Και ποιοί είμαστε εμείς να σας πούμε τι είναι τέχνη και τι δεν είναι, αγαπητοί φίλοι, από τη στιγμή που ο καλλιτέχνης Δημήτριος Ανδρεουσόπουλος εισήγαγε την έννοια της κωλογραφίας στην Ελλάδα, λίγα πράγματα μπορούν πλέον να ειπωθούν.

Η διαδικασία απ’ ό,τι φαίνεται είναι απλή και έχει ως εξής. Πας σε χώρο τέχνης. Μαζεύεις κόσμο να σε δει να κάνεις ό,τι είναι αυτό που κάνεις τελοσπάντων. Απλώνεις ένα σεντόνι (καλό θα είναι να είναι από τα πρόχειρα που δε χρησιμοποιούνται, και μάλιστα λευκό για να συμβολίζει την καθαρότητα της τέχνης). Στη συνέχεια κάθεσαι όρθιος από πάνω και το κατουράς. Την τινάζεις κιόλας γιατί σε βλέπει κόσμος και μη σε περάσουν για βρωμιάρη. Μετά μαγκώνεις το πινέλο στον κώλο και ζωγραφίζεις.

O ίδιος ο καλλιτέχνης λέει για τις κωλογραφίες του, όπως διαβάζουμε σε σχετικό μέσο:

Η αιφνίδια πνευματική έμπνευση οδηγεί στην δημιουργία της κωλογραφίας. Κατά τη διάρκεια μιας κωλογραφίας γίνεται αντιληπτή με έναν ενορατικό τρόπο η φανερά κρυμμένη Αλήθεια. Είναι μια υπερβατική λύτρωση. Είναι μια ακόμα υπέρβαση. Είναι μια στιγμιαία αφύπνιση την οποία ίσως μπορεί κανείς, ανάλογα το πνευματικό του επίπεδο, να βιώσει διαλογιζόμενος πάνω σε μια από τις κωλογραφίες μου. Είναι μια σειρά έργων που δεν αναφέρεται στη λογική του ανθρώπου αλλά στο πνεύμα του. Την Τέχνη την βιώνουμε δεν την καταλαβαίνουμε.”

Είμαστε σίγουροι ότι πολλοί από εσάς έχετε βρεθεί σε παρόμοια καλλιτεχνική έξαρση σε τουαλέτες κάμπινγκ ή σε τούρκικες στο στρατό, όπου υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση κωλογραφιών και συνανθρώπων μας με εικαστικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες.