Του Θωμά Τσαλαπάτη

 
 

Είναι κοινός τόπος – τις ημέρες της κρίσης αλλά ήδη από αρκετά παλαιότερα- πως σε κάθε περίπτωση διεκδίκησης ενός κλάδου, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης θα υπερτονίσουν ή θα εφεύρουν επιπτώσεις, θα ανακαλύψουν θύματα και θα εστιάσουν σε επιπτώσεις σε προσωπικό επίπεδο ώστε να γενικεύσουν τηλεοπτικά, ορίζοντας το επιμέρους ως γενικό κανόνα.

Έτσι, το βασικό αποτέλεσμα των πορειών στο κέντρο είναι τα κλειστά μαγαζιά και το πρόσωπο ο καταστηματάρχης που βλέπει την επιχείρησή του να πέφτει έξω, στις Σκουριές βασικό αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων είναι η απουσία και η καθυστέρηση των επενδύσεων και βασικό πρόσωπο ο εργάτης που δεν μπορεί να δουλέψει στα μεταλλεία και μάταια περιμένει την ευλογία της εξόρυξης, στις απεργίες του μετρό ο ταλαίπωρος Αθηναίος πολίτης που δεν μπορεί να μετακινηθεί, στις απεργίες των ναυτεργατών ο επιχειρηματίας του τουριστικού κλάδου κτλ.

Αφού πρώτα η αντίθετη (και σε συντριπτική πλειοψηφία κυρίαρχη) άποψη λοιδορείται, στην συνέχεια αποσιωπάται σε προσωπικό επίπεδο. Όταν θα ανασυρθεί από την παύση βασικό της μέλημα θα είναι να απολογηθεί για κάθε προσωπικό δράμα που κατασκευάστηκε ή υπερτονίστηκε. Πίσω από τα λακόστ δάκρυα της Τρέμη και των Πρετεντέρηδων, υπάρχει πάντα μια σαφής και προσεκτικά διαρθρωμένη τακτική: περιγράφουμε την κάθε διαμαρτυρία ως εγωιστικό συντεχνιασμό, στρέφουμε την μία ομάδα ενάντια στην άλλη και τελικά προσπαθούμε να στρέψουμε ολόκληρη την κοινωνία ενάντια σε κάθε έναν που διεκδικεί τα δικαιώματα του. Μιλώντας πάντα σαν ταπεινοί εκπρόσωποί σας, μιλώντας σαν να είμαστε ένας από εσάς.

Τις τελευταίες μέρες, ένας οικείος απεγνωσμένος κατακλύζει πρωτοσέλιδα και οθόνες. Είναι ο φοιτητής που βρίσκει την σχολή του κλειστή ενώ αυτός θέλει να σπουδάσει, τα παιδιά που πληρώνουν τις αυθαιρεσίες των μεγάλων, το ‘’δράμα μιας γενιάς’’ όπως έγραψε πρόσφατα το Έθνος.

Και ενώ φυσικά κάθε κινητοποίηση είναι λογικό να δημιουργεί και επιμέρους προβλήματα, με το να αποσιωπούνται οι επιπτώσεις που θα έχουν οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις τόσο στα παιδιά αυτά που παρουσιάζονται ως θύματα όσο και στο πανεπιστήμιο γενικότερα, η στάση των απεργών (όπως και των φοιτητών που κάναν καταλήψεις σε παλαιότερες περιπτώσεις) παρουσιάζεται σαν ένα εγωιστικό καπρίτσιο, σαν ένα παράλογο αίτημα που για προσωπικά μικρο οφέλη βάζει σε κίνδυνο ολόκληρο το μέλλον της κοινωνίας.

Ο φοιτητής που ενσαρκώνει τον Φοιτητή, γίνεται βασικό εργαλείο συναισθηματικού τραμπουκισμού, σε μια διαδικασία όπου η κακοπαιγμένη μελούρα κοινωνικά ανάλγητων ανθρώπων (δημοσιογράφων και πολιτικών) θα είναι το κυρίαρχο επιχείρημα απέναντι σε ανθρώπους που απολύονται, ξεριζώνονται, διαλύονται. Ο άτυπος και πολλαπλός διάλογος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μας αποκάλυψε, πως οι περισσότεροι από τους φοιτητές που διαμαρτύρονται για τις κλειστές σχολές σε οθόνες και πρωτοσέλιδα είναι μέλη της ΔΑΠ. Όμοια στελεχωμένη υπήρξε και η παρωδία πορείας την Παρασκευή στα Προπύλαια από φοιτητές κατά της απεργίας. Γιατί όμως δεν μιλάει κανείς και για τους ‘’άλλους’’ φοιτητές.

Οι άλλοι φοιτητές

Για εκείνους που είδαν το πανεπιστήμιο σαν ένα ευρύχωρο καταφύγιο μακριά από το κάτεργο του σχολείου και τη θηλειά των πανελληνίων, για εκείνους που εκεί έμαθαν να κοινωνικοποιούνται, να διαφωνούν και να διεκδικούν, για εκείνους που έμαθαν να ανταλλάσσουν βιβλία, απόψεις και μπινελίκια.

Για εκείνους που πίστεψαν πως γνώση δεν είναι μια στεγνή πληροφορία ή ένας αλγόριθμος αλλά ένας τρόπος να υπάρχεις στον κόσμο, για εκείνους που δεν κουβάλησαν την τσάντα του καθηγητή και δεν παζάρεψαν για Δαπίτικες σημειώσεις της δεκάρας, για εκείνους που έστησαν συζητήσεις, συναυλίες και αυτοσχέδια περιοδικά, για εκείνους που ένας στίχος σε μια υποσημείωση ήταν σημαντικότερο μάθημα από όλα τα εξάμηνα λατινικών.

Για εκείνους που ο ελεύθερος χρόνος δεν ήταν ποτέ χαμένος χρόνος και για εκείνους που επέμεναν να μαθαίνουν με τον διάλογο και όχι με την αποστήθιση. Για εκείνους που αντέγραψαν, έχασαν εξεταστικές αλλά τελικά έμαθαν με τον δικό τους τρόπο. Για εκείνους που δεν είχαν δεύτερες σκέψεις για να κατέβουν στην πορεία και για εκείνους που η πολιτική συζήτηση έληγε πάντα το ξημέρωμα.

Για εκείνους που αποφάσισαν πως το να ανταγωνίζονται τον διπλανό τους δεν είναι η ζωή που τους ταιριάζει. Για εκείνους που η αλληλεγγύη ήταν το σημαντικότερο μάθημα. Ας μιλήσουμε για εκείνους τους φοιτητές και αυτά τα πανεπιστήμια.