Τι μένει πια από την πιο γνωστή για τη δράση της κοινωνική κουζίνα της Ελλάδας; Όπως είπε στο MEGA ο ίδιος ο υπεύθυνός της Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, λίγα πράγματα:

«Ήδη η ζημιά έχει γίνει, ο “Άλλος Άνθρωπος” έχει τελειώσει γιατί δεν μπορώ να πείσω την κυρία Μαρία ότι αυτά που λέω εγώ είναι αλήθεια και όχι αυτά που λένε τα κανάλια. Για να έρχεται ο κόσμος πρέπει να έχω πράγματα να τους δώσω, από τη στιγμή που δεν έχω πράγματα να τους δώσω, θα σταματήσει να έρχεται.»

Οκ, θα το πούμε. Δεν ξέρουμε αν δικαιούται να παραπονιέται έτσι ο Κ. Πολυχρονόπουλος. Φυσικά, ακόμη είναι αθώος και έχει σημασία να το κρατήσουμε αυτό στην εποχή που ο κόσμος δικάζεται και καταδικάζεται πολύ πιο γρήγορα από την εποχή των τηλεδικαστηρίων. Από την άλλη, οι ισχυρισμοί στην έρευνα της Αρχής για το Ξέπλυμα είναι σαφείς και βαριοί – ή θα βγει θριαμβευτής ή θα βουλιάξει για πάντα ως ο τύπος που έφαγε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που έδωσαν από το υστέρημά τους άνθρωποι με καλές προθέσεις. Και φυσικά, με τον συνδυασμό θλίψης και κριντζ που θα προσθέσει σε αυτό το ενδεχόμενο ότι τα λεφτά φαγώθηκαν στα φρουτάκια από έναν άνθρωπο εξαρτημένο στον τζόγο. Αυτά θα κριθούν στην πορεία.

Αυτός, ο Άλλος Άνθρωπος αυτός

Θα μπορούσε κανείς εδώ να το ρίξει σε κάποιου είδους φιλοσοφικό μονόλογο για το αν υπάρχει όντως αλτρουισμός και αφιλοκερδής αλληλεγγύη, για το αν είναι όλες οι ανθρώπινες αξίες ένα hoax και πάει λέγοντας. Περισσότερο ενδιαφέρον θα είχε να αναρωτηθεί κανείς πως στην Ελλάδα του 2024 υπάρχει τόση ανάγκη για ανθρωπιά που μια προσπάθεια σαν του Άλλου Ανθρώπου καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή μέχρι και των τράπερς (που έσκασαν για να μαγειρέψουν) ή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου (η οποία έδωσε δανεικό τον σεφ της στην κουζίνα), δηλαδή των πιο επιφανών ανθρώπων αυτής της χώρας (επιφυλασσόμαστε για την ΠτΔ).

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Skive (@skivebeentrill)

Τέτοιες χειρονομίες είναι Καλές Κινήσεις (κατά το Καλές Απόψεις) και παράλληλα είναι de facto ένα κύκλωμα ανταλλαγής χρημάτων για clout, όπου με ένα καλό donation ή βάζοντας ένα χεράκι μπορείς να κερδίσεις λίγο κοινωνικό κεφάλαιο και να φανείς ένας άνθρωπος που νοιάζεται για τους άλλους. Για τους πολλούς που έδιναν το λίγο τους αυτό φυσικά δεν ισχύει. Για την ακρίβεια, το πρόσφατο, καταθλιπτικό ιστορικό των φυσικών καταστροφών στην Ελλάδα (αλλά και άλλων γεγονότων, όπως το προσφυγικό) δείχνει ότι ο κόσμος θέλει πάρα πολύ να προσφέρει, τόσο σε χρήμα, όσο και σε είδος. Υπάρχει περίπτωση τα λεφτά του ή τα εφόδια που μάζεψε πήγαν στο σπα κάποιου απατεώνα ή στον βρόντο; Σίγουρα. Ήταν επαρκής λόγος αυτός για να μην δώσουν; Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν.

Το ίδιο, όσον αφορά το κυνήγι της αναγνώρισης και του clout, τόσο για τα άτομα που τις τρέχουν όσο και για τα άτομα που στηρίζουν, (δεν) ισχύει και για άλλες, λιγότερο famous κοινωνικές κουζίνες όπως η Mano Aperta και τόσες άλλες προσπάθειες που δεν τις ξέρουμε καν με το όνομά τους. Ο κόσμος το κάνει απλά γιατί το πιστεύει. Όμως, η φανερή ανάγκη για μεσσιανικού τύπου πρωτοβουλίες (και κατ’επέκταση, φυσιογνωμίες) θα δημιουργήσει και τέτοια φαινόμενα, όπως η γιγάντια απογοήτευση με την κουζίνα του Πολυχρονόπουλου.

Και τώρα τι κάνουμε;

Η κοινωνική αλληλεγγύη που θα καλύψει τα κενά που (σκόπιμα) αφήνει το κράτος είναι αφενός μια συνεχής διαδικασία και αφετέρου κάτι εκ φύσεως τόσο πολύπλευρο, που κανένας άτομο ή ομάδα ατόμων δεν μπορούν να το αναλάβουν μόνοι τους. Αυτό έχει μια κακή όψη, ότι αν ένας άνθρωπος με πάθη (wink wink) βλέπει κάθε μέρα λεφτά να περνάνε από μπροστά του, μπορεί να ενδώσει. Αν τα λεφτά είναι πάρα πολλά, μπορεί να δημιουργηθεί μια κατάσταση σαν αυτή.

Έχει όμως και μια θετική όψη. Οι αμέτρητες προσπάθειες, από κουζίνες μέχρι κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία και τόσες άλλες που τρέχουν θα σφίξουν λίγο τα δόντια με το κακό publicity και θα συνεχίσουν το έργο τους. Όχι ότι αυτό που έγινε (και έχει ήδη έγινε, ανεξάρτητα από την νομική έκβαση της υπόθεσης) θα τις αφήσει ανέπαφες. Αν κάποιος ανακαλύψει ότι το υστέρημά του πήγε στα φρουτάκια, πολύ πιθανόν να αρνηθεί να ξαναδώσει και μεταξύ μας, δε θα είναι και τόσο περίεργο. Θα είναι, όμως, λάθος. Γιατί αν ακόμη κι αν πεθάνει η ανάγκη για Σωτήρες, η ίδια η ανάγκη για αλληλοβοήθεια θα παραμείνει στη θέση της.

Η άλλη πιθανή και πολύ αστεία συνέπεια είναι ότι μπορεί με πρωτοβουλία του κυβερνώντος ή άλλων κομμάτων να εμφανιστεί το κράτος, το ίδιο το κράτος που μετά από μια σειρά πολιτικών αποφάσεων χρόνων έχει ανοίξει τόσες τρύπες στο βιωτικό επίπεδο της χώρας ως εγγυητής της καθαρότητας. Να γίνουν δηλαδή όλες οι προσπάθειες κανονικές φιλανθρωπικές ΜΚΟ με νομικό πρόσωπο, διευθυντή και PR team, σαν αυτές που τρέχουν η Εκκλησία ή οι πλούσιοι και ισχυροί για τις δημόσιες σχέσεις τους.

Ή θα μπορούσαν να γίνονται όλα με έλεγχο από το δημόσιο. Πχ, να εμφανίζεται ένας εκπρόσωπος της ΑΑΔΕ σε κάθε φεστιβάλ κόμματος ή πολιτικής συλλογικότητας, σε κάθε ρεμπέτικο γλέντι σωματείου (fun fact: ιστορικά τα σωματεία γεννήθηκαν σαν ταμεία αλληλοβοήθειας), σε κάθε φοιτητικό πάρτι στο πανεπιστήμιο, σε κάθε bazaar για καλό σκοπό, σε κάθε συλλογή χρημάτων για ιατρικά ή δικαστικά έξοδα ή σε κάθε μάζεμα ρούχων και τροφίμων για πυρόπληκτους. Έτσι, θα έχουμε μόνο ωραίες, εγγυημένες clean cut φασούλες που αποκλείεται να μας ρίξουν από τα σύννεφα.

Όπως η Κιβωτός του Κόσμου, φερ’ειπείν.