Τι κάνει ένας συλλέκτης δίσκων-καλλιτέχνης όταν ανακαλύψει ένα τέτοιο αρχείο σ’ έναν ξεχασµένο σωρό ενός παλαιοπωλείου της Αθήνας; Τι ευθύνη αναλαµβάνει απέναντι στις φωνές που µιλούν, αλλά και απέναντι στα πρόσωπα στα οποία απευθύνονται; Τι είδους σχέση µπορεί εκείνος, ο Πάνος Χαραλάµπους, που γεννήθηκε το 1955 στην Αιτωλοακαρνανία, να αναπτύξει µαζί τους; Πώς οφείλει να διαχειριστεί την ευάλωτη ζωή των φωνών; Κι αν αποφάσιζε να τις επιστρέψει στους αρχικούς τους αποδέκτες; Πώς; Πού; Και πότε να το κάνει;

Το κάθε παίξιµο αυτών των δίσκων τούς φθείρει ανεπανόρθωτα. Οι φωνές τους έχουν χαραχτεί σε ευαίσθητο υλικό, ευάλωτο στον χρόνο και στη διάρκεια. Κάθε προσωρινή ανάστασή τους συντείνει στην ολοκληρωτική τους εκµηδένιση, µπορούν να υπάρξουν µόνο αν κάποιος αναλάβει την ευθύνη της επισφαλούς ύπαρξής τους, αν αποδεχτεί την πορεία τους προς την καταστροφή για να τις αναστήσει για µια ακόµα φορά, αν αναδεχτεί τη ζωή τους παρακάµπτοντας τον φόβο του θανάτου τους.

Όλα καλά, απλά δεν ξέρουμε πως θα το πάρει το όλο θέμα ο γιος της γερακίνας.