Μπορεί να ακουστεί λίγο τραβηγμένο, αλλά η διαφορά μεταξύ των δύο δίσκων της Laurel Halo μου θυμίζει λίγο την περίπτωση του Βιτγκενστάιν. Ό,τι σκοπούς είχε το Tractatus Logico-Philosophicus του πρώτου για τη φιλοσοφία – μία προσπάθεια να μπουν στη σωστή βάση οι προβληματισμοί που αιωρούνταν μέχρι τότε – παρόμοιους είχε και για τη σύγχρονη μουσική ο πρώτος δίσκος της Halo, το Quarantine. Συνδύαζε την τραγουδοποιία με τις τότε επίκαιρες ηλεκτρονικές φόρμες που αναζητούσαν το παρελθόν, το ρετρό, τα πρώτα δειλά βήματα στην ψηφιακή κουλτουρά. Ωστόσο, έχοντας στο οπλοστάσιό του την κλασσική μουσική παιδεία της Halo, ο δίσκος διαπερνάται από μία αυτοπεποίθηση, εν αντιθέσει με τα διστακτικά βήματα των σύγχρονών της. Η αυτοπεποίθηση αυτή και η μαεστρία των συνθέσεων βρήκαν την αντανάκλασή τους στις εγκωμιαστικές κριτικές που απέσπασε ο δίσκος, με το περιοδικό WIRE να τον αναγορεύει σε καλύτερο δίσκο της χρονιάς για το 2012.

 
 

Το αποτέλεσμα και των δύο, με κάτι λιγότερο από έναν αιώνα να τους χωρίζει, ήταν το παρθενικό τους έργο να αποτελέσει δίοδο για το πάνθεον του χώρου στον οποίον δραστηριοποιούνταν, τραβώντας τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους και δίνοντάς τους την απαραίτητη σταθερότητα ώστε να συνεχίσουν να δημιουργούν ανεμπόδιστοι. Προφανώς, ο χώρος της ηλεκτρονικής μουσικής του 2013 είναι τελείως άλλο πράγμα απ’ τις ακαδημίες του 1920 απ’ όλες τις απόψεις, αλλά η περίπτωση του αυστριακού φιλοσόφου αποτελεί αρχέτυπο της παραίτησης απ’ τη διασφαλισμένη δόξα για χάρη της ουσιαστικής εξέλιξης.

 
 

 
 

Οι Φιλοσοφικές Έρευνες, το δεύτερο «επίσημο» βιβλίο του Βιτγκενστάιν ήρθε σαν σοκ. Ο φιλόσοφος έβλεπε ότι ο προηγούμενος τρόπος σκέψης πάνω στον οποίον είχε δουλέψει και είχε δοξαστεί εύκολα συναντούσε τα όριά του. Μετά την ολοκλήρωση του Tractatus, το ενδιαφέρον του Βιτγκενστάιν στράφηκε σ’ αυτά που το αυστηρό λογικό του σύστημα θα είχε μέχρι πρότινος απορρίψει σαν ασάφειες ή ανοησίες. Οι Φιλοσοφικές Έρευνες, η πιο συμπυκνωμένη καταγραφή που έχουμε απ’ αυτή τη στροφή του Βιτγκενστάιν, δεν έχει τη συνοχή του Tractatus, αλλά είναι ένα μαγικό βιβλίο: φαίνεται σαν ο συγγραφέας να αφήνεται να τον παρασύρει η σκέψη προς αυτήν την αχαρτογράφητη επικράτεια που η τυπική λογική δαιμονοποιούσε, ανακαλύπτοντας σε κάθε δευτερόλεπτο θαυμαστούς καινούργιους κόσμους όπου ο δομημένος στοχασμός διαπλέκεται με την ελευθερία της ποίησης και η αυστηρότητα της γνώσης ζευγαρώνει με το εκστατικό δέος.

 
 

Αντίστοιχη είναι και η στροφή της Laurel Halo στο πρόσφατο άλμπουμ της A Chance of Rain. Τόσο η τραγουδοποιία, όσο και η «μελέτη» της σύγχρονης ηλεκτρονικής φόρμας πάνω στις οποίες γράφτηκε το πρώτο άλμπουμ πάνε περίπατο και στη θέση τους βρίσκουμε ένα παστίς μουσικών οχημάτων, με το θυμικό σε πρώτο πλάνο, αλλά και με τη λογική ως οπισθοφυλακή να προστατεύει το ηχητικό ταξίδι από εκτροχιασμούς. Το A Chance of Rain μεταπηδάει από techno σε house, σε ambient, στα συγκολλημένα εφέ, στις διάφορες εκδοχές του minimal, στη νεο-κλασσική και το soundtrack και από εκεί στο άπειρο. Σκοπός δεν είναι να αναπαραχθεί ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής, αλλά να εξερευνηθεί η μουσική ως μέσο, να φανεί ότι αυτό που τελικά ορίζει μια ολοκληρωμένη δουλειά δεν είναι η προσκόλληση στη φόρμα, αλλά και ότι τα διάφορα μουσικά είδη μπορούν να έχουν μια θεματική συνάφεια και δεν συναντιούνται μόνο για να γίνουν χυλός.

 
 

 
 

Το A Chance of Rain είναι ένα πραγματικά ιδιοφυές άλμπουμ. Κάθε στοιχείο που εμφανίζεται, αυτόματα υπερβαίνεται. Έχει λογική, αλλά τα όρια της συνήθους λογικής δεν θα του επέτρεπαν να πάρει αυτή τη μορφή. Είναι κομψό σε κάθε στιγμή του, αλλά ο δεσμευτικός καθωσπρεπισμός έχει αφεθεί πίσω. Είναι δυναμικό, αλλά δεν βασίζεται στο μουσικό ανάλογο του τραμπούκικου εντυπωσιασμού για να κατακτήσει τον ακροατή. Η Halo, με το A Chance of Rain, βγαίνει στην πορεία του Βιτγκενστάιν, αποκολλάται απ’ το αναγνωρισμένο παρελθόν της αλλά και όλες τις καταβολές του σύγχρονου ήχου που την οδήγησαν στον πρώτο δίσκο, σαν να μην της λέει τίποτα η ασφάλεια της αναγνώρισης μπροστά στο θρίλερ της αναζήτησης. Και το αποτέλεσμα αυτού του θαρραλέου άλματος είναι τουλάχιστον εκπληκτικό.

 
 

Κρίνοντας απ’ τα δείγματα που συναντούμε στο ίντερνετ απ’ τα λάιβ της, αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μειώνονται ούτε στο ελάχιστο στις λάιβ εμφανίσεις της. Άλλωστε, με μια δισκογραφική πορεία που ξεκινάει απ’ τη Hippos in Tanks και φτάνει στη Hyperdub του Kode9, την εταιρεία που κυκλοφόρησε μεταξύ πολλών άλλων τις δουλειές του Burial, δεν θα μπορούσε κανείς να περιμένει μια φούσκα ή ένα πυροτέχνημα. Απ’ τη στιγμή δε που συνοδεύεται από δύο καλλιτέχνες εγχώριας προέλευσης και διεθνούς εμβέλειας, τον εγκέφαλο της PAN, Bill Kouligas, έμπειρο μουσικό με μεγάλη αναγνώριση και τον Δ Δ που έχει πραγματοποιήσει δυναμική είσοδο στο μουσικό προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, η βραδιά της Κυριακής εκτός από εγγυημένα καλή συναυλία, αποτελεί και ευκαιρία να απολαύσει κανείς την αφρόκρεμα μιας διαφορετικής μουσικής που έχει σαφή λόγο να οικειοποιείται τα μέσα του πειραματισμού, καθώς και οι τρεις καλλιτέχνες έχουν αποδείξει ότι ξέρουν να τα χρησιμοποιήσουν.

 
 

 
 

Laurel Halo, Bill Kouligas και Δ Δ, Κυριακή 1η Δεκεμβρίου στις 21:00 στο 6 DOGS, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι. Προπωληση 10 €/Ταμείο: 12 €. Αξίζει να πούμε κι ένα μπράβο στο Vinyl Microstore που διοργανώνει ένα τέτοιο event μόλις δύο ημέρες μετά από τον – υποθέτουμε εξαντλητικό – μήνα του αγαπημένου φεστιβάλ, Yuria.

Η σελίδα του event στο Facebook για περισσότερες πληροφορίες: https://www.facebook.com/events/542155702529127/?previousaction=join&source=1