Φωτογραφίες: Παναγιώτης Παππάς

Είχαν περάσει εβδομάδες, ίσως και μήνες από την πρώτη φορά που ο αγαπητός συνάδελφος Felix μας πρότεινε να πάμε να δοκιμάσουμε τα σάντουιτς του Nick στον Βοτανικό. Οι δουλειές στον 9ο όροφο των γραφείων του Luben πάντα μας κρατούσαν πίσω. Πάντα κάτι μας στερούσε την δυνατότητα να το πλησιάσουμε. Σαν να έπρεπε να αγωνιστείς για να το φτάσεις, να περάσεις μέσα από δοκιμασίες, την δική σου προσωπική Οδύσσεια.

Έτσι λοιπόν ένα ωραίο απόγευμα της προηγούμενης εβδομάδας ο Felix, ο Dr Pepper και φυσικά το Παραίσχος, μπολιασμένοι με θάρρος και θράσσος πέρασαν το κατώφλι του τεράστιου γραφείου του τερατώδους αφεντικού. Υγρασία παντού. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Πυκνή χλωρίδα αναδυόταν μέσα από τις χαραμάδες των γερασμένων τοίχων. Και πίσω από την πάχνη αχνοφαίνονταν ο αφέντης, να βρυχάται με τα πόδια πάνω στο γραφείο του. Εμείς με τρεμάμενη φωνή του ζητήσαμε άδεια να πάμε στον Nick για το άρθρο. Το κτήνος ανασκουμπώθηκε, ζήτησε λεπτομέρειες και μετά από λίγη ώρα πείστηκε να μας δώσει την άδεια. Α ναι, και να έρθει μαζί μας να φάει επίσης.

Χωρίς περισσότερη καθυστέρηση ανεβαίνουμε τετρακάβαλο πάνω στο παπάκι του Dr. Pepper και κινούμε για τον Βοτανικό. Εκεί, δίπλα από τον σταθμό της ΕΘΕΛ, βρίσκεται ο Nick. Πήραμε μια τρομάρα στην αρχή γιατί πρόκειται για καφενείο, όμως ο Felix καθησυχάζοντάς μας, πέρασε μπροστά και μπήκε στο κατάστημα.

 
 

 
 

Εντός υπάρχει μόνο η ψησταριά και τα ψυγεία της μπύρας. Έξω μόλις τέσσερα τραπέζια. Προσεγγίζουμε και αναφέρουμε τον λόγο της επίσκεψής μας. Ο μάστορας μας λέει τι παίζει με τα μεγέθη, τις τιμές αλλά και τι βάζει μέσα.

Κατ’αρχάς διαλέγεις κάποιο κρέας ανάμεσα σε καπνιστό χοιρινό, μπιφτέκι, καλαμάκι χοιρινό ή λουκάνικο. Για συνοδεία υπάρχει αποκλειστικά φέτα, ντομάτα, πατάτες και μουστάρδα. Έτσι λοιπόν πήραμε ένα μικρό με λουκάνικο, ένα ατομικό με καπνιστό και ένα μεγάλο με μπιφτέκι. Οι τιμές ήταν στα 3 ευρώ, τα 3,5 και τα 6 αντίστοιχα του μεγέθους. Όμως περνώντας την πόρτα του Nick περνάς και σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου οι έννοιες μικρό ή ατομικό έχουν μια τελείως διαφορετική έννοια.

 
 

 
 

Περιμένοντας τον μάστορα ζητήσαμε μερικές μπυρίτσες. Κυριολεκτικά είναι οι πιο κρύες μπύρες της Αθήνας. Ο Nick αντιλήφθηκε τον θαυμασμό μας και μας ανέφερε οτι μέχρι πριν μερικά χρόνια τις κρατούσαν στο ψυγείο με τα κρέατα. Όμως πλέον εκσυγχρονίστηκαν. Δυστυχώς. Αρκετά σύντομα άρχισαν να φτάνουν τα σάντουιτς. Τα στρώνουν μπροστά μας, τέσσερα ζευγάρια μάτια γουρλώνουν και για τα επόμενα είκοσι λεπτά στο τραπέζι μας συνέβαινε κάτι τέτοιο.

 
 

 
 

Τα σάντουιτς κολοσσιαία. Ο μόνος τρόπος για να σας δίξουμε περι τίνος πρόκειται ήταν να τα βάλουμε δίπλα στις μπύρες. Τις μισόλιτρες παρακαλώ. Οι γεύσεις απλές και καθαρές. Ούτε σάλτσες, ούτε περιττές σαλάτες. Μόνο ποιοτικό κρέας, φέτα με ντοματούλα και φυσικά ένας κουβάς πατάτες. Δοκιμάσαμε όλοι απ’ όλα. Το χοιρινό -που ήταν περασμένο σε ένα μικρό σουβλάκι το οποίο είναι φτιαγμένο από μικρό καλάμι, άρα καλαμάκι (για τους κομπλεξικούς ήταν αυτό) ήταν ζουμερό και σε μεγάλα, ωραία κομμάτια. Το μπιφτέκι ήταν επίσης πεντανόστιμο δείχνοντας οτι ο μάστορας έχει περάσει χρόνια πάνω στην σχάρα, ενώ το λουκάνικο ήταν αξιοπρεπέστατο σε μέγεθος και γεύση.

 
 

 
 

Όμως την διαφορά την έκανε το καπνιστό. Με πικάντικη γεύση, γεμάτο μυρωδικά και μπαχάρια, θύμιζε έντονα κρητικό απάκι. Ήταν εύκολα το καλύτερο κρέας του καταστήματος και σίγουρα μια από τις καλύτερες προτάσεις αλλαντικού όταν μιλάμε για σάντουιτς.

 
 

 
 

Καταφέραμε να τελειώσουμε αγκομαχώντας. Η απλότητα στην γεύση ήταν που έκανε την διαφορά στο μαγαζί. Με λιγα λόγια ο Nick έχει το μεράκι αλλά και την γνώση για να σου προσφέρει ένα πολύ καλό μεσημεριανό σάντουιτς. Φυσικά έχει και μια διαστρεβλωμένη άποψη για την έννοια του “μικρού” και του “ατομικού” αλλά αυτό λειτουργεί υπέρ του κάθε καλοφαγά.

 
 

 
 

Δυστυχώς ο Nick κλείνει νωρίς, οπότε δεν θα τον βρείτε μετά απο κάποιο ξενύχτι. Αν όμως βρεθείτε σ’ αυτές τις γειτονιές ένα απόγευμα κάντε μια στάση και αποκλείεται να χάσετε!