ΟΚ, διακινδυνεύουμε να μπούμε στο ολισθηρό έδαφος του “δεν-αποτελεί-είδηση-μέχρι-να-το-δείξει-το-Netflix”, αλλά θα μας το συγχωρήσετε γιατί το The End of the F***ing World αξίζει τον θόρυβο που έχει προκαλέσει από το περασμένο Σαββατοκύριακο που ανέβηκε στην online πλατφόρμα. Η σειρά είχε ήδη κάνει πρεμιέρα τον Οκτώβριο στο αγγλικό Channel 4, οπότε την είχαμε τσιμπήσει απ’ τα torrents και σας είχαμε προειδοποιήσει ώστε να έχετε το νου σας. Μιας και είχε πάρει πολύ καλές κριτικές από το τηλεοπτικό κοινό, το Netflix δεν έχασε την ευκαιρία και αγόρασε τα παγκόσμια δικαιώματα της σειράς ώστε να την μετατρέψει σε μεγάλη επιτυχία με τον πάντα διακριτικό τρόπο που γνωρίζει καλά.
Τι είναι λοιπόν το The End of the F***ing World; Πρώτα απ’ όλα, είναι βασισμένο στο ομώνυμο κόμικ του Charles S. Forsman, το οποίο τσεκάραμε και διαπιστώσαμε ότι δεν έχει στον τίτλο του τα ενοχλητικά αστεράκια που εμποδίζουν να το γράψεις σαν άνθρωπος, οπότε από εδώ και στο εξής θα αναφερόμαστε στην σειρά ως TeotFW. Το TeotFW (πω κι αυτό χάλια είναι) λοιπόν είναι μια αγγλική εφηβική μαύρη κωμωδία – κι αυτό ήδη λέει πολλά από μόνο του για το περιεχόμενο της σειράς. Στον πυρήνα της πλοκής βρίσκονται δύο άτομα: ο 17χρονος James που είναι βέβαιος πως είναι ψυχοπαθής, αφού έχει για χόμπι να σκοτώνει ζωάκια ενώ θα τον έψηνε να σκοτώσει και κανέναν άνθρωπο στο μέλλον, και η επίσης 17χρονη Alyssa, η οποία είναι καινούρια στο σχολείο και νιώθει πως δεν την καταλαβαίνει κανείς κι επίσης βρίζει συνέχεια.
Μέχρι στιγμής ακούγεται αρκετά κοινότοπο, είναι η αλήθεια. Εφηβική οργή, πιτσιρικάδες που δεν χωράνε πουθενά, pop μηδενισμός που μοιάζει περισσότερο με meme, edgy εξυπνάδες και τα λοιπά. Κι όμως, εκεί που λες πως η σειρά θα είναι απλά ένα ευχάριστο διάλειμμα με προβλέψιμες περιπέτειες δυο ατίθασων νιάτων, το TeotFW καταφέρνει μέσα σε μόλις 8 20λεπτα επεισόδια να απογειωθεί σημαντικά, σε βαθμό που νιώθεις ότι πέρασες μια ζωή ολόκληρη μ’ αυτά τα δύο πιτσιρίκια. Ένας παράγοντας που συνηγορεί σ’ αυτήν την γοητεία της σειράς είναι ότι οι δύο πρωταγωνιστές είναι εξαιρετικά χαρισματικοί και με ήδη αρκετά ενδιαφέρον βιογραφικό. Ο Alex Lawther είχε εμφανιστεί στο κινηματογραφικό The Imitation Game και το επεισόδιο Shut Up and Dance της 3ης σεζόν του Black Mirror, ενώ η Jessica Barden είχε παίξει μεταξύ άλλων στο Far from the Madding Crowd του Vinterberg, τον Αστακό του Λάνθιμου και το τηλεοπτικό Penny Dreadful.
Ένας δεύτερος παράγοντας επιτυχίας είναι η αισθητική της σειράς. Καθώς πρόκειται για ένα περιπετειώδες road-trip διαφυγής με φρενήρη ρυθμό και έξυπνους διαλόγους, οι δημιουργοί της σειράς βάζουν στο μπλέντερ τους Bonnie & Clyde, Thelma & Louise και Natural Born Killers, προσθέτοντας επίσης μερικές δόσεις εφηβικού indie ύφους α-λα Ghost World ή Donnie Darko και ταραντινικού σεναριακού ρυθμού που μοιάζει να βγήκε κατευθείαν από το True Romance. Οι διάλογοι είναι σπιρτόζικοι, το χιούμορ είναι πετυχημένο, τα σκηνοθετικά τρικ καταφέρνουν να λειτουργήσουν στην εντέλεια.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι το εξής: ότι η σειρά καταφέρνει μέσα σε περίπου 3 ώρες να ανατρέψει πραγματικά και σε βάθος τις προσδοκίες και τις βεβαιότητες που γεννιούνται στην αρχή της. Καθώς ξεκινάμε λοιπόν, ο James και η Alyssa μοιάζουν τυποποιημένοι και αναυθεντικοί, σαν τους απαραίτητους freak/outsider ρόλους που οφείλει να έχει κάθε τηλεοπτική και κινηματογραφική εφηβική μυθολογία. Μοιάζουν να νιώθουν άνεση και σιγουριά μέσα στον ρόλο τους, να φετιχοποιούν τα ψυχικά και οικογενειακά τους προβλήματα, να προσπαθούν να μας σοκάρουν με προκαθορισμένες εφηβικές ακρότητες. Υπάρχει όμως ένα σημείο ρήξης σ’ αυτήν την δυναμική. Ενώ οι James και Alyssa ξεκινούν την συναναστροφή τους σχεδιάζοντας να χρησιμοποιήσουν κυνικά ο ένας τον άλλον, αρχίζουν να ερωτεύονται και να νιώθουν πραγματικά συναισθήματα για πρώτη φορά στη ζωή τους.
Από εκεί κι έπειτα, η σειρά αρχίζει να χτίζει μαεστρικά πάνω σ’ αυτήν την αλλαγή δυναμικής. Το ταξίδι διαφυγής τους αποκτάει πραγματικό συναισθηματικό και υπαρξιακό βάθος. Τα βίαια εγκλήματα στα οποία καταφεύγουν καταφέρνουν να τους δέσουν πραγματικά μεταξύ τους. Ανακαλύπτουν μαζί την awkward εφηβική σεξουαλικότητά τους, το ρίσκο της ανθρώπινης τρυφερότητας, την στοιχειωτική διάσταση του προσωπικού και οικογενειακού παρελθόντος, την απελευθερωτική δύναμη της αγάπης. Όλα αυτά οδηγούν το εξαιρετικό φινάλε να μοιάζει πλέον αναπόφευκτο, τραγικό, αυθεντικό – πείθοντάς μας ότι το ταξίδι ήταν πραγματικό, οι εμπειρίες ήταν πραγματικές, τα συναισθήματα ήταν πραγματικά, ο James και η Alyssa ήταν πραγματικοί.
Το The End of the F***ing World είναι αστείο, είναι πικρό, είναι αισθητικά απολαυστικό, είναι φουλ στυλιζαρισμένο, είναι δραματικά πλήρες και συμπαγές. Δεν χρειαζόμαστε 2η σεζόν. Χρειαζόμαστε περισσότερες σειρές σαν κι αυτήν.
