Σε αυτή τη χώρα, τα πάντα μπορούν να είναι αφορμή για εντατικά μαθήματα στη δημιουργική χρήση της γλώσσας, ακόμη και η δολοφονία μας νεαρής γυναίκας από τον σύζυγό της. Η αφορμή λοιπόν είναι ένα περιστατικό φονικής βίας στη Λέσβο, το παράδειγμα όμως είναι σε αυτή την περίπτωση η λέξη «αγάπη».

Μπορεί τα φτωχά μυαλά να πιστεύουν ότι αγάπη είναι αυτό που έχουν τα πετυχημένα ζευγάρια μεταξύ τους, οι γονείς για τα παιδιά, ο φίλαθλος που πάει υπό βροχή να δει την ομάδα να τρώει τρίμπαλο εντός, έστω αυτό που μοιράζει ο Τάσος Ποτσέπης.

Υπάρχει όμως μια παλαιότερη διατύπωση της αγάπης. Είναι αυτή που ξεσηκώνεται από ντιβάνια και καναπέδες όποτε σε αυτή τη χώρα ένας άντρας σκοτώνει μια κοντινή του γυναίκα: Τη μάνα του, την αδερφή του και ακόμη πιο συχνά όταν σκοτώνει τη σύζυγό του, τη φίλη του ή και κάποια που του έριξε άκυρο.

Αυτό παρακολουθούμε για άλλη μια φορά σε μια σειρά από ΜΜΕ από χτες, όταν μαθεύτηκε ότι ένας 25χρονος άνδρας σκότωσε με καραμπίνα την 24χρονη συζυγό του στη Χρυσομαλλούσα Λέσβου, με το παιδί να κοιμάται στο δίπλα δωμάτιο.

Τώρα μαθαίνουμε ότι άμα αγαπάς πολύ (και δε σου κάνουν το χατίρι), το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι η καραμπίνα:

Έτσι είναι άμα αγαπάς, εσείς που δεν έχετε σηκώσει το όπλο για να πυροβολήσετε δεν ξέρετε:

Δεν έχει σημασία που αν χτυπήσεις το σκυλί σου δεν πρόκειται κανείς να βγει να πει ότι το έκανες από το πάθος σου για τον Αζόρ:

Η συγκεκριμένη σουρεαλιστική παράδοση έχει βαθιές ρίζες, μη νομίζετε ότι είναι τίποτα χτεσινό. Εδώ έχουμε μια δολοφονία κόρης από τον πατέρα τον Ιανουάριο του 2019, όπου συναντάμε την περίπτωση της «παθολογικής αγάπης»:

Αλλά κι ένα από το μακρινό πλην γνώριμο 2000:

Μαθήματα ερωτικής εγκληματολογίας είχαμε και το 2016, όπου μπορεί ο συνταξιούχος αστυνομικός να ήταν έτσι κι αλλιώς βίαιος αλλά όποιος αγαπάει, ζηλεύει και τι ξέρουμε από το σαράκι της ζήλιας κι εμείς:

Εσείς ζηλεύετε καθόλου μέχρι 60 μαχαιριές όταν αγαπάτε ή είστε τίποτε polyamorous;

Και αγάπη και πάθος και ζήλια, η σύνοψη μιας πλούσιας συναισθηματικά δολοφονίας γυναίκας στην Καστοριά το 2011:

 

Αλλά κι από το 2009, γιατί έτσι είμαστε εδώ στην Ελλάδα, αγαπάμε πολύ:

Μήπως κάποια στιγμή χρειάζεται να το πούμε λίγο πιο ξεκάθαρα;

Υπάρχει περίπτωση η αγάπη να μην σκοτώνει. Υπάρχει περίπτωση να σκοτώνει η ιδέα πως ο άνδρας έχει δικαίωμα ιδιοκτησίας στο σώμα της γυναίκας. Η ιδέα πως ο άντρας ο πολλά βαρύς το σηκώνει το χεράκι του (ή το όπλο του) και όταν το κάνει, το κάνει από αγάπη, από πάθος, από δικαιολογημένη ζήλια.

Υπάρχει περίπτωση αυτό που σκοτώνει να μην είναι όλα αυτά, αλλά να είναι η εξουσιαστική, κακοποιητική, συμπεριφορά ενός άντρα πατριάρχη, κύρη του σπιτιού που κάνει ό,τι του καυλώσει και χωρίς συνέπειες.

Η αγάπη δεν σκοτώνει, αλλά πολύ συχνά σκοτώνει το μίσος, η παθολογική ζήλια, η ιδέα ότι ό,τι και να κάνεις η οικογένεια, οι φίλοι, η κοινωνία, τα ΜΜΕ, η κοινωνία θα σου βρουν ελαφρυντικά. Γιατί εσύ αγαπούσες, ε, άρα αυτής τα θέλε ο κώλος της.