Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν ξεχνιούνται έτσι απλά και εδώ δεν αναφερόμαστε στη συμμετοχή του Μιχάλη Ρακιντζή στη Eurovision ή κάτι τέτοιο. Ένα τέτοιο πράγμα ήταν και η εμπειρία του Καρδιτσιώτη Εβραίου Βίκτωρα Βενουζίου στην Κατοχή: Μαζί με άλλους 81 Εβραίους από την Καρδίτσα, τη Θεσσαλονίκη, τον Βόλο και τα Τρίκαλα, 0 90χρονος πλεόν κ. Βενουζίου βρήκε καταφύγιο στο χωριό Αμάραντος Καρδίτσας, το οποίο τότε λεγόταν Μαστρογιάννι.

Οι κάτοικοι του χωριού Μαστρογιάννι έκρυψαν τους Εβραίους από το φθινόπωρο του 1943 έως το καλοκαίρι του 1944, μέχρι την αποχώρηση των Γερμανών. Μοιράστηκαν μαζί τους τα λίγα τρόφιμα που είχαν και κανένας δεν έγινε δοσίλογος και καταδότης. Η απελευθέρωση της Ελλάδας ήταν έτσι και η οριστική σωτηρία των 82 αυτών ανθρώπων από τη ναζιστική γενοκτονία.

Δυστυχώς δεν έγιναν παντού έτσι, τα πράγματα. Αλλού, όπως στη Θεσσαλονίκη και στα Γιάννενα, υπήρξαν Έλληνες που συνεργάστηκαν με τους Ναζί ή λεηλάτησαν τις Εβραϊκές περιουσίες στο μετέπειτα. Η ιστορία του χωριού Μαστρογιάννι όμως είναι πολύ διαφορετική και έχει ειπωθεί πολλές φορές από τότε.

Ο ίδιος ο κ. Βενουζίου κάλυψε τα έξοδα για την ανέγερση μνημείου στο χωριό, του οποίου τα αποκαλυπτήρια έγιναν τον Ιούνιο του 2017. Όπως είχε δηλώσει τότε ο εκπρόσωπος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Σολομών Παρέντε:

«Μία από αυτές τις ηρωϊκές οικογένειες έσωσε τους γονείς και τα αδέλφια της μητέρας μου. Ο θείος μου, Ντάνυ Εζρά, είναι σήμερα εδώ, μαζί μας. Ήρθε από το Ισραήλ -όπου ζει- για να ξαναπερπατήσει στα σοκάκια αυτού του όμορφου ορεινού χωριού που τότε -μέσα στην αβεβαιότητα της Κατοχής- του προσέφερε ό,τι πιο πολύτιμο και δυσεύρετο υπήρχε: Ασφάλεια.»

Ο ίδιος ο κ. Βενουζίου είχε βάλει ακόμη πιο σαφώς το ζήτημα τότε:

«Να βροντοφωνάξω ένα μεγάλο εύγε στους Μαστρογιαννήτες, στις οργανώσεις ΕΑΜ -ΕΛΑΣ ένα ευχαριστώ, αυτοί μας σώσανε. Η στήριξη του ΕΑΜ ήταν καταλυτική.»