Στις 9 Απριλίου 2000 έγιναν στην Ελλάδα οι πρώτες εκλογές του 21ου αιώνα και οι τελευταίες (;) με δραχμή.

Ήταν οι εκλογές του “Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε”, του μεγαλύτερου ποσοστού που έπιασε ποτέ ο δικομματισμός, των “χιλιάδων Ρωσοπόντιων που έφερε ο Λαλιώτης” και βέβαια οι εκλογές με την πιο χαοτική, απρόβλεπτη και κωμική κορύφωση: η νύχτα των εκλογών του 2000 είδε τον Κώστα Καραμανλή να ξεκινάει ποδαράτο για το μέγαρο Μαξίμου ως θριαμβευτής – και στην πορεία να τον γυρνάνε πίσω γιατί τελικά είχε βγει πάλι ΠΑΣΟΚ.

Αυτή είναι η ιστορία εκείνων των εκλογών, από μια εποχή που μοιάζει σαν χτες μα έχει αρχίσει ήδη να παλιώνει.

ΟΙ ΜΟΝΟΜΑΧΟΙ: ΚΩΣΤΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΩΣΤΑ

Ο Κώστας Σημίτης, παλιά καραβάνα του ΠΑΣΟΚ, εξελέγη αρχικά πρωθυπουργός και στη συνέχεια πρόεδρος του κόμματος το 1996 (με αντίπαλο τον Άκη Τσοχατζόπουλο), ενώ την ίδια χρονιά κέρδισε τις εκλογές απέναντι στη ΝΔ του Μιλτιάδη Έβερτ. Μεγάλο του ατού ήταν το στιλάκι του μειλίχιου και ορθολογιστή καθηγητάκου που λάνσαρε καθώς και το ότι, μετά από μια γεμάτη δεκαετία “χαρισματικών ηγετών”, ο λαός διψούσε για ηρεμία και λιγότερο αλλοπρόσαλλες ηγεσίες.

Η μεγάλη στιγμή του Σημίτη στην προεκλογική περίοδο του 2000 ήταν χωρίς αμφιβολία η τερατωδώς φωτοσοπαρισμένη αφίσα που τον έδειχνε χωρίς ούτε μισή ελιά και με επιδερμίδα πεντάχρονου παιδιού.

Δυστυχώς, στάθηκε αδύνατο να την βρούμε στο ίντερνετ, άρα πάρτε αυτό το βίντεο (στο οποίο ακούγεται για τελευταία φορά στη παγκόσμια ιστορία, η λέξη “πάουερ“):

Στην μπλε γωνία του ρινγκ βρέθηκε ο Κώστας Καραμανλής:

Πρόεδρος (από το 1997) του κόμματος που ίδρυσε ο θείος του και “νέος άνθρωπος” από τον οποίο κανείς δεν είχε μεγάλες βλέψεις – για εκείνες τις εκλογές τουλάχιστον. Μεγάλο του ατού το όνομά του και η επιθυμία (πλειοψηφικού όπως αποδείχτηκε) κομματιού της ΝΔ να απαλλαγεί από τα νύχια του Μητσοτάκη.

Κορυφαία στιγμή της προεκλογικής του εκστρατείας το 2000; Ασυζητητί, παμψηφεί και με πολύ κέφι, ΑΥΤΟ:

Πιθανότατα θα θυμάστε (όπως κι εμείς) την επική σειρά διασκευών του που είχε παρουσιάσει το ΑΜΑΝ:

Η ΕΠΟΧΗ: ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ 2000

Οι πρώτες μέρες του 2000 πέρασαν χωρίς να διαλυθούν οι υπολογιστές μας από τον “ιό του μιλένιουμ” ή όπως σκατά λεγόταν αυτό το πράγμα και, στις 28 Ιανουαρίου, η ΠΑΣΟΚάρα τράβηξε τον απόλυτο άσσο από το μανίκι, εγκαινιάζοντας με κάθε επισημότητα το μετρό της Αθήνας:

Καθώς μπαίνει ο Απρίλης του 2000, κάθε ραδιόφωνο και μπαρ παίζει σε αέναη λούπα το άλμπουμ του Σαντάνα με το “Smooth” και το “Maria-Mariaaaa”, στη Θεσσαλονίκη καίνε το βιβλίο του Ανδρουλάκη και στα τηλεπαράθυρα τσακώνονται για τον Οδυσσέα Τσενάι, τον Αλβανό μαθητή που είχε σηκώσει τη σημαία στην παρέλαση πριν λίγες μέρες.

Είναι άρα μια κάπως έντονη μα σε γενικές γραμμές ευχάριστη στιγμή της Ελληνικής ιστορίας; Όχι ακριβώς. Οι εκλογές του 2000 έρχονται μετά από δύο μεγάλες καταστροφές: το σεισμό της Πάρνηθας το Σεπτέμβρη του περασμένου έτους και, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, το κραχ του Χρηματιστηρίου, περίπου τις ίδιες μέρες. Υπό αυτές τις συνθήκες, τα γκάλοπ έδιναν μια μεγάλη πιθανότητα νίκης στο Κώστα Καραμανλή και το κόμμα του.

Όπως ήταν φυσικό, ο Κώστας Καραμανλής και το κόμμα του ψήθηκαν από τα γκάλοπ.

Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΤΡΟΛΑΡΙΣΜΑΤΟΣ

Κυριακή 9 Απριλίου, 19.00 η ώρα.

Οι κάλπες κλείνουν.

19.01 τα κανάλια εξαπολύουν τα πρώτα exit-polls.

Σε λίγα λεπτά οι οθόνες έχουν μοιραστεί σε δύο κομμάτια, που το ένα δείχνει τα ποσοστά και το άλλο εικόνες σαν αυτές:

(..) Στον Πειραιά ο Πέτρος Μαντούβαλος έχει “επιτάξει” τη μηχανή ενός “ζητά” και παρελαύνει στους κεντρικούς δρόμους, δηλώνοντας ότι είναι ο επόμενος υπουργός Δημόσιας Τάξης. (…) Την ίδια ώρα στη Χαριλάου Τρικούπη επικρατούσε κατήφεια και αμηχανία. Τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ έφθαναν σκυθρωπά και αμίλητα στα γραφεία του κόμματος, χωρίς δηλώσεις. Εξαίρεση ο Κώστας Λαλιώτης, ο μόνος που εμφανίστηκε ψύχραιμος, κάλεσε όλους να περιμένουν τα τελικά αποτελέσματα και προέβλεψε πως θα ήταν μία μακρά νύχτα. (πηγή)

Τι μπορεί να ήξερε ο Λαλιώτης; Καθώς η νύχτα προχωρά και το προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας μένει σταθερό, οι πασόκοι με πανικό συνειδητοποιούν πως ο Σημίτης ήταν μια μεταβατική λύση που ξεφούσκωσε και πως δεν μπορούν χωρίς Αντρέα… καθώς οι δεξιοί πλημμυρίζουν το Σύνταγμα και ορκίζονται να μη χάσουν ποτέ ξανά τον έλεγχο της χώρας.

Ώσπου ξαφνικά, αργά το βράδυ, ενσωματώνονται στο συνολικό ποσοστό οι ψήφοι της Β’ Αθηνών.

Χωρίς κανείς ποτέ να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη, σε μια στιγμή το ΠΑΣΟΚ κάνει προσπέραση. Οι τηλεοράσεις δείχνουν σε ζωντανή σύνδεση τον Καραμανλή και το τιμ του να έχουν ξεκινήσει ποδαράτο για το Μαξίμου και να πληροφορούνται την αλλαγή στη μέση του δρόμου. Στο Σύνταγμα πέφτει μούγκα και στην Κλαυθμώνος (όπου βρισκόταν το κεντρικό εκλογικό κέντρο του ΠΑΣΟΚ) ουρλιάζουν σαν να μπήκε γκολ με καραβολιδα από σαράντα μέτρα.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών ήταν: ΠΑΣΟΚ 43,79%, Νέα Δημοκρατία 42,74%, ΚΚΕ 5,52%, Συνασπισμός (με πατέρα Ζωής στον πάγκο) 3,20%.

Αν σας αρέσουν τα παρανοϊκά στατιστικά, τσιμπήστε αυτό: Απο τις 6.870.000 έγκυρες ψήφους, οι 6.000.000 ήταν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ – ή αλλιώς, το μεγαλύτερο ρεκόρ δικομματισμού όλων των εποχών.

Τις επόμενες ημέρες, οι νεοδημοκράτες έκαναν λόγο για “μαζικές ελληνοποιήσεις”, στρατιές ΠΑΣΟΚόψυχων Ρωσοπόντιων και γενικά για “νοθεία”, χωρίς πάντως να πάνε τα πράγματα στα άκρα, επιλέγοντας να αράξουν στην αντιπολίτευση για τέσσερα χρόνια και να περιμένουν την πτώση του ΠΑΣΟΚ.

 

ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Πριν προλάβει η νέα κυβέρνηση να κλείσει 100 μέρες ζωής, δολοφονείται ο Σόντερς από τη 17 Νοέμβρη, ο Χριστόδουλος κατεβάζει ένα εκατομμύριο γριές στο Σύνταγμα για τις ταυτότητες και στις 18 Ιουνίου, ημέρα Δευτέρα, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης συναντώνται στη Φέιρα της Πορτογαλίας για να ανακοινώσουν πως η Ελλάδα είναι πλέον το 12ο μέλος της Ο.Ν.Ε.

Η αντιπολίτευση καταγγέλει πως τα στοιχεία με τα οποία η κυβέρνηση Σημίτη πέτυχε αυτή την ένταξη στο “σκληρό πυρήνα” της Ευρωπαϊκής οικονομίας είναι μούφα, η αριστερά φωνάζει πως έρχεται διαολεμένη λιτότητα… και σε λιγότερο από οχτώ μήνες έρχεται αυτό:

Κανείς δεν φανταζόταν τι ακριβώς σημαίνει αυτό, τότε, πριν 15 ολόκληρα χρόνια.