Μετά από τέσσερα χρόνια, ήρθε η μεγάλη και δύσκολη ώρα. Τα τέσσερα χρόνια είναι η (μέχρι τώρα) διάρκεια της δίκης της Χρυσής Αυγής και η δύσκολη ώρα είναι αυτή που ένα από τα πιο διαβόητα μέλη της και πρωταγωνιστής στην ίσως πιο δραματική της στιγμή (και πολύ πιθανόν, τη στιγμή που την κατέστρεψε) κλήθηκε να απολογηθεί: Ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα και στέλεχος της ναζιστικής οργάνωσης, Γιώργος Ρουπακιάς απολογήθηκε σήμερα στο δικαστήριο, με την αίθουσα να είναι γεμάτη.

Η δε μητέρα του αδικοχαμένου μουσικού, Μάγδα Φύσσα, ήταν εκτός αίθουσας. Αυτό άφησε το κοινό και την πρόεδρο Μαρία Λεπενιώτη να ακούν τον δολοφόνο να αφηγείται την δικιά του εκδοχή για τα γεγονότα. Πέφτοντας σε συνεχείς αντιφάσεις, όπως με το να μη μπορεί να απαντήσει σε ποιο τυπογραφείο στο Μπουρνάζι πήγε να πάρει τρικάκια το μοιραίο απόγευμα, ο Ρουπακιάς έφτασε τελικά στο βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου.

Όπως είπε ο Ρουπακιάς, η διαδρομή του για την καφετέρια Κοράλλι ξεκίνησε όταν έμαθε ότι είχε «εγκλωβιστεί κάποιος δικός μας στο Κοράλλι». Πάντως όταν αναγνώρισε κάποιους άλλους Χρυσαυγίτες στην προεργασία της επίθεσης (Κομιανό, Σταμπέλο, Δήμου και Σκάλκο), αξίζει να σημειωθεί ότι ένας πολύ θαρραλέος από αυτούς, ο Κομιανός, ταράχτηκε:

«Εμένα ρε; Εμένα;»

Στη συνέχεια, ο Ρουπακιάς περιέγραψε πως ξεκίνησε η δολοφονική επίθεση:

«Ήταν όλοι με αναμμένες μηχανές. Ήταν 8-10 μηχανές και κάποιες είχαν 2 άτομα. Τους ακολούθησα με το αμάξι…Φτάσαμε στο Κοράλλι, την καφετέρια. Βλέπω τον Παύλο Φύσσα, μέχρι τότε δεν τον ήξερα, με καμία εικοσαριά άτομα.

Είχε τελειώσει ο αγώνας και δεν ξέρω αν ήταν παρέα του όλοι αυτοί ή απλώς θαμώνες . Ήταν όλοι σταματημένοι μπροστά από την καφετέρια. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα.»

Εκεί αντιμετώπισε την οργή του πατέρα του Παύλου, ο οποίος του φώναξε «είσαι ψεύτης!».

Η συνέχεια είχε ως εξής:

«Ήταν ο Φύσσας με καμία εικοσαριά άτομα. Έκοψαν μετά οι μηχανές, έκοψα κι εγώ και κοιταχτήκαμε με τον Φύσσα και μου φώναξε: «Γ..το σπίτι σου». Ήταν μικρό το στενό, έκοψαν οι μηχανές, έκοψα κι εγώ. Δεν του απάντησα και άνοιξα την πόρτα για να κατέβω.

Εκείνη τη στιγμή έρχεται ένας της ομάδας ΔΙΑΣ και μου χτυπάει το καπό και μου λέει «έλα, έλα», σαν να μου λέει «φύγε». Έφυγα πήγα λίγο πιο κάτω και άφησα το αυτοκίνητο, αλλά ήταν το μισό απ’ έξω. Βλέπω στο αντίθετο ρεύμα της Παναγή Τσαλδάρη μια θέση. Περίμενα να περάσουν 2 αυτοκίνητα και πήγα στο αντίθετο ρεύμα για να μπω να παρκάρω.»

Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο σκληρή, όταν ο δολοφόνος αποκαλύπτει ότι βγήκε από το αυτοκίνητο με το μαχαίρι στο χέρι:

«Μόλις άφησα το αυτοκίνητο βλέπω στο δρόμο τον Φύσσα με 3-4 άτομα ακόμα. Είναι 2-3 μέτρα πιο πίσω του τα άτομα. Είναι μια παρέα. Φωνές άκουγα αλλά δεν ξέρω από που. Διασταυρώθηκαν τα βλέμματα μας. Είχαμε απόσταση 4 μέτρα. Έγιναν όλα σε δευτερόλεπτα. Μάλλον με θυμήθηκε και μου λέει «τι είναι ρε;» κι έρχεται κατά πάνω μου. Ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου, τράβηξα χειρόφρενο και τράβηξα ένα πτυσσομενο μαχαίρι που είχα..»

Αυτό που ακολουθεί δεν είναι η περιγραφή της δολοφονίας. Αλλά μία απίστευτα σουρεαλιστική προσπάθεια του Ρουπακιά να πείσει την έδρα πως δεν είχε άλλη επιλογή, από το να βγει και να μαχαιρώσει τον Παύλο Φύσσα:

«Π: Μισό λεπτό. Γιατί πήρατε μαχαίρι; Ήσασταν στο αμάξι..

Κ: Τι να έκανα; Να έκλεινα τις ασφάλειες; Είχα ανοιχτά παράθυρα.

Π: Σήμερα αυτό θα κάνατε;

Κ: Ε, τι θα έκανα;

Π: Είχατε την ευχέρεια να φύγετε. Όπου σας βγάλει ο δρόμος

Κ: Πως να φύγω; Είχε κίνηση.»

Δυστυχώς όμως, η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους:

«Στο αυτοκίνητο είχα ένα μαχαίρι. Και άνοιξα την πόρτα. Αν δεν είχα το μαχαίρι θα άνοιγα να φύγω πεζός. Θα ήταν η τελευταία λύση γιατί θα με έφταναν. Είχα το μαχαίρι. Βγαίνω έξω, κάνω ένα βήμα στο πεζοδρόμιο κι αρχίζει ο Φύσσα να με χτυπάει με γροθιές στο κεφάλι. Κρατώντας το μαχαίρι έκανα τα χέρια μου προς τα πάνω για να προστατευθώ.

Ήταν πιο ψηλός από εμένα. Τα σήκωσα για να προστατέψω το κεφάλι μου. Του έριξα με το μαχαίρι στα πόδια για να κάνει πίσω. Όπως πήγα για τη δεύτερη είχε σκύψει και τον πέτυχα στην καρδιά.»

Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι ο Ρουπακιάς ακόμη και τώρα προσπαθεί να πείσει ότι το μαχαίρωμα του μουσικού έγινε στα πλαίσια αυτοάμυνας.

Ακόμη κι αν ο ιατροδικαστής δεν βρήκε πάνω του κανένα χτύπημα, όπως υπογράμμισε και ο ίδιος (!):

«Π: Ο Ιατροδικαστής βρήκε σε εσάς χτυπήματα; Έχετε δει την έκθεση;

Κ: Έχω μαλακό τριχωτό κεφαλής και μου βρήκε κάποιες εκδορές. Στην έκθεση δεν αναφέρεται τίποτα.

[…]

Κ: Ούτε να τον τραυματίσω ήθελα.

Π: Βρέθηκαν χτυπήματα στον θώρακα και στην καρδιά

Κ: Όταν σε βαράει ο άλλος κι είσαι σκυμμένος, πάνω στην ταραχή και την τρέλα δεν καταλαβαίνεις. Την ώρα που τρως ξύλο…

Π: Ναι που ξύλο βέβαια δεν προκύπτει.»

Το χειρότερο όμως, το φύλαγε για το τέλος. Όπως είπε ο χρυσαυγίτης δολοφόνος «μια απλή ανθρωποκτονία την έκαναν θέμα» (!!!):

Κ: Έχει γίνει μια απλή ανθρωποκτονία και… το πήγαν πολιτικά και το έκαναν…

Π: Δεν μπορείτε ΠΟΤΕ να λέτε απλή άνθρωποκτονία.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο κατηγορούμενος ακόμη και τώρα προσπαθεί να καλύψει την Χρυσή Αυγή, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως «υποστηρικτή» της:

«Ημουν υποστηρικτής της Χρυσής Αυγής. Το καλοκαίρι του 2012 πήγα για πρώτη φορά στην τοπική της Νίκαιας. Δεν με πήγε κάποιος, διάβασα στο ίντερνετ και πήγα με τη σύζυγό μου. Στην αρχή πηγαίναμε αραιά και μετά πιο τακτικά.

«Στην αρχή βοηθούσα όποτε μου ζητήσουν, αν και στη συνέχεια έγινα κάτι σαν βοηθός του Τσακανίκα, επειδή έμενε μακριά στη Γλυφάδα και δούλευε ο άνθρωπος. Όποτε καθόμουν εγώ στο πόδι του. Οι αρμοδιότητες ήταν να πουλάμε κουπόνια για οικονομική ενίσχυση που έδινε ο Πατέλης, η πώληση ρούχων της Χρυσής Αυγής και είχα πάει και κάποιες φορές στη Μεσογείων να φέρω πράγματα.»

Βέβαια εκτός από το ότι συμμετείχε σε τάγμα εφόδου, είχε πάει μέχρι και σε μια κατασκήνωση στην Ηλεία όπου υπήρχαν όπλα:

 «Είχα πάει στη κατασκήνωση στη Νέδα. Κάποια στιγμή ανακάλυψα τα όπλα και ρώτησα τον Πατέλη «τι είναι αυτά εδώ πέρα», μου είπε ότι τα «έφερε ένας συναγωνιστής», αλλά ήταν με πλαστικές σφαίρες. Και δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ, παρά μόνο για να φωτογραφηθούμε. Ο Πατέλης έριξε μια στον αέρα για να φωτογραφηθεί.»

Ο δε Ρουπακιάς είχε φωτογραφηθεί με όπλα:

Στην κατασκήνωση της Νέδας διάβαζαν αρχαιοελληνικούς όρκους στον Χίτλερ:

«Στη Νέδα ήμασταν ο Καζαντόζγλου, ο Πατέλης και ο Τσακανίκας, με τον τελευταίο να διαβάζει ένα κείμενο. Ήμουν κι εγώ και άλλοι δυο εκεί. Όταν τελείωσε αυτό που διάβαζα, είπαμε ένα «ορκίζομαι». Ηταν ανούσιο τελείως. Δεν θυμάμαι τι έλεγε. Ξέρω ότι ήταν κάποιος αρχαίος ελληνικός όρκος. Τελειώσαμε με ένα χαιρετισμό που είναι αρχαίος ελληνικός, που κάποιοι λένε για τον Χίτλερ. Σημασία έχει τι νιώθεις εκείνη την ώρα.»

Υπάρχουν και διάφορες κατασκηνωτικές φωτογραφίες από εκεί:

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πάντως, ήρθε η ώρα να ξεβρωμίσει ο τόπος – από τους Χρυσαυγίτες.

(Πηγές: 1, 2)