Όλοι πήγαν λοιπόν στην πρεμιέρα του Λαζόπουλου στο θέατρο Γκλόρια. Όλη η κυβέρνηση δηλαδή:

Τρελά παρεάκια λέμε:

Ανάμεσα σε όλους αυτούς ήταν και ο δημοσιογράφος, πρώην Υπουργός Πολιτισμού και νυν αναπληρωτής Yπουργός Εξωτερικών, Νίκος Ξυδάκης:

Γιατί έχει σημασία αυτό; Γιατί όπως θυμήθηκαν κάποιες κακιασμένες ψυχές, κάποτε, το μακρινό 2007, ο Ξυδάκης έσκιζε στο site του το Λαζόπουλο, μιας και τότε ο Λαζόπουλος δεν ήταν κολλητός και δε χρειαζόταν να κάνει socializing με τηλεπερσόνες. Και έλεγε κάτι τέτοια:

Μες στον γενικευμένο ευτελισμό του τηλεοπτικού προγράμματος, μετά τη χρονιά των φρικιών του Ζετέμ, ο Λαζόπουλος βρήκε το φορμά: Δελφινάριο TV. Δηλαδή, χοντρές πλάκες, χλεύη του προφανούς, διάλογος με την χαχανίζουσα πλατεία, βιντεάκια YouTube, ανέκδοτα καφετέριας, λίγο τραγούδι και… That’s all folks!

Kαι άλλα

Αυτός είναι υπεράνω, μακράν, εκτός του λοιδωρούμενου κόσμου. Αντιθέτως, συχνά ξεπέφτει στον διδακτισμό και το ευπώλητο μελόδραμα.

Στο Αλ Τσαντίρι ο Λαζόπουλος είναι δημαγωγός: μυρίζεται τη βουβή δυσαρέσκεια του πλήθους κατά της πολιτικής εξουσίας, την αγανάκτηση και τον φθόνο του πλήθους έναντι του πλούτου, και του δίνει μια κάποια διέξοδο. Χλευάζει και κράζει, μοιράζει στιγμιαία ανακούφιση.

Τι ωραία ήταν τότε που δε χρειαζόταν να γλύφεις δημαγωγούς

Μπορεί να λάμπει και να σπάει τα μηχανάκια της AGB, σαν τελικός Τσάμπιονς Λιγκ, απλά και μόνο βρίζοντας· χλευάζοντας στερεοτυπικά, προβλέψιμα, επιδιώκοντας τα χάχανα και τις μελούρες. Βρίζοντας τους πάντες ― ε, σχεδόν… Μη βρίζοντας ποτέ το φίλαυτο κοινό και τον φίλαυτο Λάκη. Βρίζοντας τους άλλους…

Πως αλλάζουν οι καιροί.

(Διαβάστε όλο το κείμενο του Νίκου Ξυδάκη εδώ)