάνια με ολίγη από χριστιανικό φονταμενταλισμό παρά για τα όντως τρέχοντα ζητήματα.

Οι πρωταγωνιστές δεν απογοητεύουν. Ο καθένας με τον τρόπο που ξέρει θα σε κάνει να γελάσεις, όπως το πιθανότερο ήδη έχουν κάνει στο παρελθόν. Δεν ισχύει βέβαια το ίδιο για το υποστηρικτικό cast που ενώ αρχικά φαίνεται να ταιριάζει κάπου στην πορεία το χάνει. Οι Motch brothers, ενώ είναι οι μοναδικοί χαρακτήρες που παρουσιάζονται στην ταινία τόσο εξόφθαλμα κακοί, στο τέλος καταλήγουν να μοιάζουν περισσότερο με άκακους γέρους που υποφέρουν από Alzheimer’s παρά στους πραγματικούς  Koch brothers, επιχειρηματίες που ασχολούνται παθιασμένα με τα κοινά όχι ακριβώς με ανιδιοτελή κίνητρα.

Ταιριαστό για την βαρόνη που μας άφησε χρόνους, άρεσε και στον Roger νομίζω το πέτυχα το επικήδειο review. God bless America.