Λύγισαν και τα τσιμέντα χτες στη δευτερολογία του Αντώνη Σαμαρά στη συνεδρίαση της πολιτικής επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, όταν εξήγησε σε δραματικούς τόνους τον αγώνα που έδωσε σαν πρωθυπουργός: (Απο το τέταρτο λεπτό και μετά) Όποιον έβλεπα τον έπιανα από το μανίκι. «Κάνε κάτι» του έλεγα. Πάλευα 24 ώρες την ημέρα, δεν είχε σημασία ούτε το πρόβλημα στο μάτι μου, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Εδώ ήταν η πατρίδα (…) Δεν έβγαζα ποτέ δελτίο Τύπου. Δεν υπήρχε για μένα τίποτε άλλο. Είπε κάποιος «δεν ερχόμουν εδώ». Μα δεν ερχόμουν σπίτι μου… Στη πολιτική είναι φοβερά σημαντική η αίσθηση του timing, το να ξέρεις δηλαδή πότε να επιμείνεις και πότε να πας σπίτι σου – προφανώς στο πρώην πρωθυπουργό δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη αυτή η αίσθηση. Μπορεί όντως να πιστεύει οτι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταρρεύσει άμεσα και ο λαός θα ζητήσει την θριαμβευτική επιστροφή του, μπορεί η μακρά απουσία του απο την ενεργό πολιτική μετά το φιάσκο της Πολιτικής Άνοιξης να τον κάνει να αντιμετωπίζει με επιφύλαξη το ενδεχόμενο να ξαναπάει σπίτι του, ή μπορεί απλά να μη θέλει για κανένα λόγο να δώσει την καρέκλα του σε κάποιον του Μητσοτακέικου clan – όμως σίγουρα η τακτική “το παίζω συγκινημένος για να φέρω τους βαρόνους του κόμματος μου στο φιλότιμο”, δεν θα τον πάει πολύ μακριά. Παρατηρήστε για παράδειγμα στο παραπάνω βίντεο, πόσο άγγιξαν τον Ανδρέα Παπαμιμίκο, γραμματέα του κόμματος (στα δεξιά του Σαμαρά), τα κροκοδείλια δάκρυα του Αντώνη.
