Την Παρασκευή ανακοινώθηκε ο φετινός νικητής του Νόμπελ Ειρήνης, που, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, δεν ήταν η Ελλάδα και οι νησιώτες της αλλά η Κολομβία και ο πρόεδρός της Juan Manuel Santos, για την ειρηνευτική συμφωνία που πέτυχε με τους αντάρτες του FARC.

Κάτι το οποίο έπρεπε χθες κιόλας η επιτροπή του Oslo να ανακαλέσει, απονέμοντας το βραβείο εκεί που πραγματικά ανήκει. Αλλά πού τέτοια.

Μόνο που το φετινό Nobel, εν αντιθέσει με αντίστοιχες παλαιότερες απονομές με αφορμή την ειρήνευση δυο αντιμαχόμενων πλευρών, απονεμήθηκε μόνο στη μία πλευρά, αυτή του προέδρου της Κολομβίας. Θα μας πείτε, καλά “θα έπαιρναν Nobel ποτέ αντάρτες, σοβαροί να μαστε”, είτε το σκεφτόσασταν από την οπτική του “αυτοί λογικά μόνο εμπόριο ναρκωτικών θα κάνουν, έχω ακούσει ΥΠΟ και ξέρω” είτε από την άλλη πλευρά του “όλο και κάποια πολιτική σκοπιμότητα θα παίζει”.

Αν, όμως, ανατρέξουμε σε παλαιότερους κατόχους τίτλων Nobel στην κατηγορία “Peacemaker” θα βρούμε ανθρώπους πολύ πιο επικίνδυνος για ό,τι αποκαλείται “επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία” σε σχέση με τους Κολμβιανούς αντάρτες. Πράγμα που κάποιος θα έλεγε ότι μπορεί να είναι και δίκαιο από τη στιγμή που και ο ίδιος ο Alfred Nobel όπλα εμπορευότανε ο άνθρωπος σε αποικιοκράτες.

Ας δούμε, λοιπόν, 5 περιπτώσεις κατόχων Nobel ειρήνης που έχουν τόση σχέση με την ειρήνη όσο τα έργα και οι ημέρες ΣΥΡΙΖΑ με την Οκτωβριανή Επανάσταση:

George C. Marshall

Ο “Αρχιτέκτονας της νίκης” σύμφωνα με τον Winston Churchill κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν και ο άνθρωπος ο οποίος καθόρισε εν πολλοίς με τη στρατηγική του το παγκόσμιο μεταπολεμικό τοπίο, με το περίφημο “σχέδιο Marshall”, ένα οικονομικό πλάνο για την αποτροπή της εξάπλωσης της ασθένειας του Κομμουνισμού. Για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο Nobel το 1953.

Οκ, μπορεί να μη φαντάζει το τυπικό war pig με την κλασική έννοια του όρου, αλλά, αν σκεφτείτε ότι ήταν ο ιθύνων νους των Αμερικανικών Δυνάμεων στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, την οποία περίοδο ο ίδιος εγκαινίασε με την οικονομική πολιτική του σχεδίου του, δε μιλάμε και για κάποιον άγγελο. Διετέλεσε γραμματέας αμύνης κατά τον Πόλεμο της Κορέας, άμα θέλετε και κάτι πιο αιματοβαμμένο.

Henry Kissinger

Ο πάλαι ποτέ master της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, πολιτικός αναλυτής και προεδρικός σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ από το 1969 ως το 1977, τιμήθηκε με το βραβείο εν έτει 1973 για τη συνεισφορά του στον τερματισμό του πολέμου του Βιετνάμ (ενός μεγάλου κάζου για τις ΗΠΑ), με το συμβραβευόμενό του Βιετναμέζο Lê Đức Thọ να αρνείται το βραβείο.

Nobel ειρήνης λοιπόν σε ένα τύπο που:

• είχε την ιδέα για το βομβαρδισμό της Καμπότζης (1969-1975)
• ήταν ο βασικός πυλώνας της παρεμβατικής πολιτικής των ΗΠΑ στα εσωτερικά άλλων χωρών (επιχέιρηση “Κόνδωρ” για καταστολή κινημάτων στη Λατινική Αμερική, ανατροπή Αλιέντε και πραξικόπημα Πινοσέτ, Χούντα των Συνταγματαρχών)
• έβαλε το χεράκι του στην Τουρκική εισβολή στην Κύπρο

Λογικό.

Shimon Peres

Ο πρόσφατα θανών πρώην πρόεδρος του Ισραήλ είναι από τα πλέον γνωστά γαρούφαλα στο παγκόσμιο στερέωμα των war pigs, με το πεδίο δράσης του να εντοπίζεται στην πολύπαθη Μέση Ανατολή και την αιματοκυλισμένη Λωρίδα της Γάζας. Το προφίλ του δεν τον απέτρεψε, βέβαια, από το να τιμηθεί το 1994 μαζί με τους Yasser Arafat και Yitzhak Rabin για τη συμφωνία του Oslo που άνοιξε το δρόμο για την αυτονομία των Παλαιστινίων. Τον οποίο, βέβαια, δρόμο δυναμίτιζε στη συνέχεια, κατά παράβασιν της συνθήκης του Oslo, συστηματικά ο Rabin ως Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ.

Τώρα, βέβαια, το πόσο έχουν κερδίσει την αυτονομία τους οι Παλαιστίνιοι το βλέπουμε συχνά-πυκνά εν μέσω ανθρωπιστικών βομβαρδισμών από τις δυνάμεις του Ισραήλ. Που δεν είχαν σταματήσει, απ’ όσο θυμόμαστε όσο ο Shimon Peres ήταν πρόεδρος του Ισραήλ από το 2007 έως το 2014. Ο οποίος πρόεδρος του Ισραήλ παραδέχτηκε λίγο πριν πεθάνει πως “Ναι, βοήθησα στην ανάπτυξη πυρηνικών όπλων του Ισραήλ”. Ο οποίος πρόεδρος του Ισραήλ έχει κατηγορηθεί για τη σφαγή 100+ αμάχων στην Qana, σε προσφυγικό καταυλυσμό του ΟΗΕ στο Λίβανο. Άχαστος ο τίτλος.

Barack Obama

Μόλις λίγους μήνες μετά την ανάληψη του πόστου του Πλανητάρχη, ο Barack Obama τιμάται με το βραβείο Nobel για την πολλαπλή παύση πυρός των ανά τον κόσμο Αμερικανικών στρατευμάτων που επέδειξε στην ως τότε θητεία του για την πρόθεσή του και “τις εξαιρετικές του προσπάθειες για ενδυνάμωση της διεθνούς διπλωματίας και συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς”.

Τι έγινε με τους λαούς επί Obama; Ότι γινόταν και με τους προκατόχους του με κάποια extras: εξαγωγή δημοκρατίας σε Αφγανιστάν, Ιράκ και όπου αλλού χρειάζεται με αύξηση των στρατιωτικών δυνάμεων στο πρώτο, αβαντάρισμα ενός ανοιχτά φασιστικού καθεστώτος στην Ευρώπη και, φυσικά, ο μύλος στη Συρία που οδήγησε στη γιγάντωση του ISIS.

BONUS: Αναζητήστε πόσοι άνθρωποι (στην πλειοψηφία τους μαύροι) έχουν σκοτωθεί από την αστυνομία στις ΗΠΑ τα τελευταία 2 χρόνια.

Ευρωπαϊκή Ένωση

Εδώ γελάμε. Το 2012 η Ευρωπαϊκή Ένωση, η πατρίδα μας, βραβεύεται για την “πάνω από 6 δεκαετίες συνεισφορά της στην πρόοδο της ειρήνης, της συναδέλφωσης, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη”.

Πάμε λίγο.

Βομβαρδισμοί Γιουγκοσλαβίας: CHECK

Στήριξη του φασιστικού καθεστώτος του Κιέβου: CHECK

Χρηματοδότηση του ISIS από Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και ευρύτερη ανάμιξη στα της Μέσης Aνατολής: CHECK

Προσφυγική κρίση: CHECK

Εξήντα και βάλε χρόνια επιτυχίες.