Οι πιο άτυχοι της περιόδου είναι φυσικά όσοι έχασαν τη ζωή τους από τον κορωνοϊό, όσοι δεν έχουν σπίτι για cocooning (πρόσφυγες, άστεγοι, κρατούμενοι κλπ) και μετά όσοι έχασαν τη δουλειά τους, ειδικά αν αυτό σημαίνει ότι σε λίγο θα ανήκουν σε αυτούς δεν έχουν σπίτι. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο – από’κει και πέρα όμως, ένα team από Βρετανούς που ξεκίνησαν να πάνε σε ένα φεστιβάλ στον Παναμά και έχουν ξεμείνει σε μια παραλία εκεί πέρα να βρέχονται από τροπικές καταιγίδες είναι εξίσου αδιαμφισβήτητα, πολύ γκαντέμηδες.

Σύμφωνα με τον Guardian, κάποιοι από αυτούς ανήκουν στην παραγωγή του φεστιβάλ και κάποιοι ήταν εθελοντές. Σε κάθε περίπτωση, όταν βρέθηκαν σε μια παραλία του Παναμά για ένα φεστιβάλ που λέγεται Tribal Gathering, και διαφημιζόταν ως «ένα καταπληκτικό ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο», σίγουρα δεν περίμεναν ότι θα ξεμείνουν σε μία παραλία με πρόβλημα αποχέτευσης.

Καταρχάς, το φεστιβάλ έριξε πιστόλι στα μέσα Μαρτίου, όταν ο Παναμάς κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα κορωνοϊού. Αυτό πήρε μαζί τους και κάμποσες πτήσεις, οπότε πολλοί από τους φεστιβαλιστές έχασαν το δρόμο της επιστροφής.

Σύμφωνα με τον Πίτερ Γκραντ από το Σόμερσετ, που δούλευε εθελοντικά στην κουζίνα του φεστιβάλ, η διοργάνωση το πάλεψε, αλλά η Βρετανική πρεσβεία το πούλησε:

«Είμαστε σε εκκρεμότητα εδώ και περίπου μια εβδομάδα. Αρχικά η πρεσβεία μας πρόσφερε λεωφορεία για τον Παναμά αλλά είχαμε μόλις 12 ώρες για να αποφασίσουμε. Επίσης δεν μπορούσε να μας εγγυηθεί κανείς πως θα καταφέρνουμε να βρούμε πτήση. Κάποιοι είδαν τις πτήσεις να ακυρώνονται ενώ βρίσκονταν στο γκισέ του αεροδρομίου.»

Μέσα στην αναμπουμπούλα λοιπόν έμειναν εκεί, στην εξωτική παραλία:

«Εκείνη τη στιγμή, η παραλία ήταν η ασφαλέστερη επιλογή για εμάς και ποτέ ξανά δεν μας πρόσφεραν εκείνα τα λεωφορεία.»

Το οποίο εκεί ξεκίνησε επίσης καλά:

«Οι διοργανωτές του φεστιβάλ ήταν φοβεροί. Μοίραζαν φαγητό και μας έδωσαν μεγάλες σκηνές για καταφύγιο. Επίσης υπήρχε τρεχούμενο νερό»

Αλλά κατέληξε κυριολεκτικά σκατά:

«Έβρεχε ασταμάτητα για μερικές ημέρες. Δεν υπήρχε σύστημα αποχέτευσης και από παντού ανάβλυζε αηδιαστικό νερό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μερικοί είχαν προβλήματα ψυχικής υγείας και πραγματικά άρχισαν να ζορίζονται πολύ.»

Άλλοι, όπως η Χάνα Μπέιτς από το Μπράιτον, μέλος της ομάδας παραγωγής του φεστιβάλ, κατάφεραν να φτάσουν μέχρι την πόλη του Παναμά. Δεν κατάφεραν όμως να βρουν τρόπο να γυρίσουν στη Βρετανία, οπότε έχουν μείνει στην ίδια χώρα, με τις αρχές να απαγορεύουν τις πτήσεις για άλλες 30 μέρες.

Και φυσικά, με τα λεφτά να εξαντλούνται:

«Η πρεσβεία είναι αστείο. Δεν υπήρξε καμία βοήθεια με φαγητό, διαμονή, τίποτα. Μας είπαν πως δεν υπάρχει μελλοντικό πλάνο για να φύγουν οι Βρετανοί από τον Παναμά και τώρα μας προσφέρουν επιστροφή στα σπίτια μας με πτήσεις από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Και μετά πώς υποτίθεται πως θα πάμε στη Βρετανία; Έχω ήδη χάσει τρεις πτήσεις, δεν είμαι σε οικονομική κατάσταση να συνεχίζω να τις κλείνω. Μας βλέπω μήνες εδώ.»

Η αλήθεια είναι ότι συγκριτικά με την βροχερή παραλία που αδειάζει η αποχέτευση, η καραντίνα στο σπίτι μοιάζει ειδυλλιακός προορισμός.

(πηγή)