10) Στρογγυλο αυτοκολλητάκι σε μορφή ντόνατ. Το κολλούσαμε στις σκισμένες τρύπες των αποσπώμενων χαρτιών του Σκέφτομαι και Γράφω που έμπαιναν σε ντοσιέ με “κλατς κλατς”. Με αυτό το ντοσιέ ένιωθα πως η 6η Δημοτικού δεν είναι άπιαστο όνειρο. Τις περισσότερες φορές έσκιζα επίτηδες τις κόλλες αναφοράς για να τους βάλω αυτοκολλητάκι. Είχα και σε: κοκκινο,μπλε και κίτρινο για φάνκυ καταστάσεις.

9) Στυλό με πολλά διαφορετικά μελάνια και στυλό με νερό. Τα πρώτα ήταν τα γνωστά χοντροκομμένα στυλό, συνήθως με 4 διαφορετικά χρώματα (τα κλασσικά, κόκκινο, μπλε, μαύρο, πράσινο). Είχαν κουμπάκια που το κάθε ένα συνδεόταν με το μελανάκι αντίστοιχου χρώματος. Σκατά ποιότητα, χαλούσε πρίν την πρώτη χρήση και κατέληγες να γδέρνεις τα τετράδια σου από την υπερπροσπάθεια. Τα στυλό με νερό ήταν άλλη ιστορία. Επίσης χοντροκοπιά ήταν χωρισμένα στα δύo στη διατομή τους. Το πρώτο μισό ήταν σκέτο πλαστικό και είχε στη μέση του μία παράσταση τοπίου, ενώ το δεύτερο μισό ήταν από διαφανές πλαστικό και είχε ένα αυλάκι με νερό, μέσα στο οποίο υπήρχε μία μικρή φιγούρα συνήθως αεροπλάνου ή αυτοκινήτου. Κουνούσες το στυλό και η φιγούρα “ταξίδευε” με φόντο το τοπίο. Κυκλοφορούσε και adult έκδoση, όπου στη θέση του αυτοκινήτου υπήρχε μια τύπα. Κουνούσες το στυλό, έβλεπες βυζάκια.

 

8) Σχολικές τσάντες Nakis, Pratelli και Paxos. Ορθογώνια μεγαθήρια, που η κατασκευή τους στηριζόταν στο μοντέλο: εμβαδό επιφάνειας σώματος μαθητή x 3 *1/2.  Ό,τι πιο άβολο έχει σκεφτεί ποτέ ο ανθρώπινος νους τόσο από ανατομικής πλευράς όσο και πρακτικότητας. Η διαφήμηση με το Σεφερλή να απαγγέλει το στιχάκι “Paxos και ξερός” έχει στοιχιώσει χιλιάδες παιδικές ψυχές.

7) Μπλοκ Ιχνογραφίας με ριζόχαρτο. Υποχρεωτικό αξεσουάρ στο μάθημα της Γεωγραφίας για ξεπατηκωτούρα. Για κάθε καινούρια χώρα ή νομό, ζωγραφίζαμε με πατιτούρα τα όρια, πατώντας με δύναμη το μολύβι στο ριζόχαρτο μέχρι να βγει στο από κάτω σκληρό φύλλο. Μετά, κάναμε το ίδιο για τις κυριότερες πόλεις, τα βουνά, τα ποτάμια, τις λίμνες, τα λεκανοπέδια, τα ακρωτήρια, τους ισθμούς και τους πορθμούς. Κάθε φορά που τελείωνε το ριζόχαρτο, χρησιμοποιούσα αυτό από τις κασετίνες Καρέλια του παππού μου.

6) “Ξύσματα” από Ξυλομπογιές. Κάθε φορά που ξύναμε τις ξυλομπογιές (δηλαδή όλη την ώρα),μαζεύαμε τα ξύσματα τα οποία τοποθετούσαμε πάνω σε βαμβάκι το οποίο με κυκλικές κινήσεις “τρίβαμε” πάνω στο χαρτί για δημιουργίες με αποτέλεσμα αερογράφου. Κύριες χρήσεις : στα καλλιτεχνικά και στα μπλοκ ιχνηλασίας (άφηναν μια όμορφη, αχνή απόχρωση στους χάρτες)

5) Παλετίνα και βαλιτσάκια ζωγραφικής . Πρόκειται ίσως για τα τοπ δώρα στη wishlist των παιδιών των 90’s. Παλετίνα ΜΟΝΟ για κορίτσια. Ροζ πλαστικούρα που περιείχε χρώματα σε σκόνη τα οποία χρησιμοποιούσες όπως ακριβώς τα ξύσματα με το βαμβάκι. Κάποιες φορές τα παστώναμε και στη μούρη μας ως ρουζ ή σκιές. Το βαλιτσάκι ζωγραφικής έπαιζε κατά μέσο όρο κάθε 7 λεπτά ως διαφήμιση σφήνα στους ατρόμητους και το Disney Club. Σου έδινε την ψευδαίσθηση πως είσαι και γαμώ τους ζωγράφους αλλά στην ουσία το μόνο που σου μάθαινε είναι να ζωγραφίζεις “Πρώτα ένα ωμέγα έέέτσι φουσκωτό, μετά ένα μεγάλο λάμδα και μέσα δυο μικρότερα. Τρεις βούλες για μάτια και μύτη, δυο αυτιά μια γλώσσα και έτοιμος ο Πίπης”, κάτι που το μάθαινες και χωρίς να έχεις το βαλιτσάκι αφού γινόταν πλύση εγκεφάλου στο σποτάκι. Όσοι είχαν το βαλιτσάκι του ζωγράφου έφερναν στο σχολείο τα καρναβαλοχρώματα, για μόστρα, τα οποία έκλεβαν οι επιμελητές. Extra δώρα ο Πετεφρής και η Μεταξένια [*SPOILER* η Μεταξένια ήταν τελείως μούφα. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα χνουδωτο σκατουλάκι το οποίο είχε στην άκρη του διαφανή πετονιά την οποία κρατούσες εσύ -την έβαζες συνήθως πίσω από το αυτί- και με αυτή κουνούσες το μπαρμπαδάκι].

4) Παγουρίνο. Hi-tech αξεσουάρ που σε έκανε να νομίζεις πως είσαι κομάντο σε αποστολή στις στέπες της Σιβηρίας. Πλαστικό δοχείο για νερό, με έξτρα χιαστί κορδονάκι για να το κουβαλάς μαζί σου στα διαλείματα. Πατούσες το κουμπάκι, πεταγόταν το καλαμάκι. Ήταν ο νο1 στόχος για τα κλεφτρόνια του σχολείου μετά τα καρναβαλοχρώματα. Το πρώτο μου παγουρίνο είχε αυτοκόλλητο με τη Μάχη των Πλανητών και πρέπει να ήταν ρετρό κομμάτι ακόμα και στα 90’s. Όσοι είχαμε Super Παγουρίνο (κάτι σαν προϊστορικό Τhermos) κοροϊδεύαμε τους άλλους που είχαν το απλό. Αυτό είχε ένα περίβλημα με μια εντυπωσιακή γυαλιστερή εικόνα σε αντίθεση με το συμβατικό που είχε ένα λεπτό χάρτινο αυτοκόλλητο που χάλαγε με το που έσταζε λίγο νερό έξω από το καπάκι.

3) Μεταλλόφωνο. Yποχρεωτικό όργανο που συνόδευε το επίσης υποχρεωτικό πεντάγραμμο. Οι περισσότεροι από εμάς είχαν ένα τέτοιο αν και υπήρχαν τα χιψτέρια που επέλεγαν τη μελόντικα ή τη φλογέρα. Πρώτα αγοράζαμε το κλασσικό κίτρινο με τις χρωματιστές ατσάλινες πλάκες και κάπου στην 5η Δημοτικού που ωριμάζαμε, το αντικαθιστούσαμε με το γαλάζιο με τις ασημένιες πλάκες. Ο εκνευριστικός ήχος που έβγαινε όταν όλη η τάξη κοπανούσε με μανία τα πλαστικά σφυράκια πρέπει να έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα στο κεντρικό νευρικό σύστημα των απανταχού δασκάλων μουσικής .

2) Φυτολόγιο. Πρόκειται για ένα ειδικό τετράδιο σε ορθογώνιο σχήμα που αποτελείται από εναλλάξ λεπτά χαρτονένια φύλλα και ριζόχαρτα. Σε αυτό τοποθετούσες αποξηραμένα κομματάκια από φυτά, καρπούς και λουλούδια. Κάτω από το καθένα κολλούσες χαρτάκι με το όνομά του. Έπρεπε να είναι σχεδόν γεμάτο και σε άριστη κατάσταση αν ήθελες να πάρεις το πολυπόθητο 10άρι, αν και σχεδόν πάντα κατέληγες με ένα φυτολόγιο βρώμικο, σκισμένο, που ζύγιζε περίπου 2kg και ήταν σχεδόν αποκλειστικά γεμάτο με πευκοβελόνες, φύλλα κισσού και ακακίας άντε και κανένα χαμομήλι. Πριν τελειώσει η σχολική χρονιά τα πάντα εκεί μέσα είχαν σαπίσει και βρωμούσαν.

1) Kυπελλάκι γιαουρτιού με βαμβάκι και φακές. Άλλοτε φασόλια. Σε καθαρές συσκευασίες από γιαούρτι εναποθέταμε ένα βρεγμένο κομμάτι από βαμβάκι και από πάνω ρίχναμε λίγους σπόρους φακής. Τοποθετούσαμε τον κεσέ σε μέρος με άφθονο ηλιακό φως και κάθε πρωί ελέγχαμε την πρόοδο της καλλιέργειάς μας. Με τρόμαζε το πόσο γρήγορα “ξεπετιόταν” ο βλαστός και το μαύρο χρώμα που έμενε στο βαμβάκι. Μετά τη δεύτερη βδομάδα σιχαινόμουν ακόμα και να το πετάξω.

 

Δείτε το Mέρος 1!